Zonder verlangen geen streven en geen bevrediging. Een zelf gecreëerd levensdoel helpt ons de angst van de middelmatigheid het hoofd te bieden. Wij zijn bijzonder, wij willen uitstijgen boven het alledaagse. Opzoek naar wat ons compleet maakt.
Ieder mens heeft behoeftes. Honger, slaap, aandacht. We studeren, zoeken een baan, verdienen geld waarmee we een boterham kunnen kopen als onze maag knort en een huis om in te slapen. Behoeftes als kortstondige barricades in ons leven. Als we denken aan het woord verlangen denken we veelal aan iets ‘hogers’. Een streven naar iets dat we niet in de supermarkt kunnen kopen, maar dat raakt aan ons meest intieme zijn. Een levensdoel, zoals het verwerven van erkenning door middel van carrière of liefde.Overkoepelend verlangen wij een waardevol leven. Een leven waarin wij bestaansrecht hebben, ontwikkelen en bevrediging vinden. Voor een ieder geheel anders in te vullen. Onze individuele verlangens kunnen verschillen als dag en nacht, op het gebied van carrière, toekomstperspectief en zinsbeleving. Gemeenschappelijk lijken we te hebben dat we een partner zoeken, om ons (door het verlangen voortgekomen?) lijden en geluk te kunnen delen. Maar op alle verschillende manieren waarin het verlangen zich kan manifesteren lijkt het volgende op te gaan: wij verlangen dat een ander ons verlangt. Wij willen er toe doen, nodig zijn. Of dit nu onze partner, familie, collega’s of de wereld betreft.De kunst van het verlangen is oneindig verlangen, en toch de hoop op vervulling behouden. Een groot verlangen van mijzelf is ‘iets achterlaten’, voortkomend uit mijn groteske streven er toe te doen, en ondersteund door mijn grote angst vergeten te worden.Het mooie aan dit verlangen is dat het levensvullend is. Ik kan in de komende jaren een boek schrijven of een kind baren, waarmee ik fysiek en qua gedachtegoed iets van mijzelf kan achterlaten op deze wereld. Iets wat zijn bestaansrecht wellicht niet bewijst in de jaren dat ik leef, maar mijn gehele leven zal er de hoop (het verlangen) zijn dat dit nog komt, misschien na mijn dood. Een verlangen dat eindeloos door kan gaan, en waar ik te allen tijde hoop aan kan ontlenen. Want misschien, op een dag, zal mijn leven zin hebben gehad. Een troostende gedachte, in deze barre winterdagen.