Categorie archieven: Portret van de week

Portret van de week: ‘Wie staat daar liever aan de andere kant van de camera?’

Geplaatst op door
Beantwoorden

Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Araceli Ticó.

Arend Bloemink: ‘Van Mexico via Engeland naar Nederland en om precies te zijn: naar Nieuwegein. Van student via bioloog en ecoloog naar moeder en fotograaf. Dát is in het kort het Portret van deze Week dat ik ga ontmoeten. Dus wandel ik naar het desbetreffende adres. Op mijn aanbellen wordt de deur geopend door een prachtig verzorgde vrouw met sprankelende donkere ogen. We stellen ons aan elkaar voor. In het Engels, want zíj spreekt minder goed Nederlands dan zij zou willen en ík spreek dan weer vrijwel geen Spaans. Vandaar…’

‘We kletsen wat af en binnen de kortst mogelijke tijd lijkt Araceli (‘ik sta liever aan de ándere kant van de camera’) mijn camera aardig te vergeten. Wát een gezellig mens!’

Maak, op basis van de antwoorden die Araceli Ticó geeft op de vijf (altijd dezelfde) vragen èn de foto’s nader met haar kennis en vergeet vooral niet om ook even haar website te bezoeken.

Wie ben je?
Ik ben Araceli, een van origine Mexicaanse bioloog, maar tegenwoordig familiefotograaf. Ik heb altijd een passie gehad voor de natuur, dus besloot ik biologie te studeren. In Mexico behaalde ik mijn masterdiploma in mariene biologie en daarna ben ik naar Engeland verhuisd om een doctoraat in ecologie en evolutie te behalen. Ik heb daarvoor kustvogels in Mexico en Kaapverdië bestudeerd. Tijdens mijn tijd aan de Universiteit van Bath ontmoette ik mijn (Nederlandse) man: René. Na het afronden van mijn studie bleven we nog een aantal jaren werken voor de Universiteit van Sheffield. In die tijd werden onze twee zonen geboren: Mateo (7) en Nicolás (5). Samen mochten we veldwerk doen Zuid-Afrika: drie maanden per jaar werken met vogels, het was een fantastische ervaring zowel voor ons, als voor de jongens!

Ook ben ik altijd gek geweest op fotografie. Ik heb cursussen gevolgd en heb mijn werk getoond in een paar exposities.

Bijna twee jaar geleden besloten we naar Nederland te komen en nu ontdekken we Nieuwegein.

Wat doe je in het dagelijks leven?
Ik heb twee kinderen, dus mijn dagelijkse leven is druk maar met veel gelach. Ze spelen handbal in Galecop (HV Nieuwegein!) en dat zorgt voor een drukke weekendagenda.

Verhuizen naar Nederland impliceerde dat ik de taal moest leren, dus ben ik bezig geweest om dat te proberen. Vorig jaar ging ik naar elke groep die ik vond (op Muntplein, la Caza in Fokkesteeg, de taalbrigade in de bibliotheek, enz.) waar taalhulp aan buitenlanders wordt aangeboden. Veel vrijwilligers doen hun best om anderen te helpen. Ik heb de basis geleerd bij die groepen maar nu volg ik twee keer per week lessen van NLeducatie en hoop dit jaar mijn A2 diploma te behalen. Ook werk ik elke dinsdagavond met mijn taalcoach, Marleen, een enthousiaste Nederlandse vrouw (met een Braziliaanse ziel) die veel geduld heeft om mij te helpen.

Zelf doe ik ook vrijwilligerswerk. Een keer per week help ik een aardige vrouw met de Spaanse taal. Ook heb ik op de school van mijn kinderen met de techniek lessen geholpen.

Tenslotte ben ik als ZZP’er begonnen met een bedrijf als familie-fotograaf. Ik heb erg dankbaar dat mijn foto’s prachtige verhalen kunnen vertellen, dankbaar dat ik wordt uitgenodigd om belangrijke momenten te delen, dankbaar dat ik een leuke baan heb. Ik geniet ervan om een sessie te boeken, de foto’s te bewerken en het verhaal achter de foto’s te delen op mijn blog. Mijn doel is om ongedwongen, natuurlijke foto’s te maken (wild and free!). Meer informatie kun je vinden op mijn website.

Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
Ik heb meer dan 10 jaar in Engeland gewoond maar sinds november 2017 woon ik met mijn gezin in Batau Noord in Nieuwegein. Nu huren we het huis waar we wonen, maar we zouden graag binnenkort een huis in de buurt kopen.

