In Nieuwegein wonen veel inwoners die soms een pet dragen en soms meerdere petten. Soms is het een man en soms is het een vrouw. Een ding hebben ze altijd gemeen: ze houden van Nieuwegein en wonen graag in Nieuwegein. Deze keer vroeg ‘Jan met de Pet’ zich af: ‘Waarom participeer ik.’

Er was eens een betrokken brave burger in Nieuwegein. Laten we hem Jan Doedel (JD) noemen. Hij had een warm hart voor zijn buurt en leefomgeving en wilde, mede op overheidsadvies, deel nemen aan de z.g. ‘Participatiemaatschappij’ om zo ook zijn bijdrage te leveren. Hij scheidde netjes zijn afval, ruimde wat op en schoffelde hier en daar in het algemeen belang. Zo viel het hem bijvoorbeeld op dat op een drukke, doorgaande fietsroute in zijn buurt steeds vaker bestelauto’s en busjes van pakketdiensten reden. Let wel: op het fietspad! En niet stapvoets want de altijd haastige bestuurders wisten drommels goed dat het niet mocht en dus moest het dan met de nodige snelheid gebeuren. Ze krijgen immers betaald per pakje.

Dit verschijnsel vond al ras navolging onder (lokale) particuliere automobilisten omdat dit immers een veel kortere route was dan de, door aanwezigheid van de nabije bussluis, afgedwongen reguliere weg. Principe van het schaap en de bekende dam… Slecht voorbeeld doet ook volgen… Bovendien had de gemeente deze burgerlijke ongehoorzaamheid zelf gefaciliteerd door de verkeersbelemmerende maatregelen (lees: paaltjes), die er vroeger wél stonden, op enig moment in alle wijsheid te verwijderen. Alleen de gaten in het fietspad waren nog de stille getuigen van het ooit zo weloverwogen verkeerstechnisch inzicht.

Maar tijden veranderen. Waar vroeger de verkeersdeelnemers nog met paaltjes en surveillerende overheid in het gareel moesten worden gehouden, was dat inmiddels al lang niet meer nodig met al die brave, gezagsgetrouwe burgers op de weg. Zo moet de gedachte zijn geweest.

Jan Doedel bleef op getrouwe wijze de kentekens, al of niet met de namen van de diverse pakket- en taxidiensten met plaats en tijd doorgeven aan het meldpunt 14030 van de gemeente. Juist omdat het betreffende fietspad een druk gebruikt voetpad kruiste wat toegang gaf aan een populair winkelcentrum. Veelal bejaarde rollatorgebruikers, soms ook nog gehinderd door een afnemend zicht en/of gehoor moesten maar zien of ze veilig konden oversteken. Dit terwijl kinderen op de fiets regelmatig het fietspad af moesten om toevlucht te zoeken op het smalle trottoir vanwege aankomend autoverkeer.

Jan Doedel nam zelfs alle moeite om zich per telefoon door de keuzemenu’s van de diverse pakket- en taxidiensten heen te worstelen teneinde, na lang wachten, een levend persoon aan de lijn te krijgen om de dienstdoende transportplanner het verkeersgedrag van zijn chauffeurs te melden. Het effect was zeer beperkt noemen. Er was immers nog een hele schare aan pakketdiensten en niet te vergeten: particulieren.

Op zekere dag was Jan Doedel samen met buurtgenoot Piet Snot een openbaar plantsoen aan het kortwieken en fatsoeneren: de brandkraanverwijzing was compleet overwoekerd. Dit was de Hongaars sprekende groenploeg namens de gemeente namelijk ten ene male ontgaan, maar dit terzijde…