Wat vind je van Nieuwegein?
Ik denk dat Nieuwegein een kleine, leuke, diverse stad is, ideaal voor gezinnen met jonge kinderen. Eigenlijk heeft Nieuwegein alles, en alles is dichtbij en eenvoudig op de fiets te bereiken: met mijn gezin fietsen we graag overal naartoe. Ik ben dol op kinderboerderijen en groene ruimtes.

De locatie van Nieuwegein is fantastisch: een multiculturele, drukke en bruisende stad als Utrecht, gemakkelijk bereikbaar per fiets of openbaar vervoer. We bezoeken elk weekend festivals, activiteiten of evenementen georganiseerd in verschillende delen in en rondom Utrecht: IJsselstein, Vreeswijk, Leidsche Rijn, Woerden, Zeist, De Bilt, de waterlinie forten, enz. We bekijken ook evenementen, stranden en musea in Amsterdam, Rotterdam of andere locaties die je in minder dan een uur kunt bereiken, super gaaf!

Wat kan er beter in Nieuwegein?
Ik maak me echt zorgen over milieukwesties, diep bezorgd over het behoud van natuurlijke hulpbronnen, dieren in het wild en biodiversiteit, over de risico’s van de opwarming van de aarde en klimaatverandering. Ondanks dat Nieuwegein veel groene ideeën aanmoedigt en ondersteunt (bijvoorbeeld in het soort gebruikte energieën), is er nog veel meer dat kan worden gedaan, sommige veranderingen kunnen eigenlijk verrassend eenvoudig zijn! Vorig voorjaar werd bijvoorbeeld het grasveld voor mijn huis minstens 3 keer gemaaid. Dit is volkomen overbodig, omdat – helaas – bijna niemand die ruimte gebruikt, aangezien er heel vaak hondenpoep ligt, maar – belangrijker – het was bedekt met wilde bloemen, gastheer voor insecten, bijen, voedsel voor vogels en andere dieren …. waarom het maaien? waarom 3 keer en tijdens de lente?

Ik zou willen wonen, werken en leven in een nog groenere stad, met meer bloemen. Misschien komen de tuinen er wat minder ‘netjes’ uit te zien dan, maar wel wat wilder en vriendelijker. Zeker voor de insecten en vogels en beter voor de waterhuishouding. Ik denk dat het belangrijk is om het bewustzijn over milieukwesties te vergroten, om onze niet-milieuvriendelijke gewoonten te veranderen.

Tot slot zorgt de hondenpoep op straat voor een grote bron van ergernis. Ik kan niet geloven dat niemand dat opruimt. De gemeente moet overlast van hondenpoep serieus nemen en alle hondenbezitters moeten de poep van hun hond opruimen. Ik zou graag in het gras willen lopen of zitten zonder me zorgen te hoeven maken dat ik de hele tijd in de poep stap!

(Dubbel)portret van de week: ‘Wie verlangen er naar een stationspiano op Cityplaza?’

Geplaatst op door
1

Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week een dubbel portret met Christianne Maurer en Conny de Vries.

Arend Bloemink: ‘Het Portret van deze Week is weer eens een dubbelportret. Dit, omdat de voltallige crew van De Muziekstal (en zij vormt het Portret) bestaat uit twee mensen. Twee dames. Twee goedlachse dames. Twee muzikále dames. Twee dames die voor veel (heel jonge en inmiddels ook wat minder jonge) Nieuwegeiners geen onbekenden zullen zijn. Immers, het waren vaak déze dames die heel jonge Nieuwegeinertjes iets over muziek vertelden en ze daarin meenamen. En meenémen!’

‘Christianne en Conny. Ik tref ze bij mooi weer bij het MEC. Christianne is er al wanneer ik arriveer. Conny komt even later, maar uitstekend op tijd. Meteen beginnen de dames met het uitpakken en uitstallen van hun attributen: muziekinstrumentjes, knuffelbeesten, Klavertje Koe, gebreide (of waren het geborduurde) eieren… Kortom, een en al gezelligheid. Er wordt gespeeld, getokkeld, gezongen en gelachen. Geen wonder dat kinderen zich thuis voelen in de Muziekstal bij Conny en Christianne!’