Na gedane arbeid zagen Doedel en Snot, nog met bezem en schoffel in de hand hoe een auto op het fietspad kwam aangereden en afsloeg richting hun straat. ‘Daar heb je er weer één!’ riep Piet. Ze stopten de hoogbejaarde bestuurder. Deze opende zijn portierraam geërgerd. JD: ‘Meneer, wist u dat u juist op een fietspad reed?’ ‘Nee!’ JD: ‘Welnu, het is een fietspad en daar mag u dus niet rijden met een auto.’ ‘Van wie niet?!’ JD: ‘Van de politie. ‘t Is de wet. Als u een rijbewijs heeft dan dient u dat toch te weten?’ ‘Ik hèb geen rijbewijs.’ ‘En ik ga hier geen twee kilometer omrijden!’ zo beet de oude heer hen toe. Toen Jan Doedel en Piet Snot hem nog de weg versperden met schoffel en bezem in de hand riep hij ‘Wil je een bijl in je nek?’ JD: ‘Heeft u die bij u dan?’ ‘JAAA!’ PS: ‘Meneer we nemen wel even uw kenteken op om door te geven.’

Jan Doedel ging voor de auto staan om een foto te maken van de nummerplaat terwijl de grijsaard de motor een paar keer intimiderend liet brullen. ‘Ik zou het niet wagen hoor’ riep Jan Doedel hem toe. ‘Pas op Jan’ riep Piet Snot nog ‘hij lijkt wel gek.’ Daarop gaf de oude baas gas terwijl Jan Doedel nog juist kon opspringen en hij zich met beide handen vastgreep aan de ruitenwissers en de rand van de motorkap. Terwijl de auto weg reeds zag Jan Doedel zijn makker Piet Snot in de verte in opperste verbazing achterblijven. ‘Ga er af!’, schreeuwde de brokkenpiloot naar Jan Doedel, die de wind langs de oren voelde suizen. ‘Eerst stoppen ouwe gek’ schreeuwde Jan Doedel terug vanaf de motorkap. Na pakweg 50-60 meter stopte het voertuig, JD rolde min of meer van de motorkap af en de verkeervandaal ging er van door.

Even later, terwijl Piet Snot en Jan Doedel nog stonden na te praten, en de politie inmiddels op de hoogte was gebracht van het voorval, kwam de oude baas doodleuk voorbij rijden. Met een passagier. Kennelijk had-ie iemand opgehaald en was op weg naar huis. Even leek het als of hij wederom het fietspad verkoos, maar toen er juist op dat moment kwam iemand aangefietst met een gele veiligheidsjas, gelijkend op die van een politieman. Hij bedacht zich en koos voor de normale rijweg en verdween uit het zicht. Achteraf bleek de fietser zijn werkjas aan te hebben.

Beste lezer, dit is geen sprookje maar dit is echt gebeurd. De automobilist in kwestie rijdt bijna dagelijks op dit fietspad en heeft inmiddels met verschillende mensen een onaangenaam, maar vooral onaangepast contact op het fietspad gehad wanneer hij op zijn gedrag wordt aangesproken. De strekking is: ‘Ik rijd waar Ik wil en als je er last van hebt dan wacht je maar of ga je maar opzij!’ Wie denkt dat dit voorval, na alle voorgaande meldingen van auto’s die het fietspad letterlijk stuk rijden, voor de gemeente reden is om de eerder genoemde paaltjes terug te plaatsen, die heeft het gruwelijk mis. Een gemeentelijk brein werkt namelijk anders.

Waarom kan het in andere wijken wel en in onze wijk niet? Das toch raar? Er komen in elk geval geen paaltjes terug om dit ongewenste verkeersgedrag te corrigeren. Aldus de afdeling Verkeerszaken (daar zijn de mensen die er verstand van hebben c.q. ervoor doorgeleerd hebben…). Sterker nog: Met verbijstering vernam ik zelfs dat de gemeente Nieuwegein overal in de gemeente alle paaltjes op fietspaden wil weghalen vanwege de doden die hierbij op het fietspad vallen. Als dat gebeurt, dan betekent dat m.i. het startschot voor chaos en een vrijbrief voor verkeersvandalen. Kennelijk is die ouwe gek niet eens de grootste malloot binnen onze stadsgrenzen. Hoeveel ‘fietspaaldoden’ zijn er eigenlijk geweest dit jaar in Nieuwegein? 5? 10? 25? Enne… hoe verhoudt zich dat tegenover de potentiële doden die zullen vallen ten gevolge van juist ontbrekende paaltjes en de daaraan gekoppelde ASOmobilisten? Of zij die met een overdaad aan puberaal testosteron, haastige spoed, lachgas, cannabis of juist een afnemend verstand vanwege ouderdom achter het stuur kruipen en hun eigen wetten stellen.