Maak, op basis van de antwoorden die Christianne Maurer en Conny de Vries op de vijf (altijd dezelfde) vragen geven en de foto’s nader met hen en hun Muziekstal kennis.

Wie zijn jullie?
Wij zijn de Muziekstal. In oktober starten we met Muziek op Schootlessen voor kinderen van 1 tot 4 jaar en hun (groot)ouders: op donderdag met Christianne Maurer en Josefien Konijn, op vrijdag met Conny de Vries en Klavertje Koe. Wij hebben naast het conservatorium ook de opleiding Muziek Op Schoot gedaan en hebben ons daarmee gespecialiseerd in het geven van muzieklessen aan jonge kinderen tot vier jaar. We hebben een heel mooi plekje in Nieuwegein gevonden: het Milieu Educatie Centrum bij de kinderboerderij. Zingen met Josefien Konijn en Klavertje Koe tussen de dieren, over de dieren, wat wil je nog meer! Neem vooral ook een kijkje op onze website: www.demuziekstal.nl.

Wat doen jullie in het dagelijks leven?
Christianne: Ik geef pianoles in Houten en op zaterdag in Den Haag. In mijn pianopraktijk ligt het accent op jonge kinderen, kleuters die op gehoor hun eerste stappen aan de piano zetten. Daarnaast geef ik al bijna 20 jaar cursussen Muziek op schoot. Geweldig om steeds weer te zien dat muziek zo’n natuurlijke taal is.

Conny: heel veel ukelele spelen, volksmuziek maken met Tamarix, tekenen en componeren voor mijn muzikale prentenboek Klavertje Koe en natuurlijk muziekles geven aan kinderen vanaf nul jaar. Dat doe ik op kinderdagverblijven, muziekscholen en binnenkort ook in de Muziekstal.

Via studiedagen van Muziek op Schoot hebben we elkaar leren kennen. We geven ook samen voorstellingen voor peuters en kleuters waarbij we vaak een boek als uitgangspunt nemen. Voor de zomer hadden we een leuke voorstelling met het boek “ Het Maanconcert” in de bibliotheek in Nieuwegein. Ook de oudere kinderen deden vol overgave mee, muziek verbindt enorm.

Al jaren geven we cursussen Muziek op schoot buiten Nieuwegein, maar hoera, vanaf oktober kan het eindelijk in onze eigen woonplaats!

Hoe lang wonen jullie al in Nieuwegein?
We komen er nu achter dat we allebei bijna rond dezelfde tijd in Nieuwegein zijn komen wonen, zo’n 20 jaar geleden.

Wat vinden jullie van Nieuwegein?
Wij houden van de parken in Nieuwegein, wandelen er regelmatig en verbazen ons steeds weer over al het groen in Nieuwegein. De herfst is ons favoriete seizoen, met blaadjes, kastanjes, wind en regen liggen de ideeën voor een mooie muziekles voor het oprapen. Met de kinderboerderij, de natuurspeeltuin, de molen, het blote voeten pad zijn er veel buiten-activiteiten voor kinderen. En natuurlijk is er een prachtige bibliotheek en een bruisend theater met kindervoorstellingen!

Wat kan er beter in Nieuwegein?
Het winkelcentrum is zo ontzettend goed opgeknapt, we missen eigenlijk maar 1 ding: een muziekwinkel! Waar je instrumenten en bladmuziek kunt kopen voor jong en oud. En een ‘stationspiano’ in City Plaza, dat zou leuk zijn.

Portret van de week: ‘Wie zet zich daar in voor Fokkesteeg en kasteel de Haar?’

Geplaatst op door
Beantwoorden

Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Lia uiterwijk.

Arend Bloemink: ‘Het regent. Dus per auto naar de afgesproken plek: Fokkesteeg hoek Vreeswijksestraatweg. Als ik aan kom rijden zie ik het Portret, althans, ik vermóed dat zij het is, al staan. Een knalrode jas (waarvan ze later zegt: ‘Ik voel me net Roodkapje!’), in haar ene hand een zwarte paraplu en in haar andere hand (‘zie ik dat nou goed?’) een picknickmand. Ik draai de Fokkesteeg op en parkeer in de berm. Enthousiast en met twinkelende ogen komt ze me achterna en we stellen ons voor. ‘Ik dacht’, zo zegt het Portret, ‘om de foto’s gezellig op de bank bij Opa te maken. Dus ik heb koffie en wat boeken in mijn picknickmand. Leuk hè?!’’

‘Op de bank bij Opa. Ik moet even schakelen, maar wanneer we de Fokkesteeg wat verder inlopen, zie ik Opa zitten. Opa is het houten beeld dat voorheen bij de winkels in de Fokkesteeg stond en dat nu een rustiger plekje aan het rustieke fiets/wandelpad aan de Fokkesteeg heeft gevonden.’

‘Bij Opa aangekomen, de paraplu kan aan de kant want onder de grote bomen zijn we redelijk beschut tegen de regen, opent Lia (het Portret) de picknickmand en neemt daaruit een handdoek. De bank wordt keurig drooggemaakt en Lia vlijt zich neer naast Opa. Van lezen komt niet veel. Van praten, luisteren en fotograferen des te meer, wát een gezellig mens, wát een energie…’

Maak, op basis van de antwoorden die Lia Uiterwijk op de vijf (altijd dezelfde) vragen geeft en de foto’s, nader met haar, haar voormalige en haar huidige (vrijwilligers)werk kennis.

Wie ben je?
Mijn naam is Lia Uiterwijk. Ik ben 61 jaar, getrouwd met Maarten (gepensioneerd) en moeder van Jorden (23jr) en Lennart (20jr). Beide zijn het huis uit: Jorden studeert in Wageningen en Lennart in Nijmegen.

Wat doe je in het dagelijks leven?
Tot vorige jaar was ik neonatologie verpleegkundige in het St Antonius Ziekenhuis. Ben nu met pre pensioen (vond 40 jaar werken in de zorg wel genoeg). Op dit moment zorg ik incidenteel voor kinderen thuis die extra zorg nodig hebben (blijf toch van mijn vak houden!!). Schenk 1x per maand koffie tijdens rondleidingen voor a.s. ouders in Leidsche Rijn. Ben 2x per maand zaalgids in Kasteel de Haar. Vind ik erg leuk om te doen !!(ze vragen nog vrijwilligers!!) En……….., lid van het Wijknetwerk Fokkesteeg.

Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
Ik woon sinds 1989 in Nieuwegein en sinds 1992 in Fokkesteeg.

Wat vind je van Nieuwegein?
Ik woon hier met veel plezier. Vond de schoolvoorzieningen voor mijn kinderen uitstekend. Veel sportverenigingen zijn aanwezig. Voldoende winkelaanbod. En ook met betrekking tot cultuur is er genoeg te zien en doen.

Wat kan er beter in Nieuwegein?
Eigenlijk heb ik daar niet een idee over, kan zo gauw niet iets bedenken. Mis in Fokkesteeg wel kleine horecagelegenheden zoals een leuk koffietentje of lunchzaak. En een buurthuis of ander soort ruimte waar Fokkestegers gezellig samen kunnen komen, elkaar kunnen ontmoeten.

Portret van de week: ‘Wie draagt daar bij aan diverse organisaties in Nieuwegein?’

Geplaatst op door
Beantwoorden

Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Harry Troelstra.

Arend Bloemink: ‘We spreken af in De Partner omdat hij, het Portret van deze Week, daar regelmatig als vrijwilliger aanwezig is. Bij binnenkomst valt me een hartelijk ‘Goedemiddag’ ten deel. Uiteraard beantwoord ik die verwelkoming, daarbij meteen de ruimte rondkijkend, met eenzelfde ‘Goedemiddag’. De dame aan een van de tafeltjes vraagt ‘Kan ik u helpen?’, waarop ik antwoord dat ik een afspraak heb met Harry, die ik inmiddels aan de bar heb gespot en die al naar me toe komt lopen. ‘Was je hier al eens geweest?’ ’Nee, gek genoeg nog nooit, ik kom overal, maar hier was ik nog niet…’

‘Daarop toont Harry me, met enige trots en volop uitleg, alle ruimtes die zich binnen De Partner bevinden. Daarbij vergeet hij niet me op de (ver)huurmogelijkheden te wijzen (waarvan acte!). Een goed geoutilleerd gebouw dat geheel door vrijwilligers word gerund.’

‘Harry troont me mee naar een ruimte aan de achterkant van het pand waar een paar lekker zittende banken staan. Daar wil hij wel worden gefotografeerd. Uitstekend. Harry nestelt zich in een hoek van een van de banken en dan begint het spel van vragen, antwoorden en fotograferen. Harry’s brede kijk op veel zaken maakt het gesprek, het uitwisselen van meningen, vragen en ideeën interessant en voor ik het weet zijn we een uur verder…’

Maak, op basis van de antwoorden die Harry Troelstra geeft op de vijf (altijd dezelfde) vragen en de foto’s nader kennis met hem.