De politie komt al handen tekort door de onderbezetting als gevolg van falend overheidsbeleid. Zij krijgt steeds meer taken bij: beveiliging van bedreigde personen, opvang verwarde personen, begeleiding van boze boeren, georganiseerde misdaad aanpakken, drugsbestrijding en dat alles naast het ‘gewone’ werk van inbraken, uitgaansgeweld, voetbalwedstrijden, evenementen en de vele andere handhavingstaken etc.etc. En juist dan vertikt de gemeente het om signalen van de burgerij op te pikken en de hermandad én burgerij te voet en op de pedalen te ontzien.

Aan meldingen van auto’s op fietspaden heeft de gemeente namelijk niets. Er moet een heterdaadje zijn! Zo niet, dan verdwijnt het, als je geluk hebt, in de statistieken. Tuurlijk! Alsof we een blik agenten open kunnen trekken om te constateren wie er op het fietspad rond scheurt. Die handhaving is er niet, was er niet en die komt er ook niet. Daarom heeft men lang geleden paaltjes bedacht. En het werkt. Ik ben een bereisd man en gelooft u mij: ik ben op alle continenten paaltjes tegengekomen. Blijkbaar is een paaltje hier en daarzo absurd nog niet.

Ik sluit niet uit dat er ooit iemand noodlottig is overleden na een botsing met een paaltje op het fietspad. Heel triest als dat gebeurt. En dat hoeft niet eens een volgesnoven, dronken of appende fietser te zijn geweest. Of een opgevoerde veel te snelle snorfietser zonder helm zoals ik ze dagelijks voorbij zie razen. Maar als je zo redeneert dan kan je net zo goed alle lantaarnpalen in heel Nederland verwijderen. En aldus bezig zijnde met de botte bijl: kap alle bomen, demp alle sloten. Dan rijdt er ook niemand meer tegen een lantaarnpaal of boom en rijdt er ook niemand meer in zeven sloten tegelijk. Tja, wat moet je er van zeggen. Sommige dingen in het leven zijn best ingewikkeld. Was angst nou een goede of een slechte raadgever?

Nieuwegein: ‘T is net Den Haag maar dan op dorpsniveau, zullen we maar zeggen. De politiek wijst naar de politie voor de zoveelste onhaalbare handhavingstaak. En de politie wijst (terecht) naar de beleidsmakers. En de burger? Jan met de Pet bedoelt u? Tja, die gooit es een steen in de put. Hij hoort geen plof. Hij hoort geen plons. Hij hoort helemaal niets. Maar ja, hij moet toch wat. Want hij is namelijk nog net niet murw. Nog nét niet. Hierin verschilt een provinciaalse bestuursstijl dus niet van de landelijke politiek. Wellicht kan de gemeente Nieuwegein de talrijke, straks overbodige paaltjes voor een leuk prijsje verkopen aan een buurgemeente die ze graag wil hebben. Alle beetjes helpen bij ons begrotingstekort.

Tot besluit wens ik u allen Gods zegen toe op de ondoorgrondelijke fietspaden van de gemeente Nieuwegein!

Hartelijke groet van ‘Jan met de Pet’

Uw bijdrage
Heeft u ook een pet op of meerdere petten of helemaal geen pet op, maar zit u wel iets dwars of wilt u uw ongenoegen óf genoegen delen met onze lezers? Dat kan! Stuur uw verhaal naar onze redactie en Jan of Jantine gaat ermee aan de slag. Wij spreken algehele anonimiteit af, daar is deze rubriek voor. Gegarandeerd!