Wie ben je?
Wat een ongelooflijk moeilijke vraag! Ik heb lang als organisatieadviseur gewerkt. En dan is vaak het eerste waar je naar kijkt: ‘Waar staat deze organisatie voor’. Maar dat is vaak ook ook een heel moeilijke vraag. Gelukkig is het een vraag die ook anderen heeft beziggehouden en dus zijn er boeken en artikelen over geschreven. Een favoriet boek op dat gebied is voor mij ‘Images of Organization’ (Gareth Morgan, 1987). De auteur maakt gebruik van een achttal metaforen.

Dus laat ik dat ook maar eens doen, mijzelf vanuit diverse perspectieven beschrijven. Al kies ik ervoor om mijn eigen invalshoeken te kiezen, en niet die van Morgan over te nemen:

• Kind van mijn ouders
Ik wil hier niet erg gedetailleerd op ingaan. Voor wie er meer over wil weten is overigens elders informatie beschikbaar. Mijn moeder heeft een deel van haar jeugd in een Jappenkamp doorgebracht. Ze heeft daar nooit goed mee kunnen omgaan (en hulp vragen was voor haar geen optie). Het leidde tot vreemd gedrag, waar wij, kinderen, behoorlijk last van hadden. En waarschijnlijk mede daardoor hield het huwelijk met mijn vader geen stand.

• Mijn vader was niet erg goed in het omgaan met kinderen. Dat zag ik pas heel helder toen ik, eigenlijk nog maar kort geleden, zag hoe hij ‘worstelde’ met een kleinkind van zijn derde echtgenote. Pas toen begreep ik waarom ik als kind altijd ruzie met hem had.

• Kind van mijn tijd
Ik ben midden jaren vijftig geboren en heb de welvaartsgroei, het geloof dat het altijd zo zou blijven, dat de wereld alleen maar beter, toleranter, vrijer zou worden, met volle teugen opgesnoven. Het zou voor iedereen beter worden, of om het met Joop den Uyl te zeggen: ‘iedereen een eigen auto voor de deur, ook de arbeiders’. Niet zo vreemd dus dat ik ervoor koos om Economie te gaan studeren. Ik ging daarvoor naar Groningen. Het was eind jaren zeventig -ik had mijn dienstplicht er al op zitten- en we zaten in een forse economische crisis. Dus economie om dergelijke crises te kunnen oplossen en Groningen omdat dat het verste weg was van huis.

• De wereld beschouwen, maar er niet aan meedoen
Studeren bleek, tot mijn grote verbazing, leuk en iets wat mij makkelijk afging. Heel verrassend, want de middelbare school had ik maar net met de hakken over de sloot voor elkaar gekregen. Ik had inmiddels al een levensgezel en een paar (twee!) goede vrienden en daarom vond ik het niet nodig om aan het ‘studentenleven’ deel te nemen om dat te bereiken wat ik wilde: mijn studie met goed gevolg afronden. Kortom: ik kon prima functioneren zonder me erg veel bezig te hoeven houden met wat nu ‘mijn sociale netwerk’ zou worden genoemd. Veel tijd doorbrengen achter mijn bureau leek voldoende.

• De trouwe compaan
Toen ik kort geleden mijn spullen aan het uitpakken was -in mijn nieuwe appartementje, waarover later meer!- viel het me ineens op hoeveel speelgoedbeesten ik bezit. De meeste ervan zijn honden. Allemaal gekregen van mensen met wie ik in de loop der jaren heb samengewerkt, vaak als hun adviseur. Vaak aan me gegeven aan het einde van een traject waarbij ze dingen zeiden als: jij was degene die de boel bij elkaar houdt, die verloren schapen weer bij de kudde brengt.

• De opstandige mens
Lang heb ik mijn best gedaan me aan te passen en te doen wat van me verwacht werd. Maar er kwam een tijd. . . dat ik eruit brak en iets volstrekt geks ging doen: Harry ging in ontwikkelingshulp. Wel een beetje laat want ik was al vijftig. En die periode als ‘ontwikkelingswerker’ op de Filipijnen leidde er vervolgens toe dat ik naar de USA vertrok. Waar ik uiteindelijk zeven jaar heb gewoond: in Pittsburgh, PA.

• En toen ontdekte ik iets leuks en werd ik ‘netwerker’
Ik heb ze niet allemaal geteld, maar een voorzichtige schatting vertelt me dat ik in de VS van zo’n 500 mensen een visitekaartje heb gekregen. Van de burgemeester van Pittsburgh, de Nederlandse Ambassadeur in de VS tot een schoolmanager in een zwarte wijk aan de rand van de stad. Maar het ging mij eigenlijk niet om die kaartjes, maar om met al die mensen ook echt contact te hebben. Ik vond het heerlijk om de stad, mijn omgeving, te leren kennen en -een beetje- te leren begrijpen. Waarom gaan de dingen, daar in dat stukje USA, zoals ze gaan, wat drijft de mensen te doen wat ze doen?

Ik ben toen medewerker geweest van de 10-jaarlijkse Census (volkstelling), magazijnmedewerker, callcenter-medewerker en nog een en ander. En als vrijwilliger was ik zo nu en dan onderweg voor de Nederlandse reclassering (ook in de VS zitten hier en daar Nederlanders in de gevangenis). En toen ik in Nieuwegein kwam wonen, ben ik hetzelfde gaan doen: me verdiepen in wie wie is in de stad, wat er zich afspeelt en aan het ontwikkelen is, me aansluiten bij organisaties. Daarbij laat ik me leiden door twee criteria: Ik werk alleen mee aan het bereiken van een doel of aan organisaties als ik het leuk vind wat ze doen. En ik moet het gevoel hebben dat ik iets voor hen kan betekenen.

Wat doe je in het dagelijks leven?
Ik luister graag naar muziek: thuis is dat klassiek en op andere plekken kun je me zien rondspringen op jaren 70/80 popmuziek. En ook vind ik het heerlijk om op de fiets wat in de stad rond te rijden. Genieten van de omgeving, genieten van de inspanning.

Daarnaast heb ik me aan een aantal organisaties verbonden, inderdaad: omdat ik ze leuk vind en ik iets kan bijdragen. Die organisaties zijn:

• Het Nieuwegein Fonds: ik ben daar bestuurslid (en via hen mag ik me met een aantal andere organisaties bemoeien).
• De Tweede Verdieping: sinds een jaar ben ik lid van de Raad van Toezicht. Over onze Bieb, hoef ik verder niks te zeggen. Iedereen in Nieuwegein weet hoe leuk en goed dit instituut is.
• De Partner: Ook daar ben ik lid van het bestuur. De Partner is volgens mij Nieuwegeins tweede culturele centrum, gerund door vrijwilligers: hoe leuk kan het zijn?
•Mijn woonplek, het GW Nieuwegein: daar doe ik mee met de gewone klussen als grasmaaien of een keer achter de bar of…. En ik heb me aangemeld voor de kascommissie (het is immers ook een vereniging). En dan wandel ik, vrijwel iedere zondag, met Henk (en soms enkele anderen). Henk woont in de Lijsterbes, een locatie van Reinaerde.

Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
Ik ben in de oudejaarsnacht van 2012 teruggekomen uit de USA. Dus stond ik op 1 januari 2013 in de vroege ochtend op Schiphol. En na een verblijf van een week bij een vriendin in Utrecht, ben ik in Nieuwegein terechtgekomen.

Puur toeval, ik had snel een plek nodig en hier vond ik een kamer. Pas sinds kort heb ik mijn eigen appartement en wel in het Gemeenschappelijk Wonen project Nieuwegein in Fokkesteeg.
En dat is dan weer geen toeval. Want daar wonen vraagt inschrijven, door de ‘ballotage’ komen en vooral volhouden. Maar het is gelukt en nu ben ik dus ‘lid’ van een ongelooflijk leuke en fascinerende community. Waar ik geniet van de appelmoes die ik maak van de appels die uit de boom vallen in Hof 3, onze gemeenschappelijke tuin, of van de kinderen die spelen in het Hof, of van het gezelschap van de medebewoners.

Wat vind je van Nieuwegein?
Wat me al een tijd verwondert is dat Nieuwegeiners vaak slecht op de hoogte zijn van wat de stad te bieden heeft. Of het nu gaat om de schoonheid van het Park Oudegein (wie is er al eens bovenin de Molen geklommen?), de charme van het veer naar Vianen, de rust op een doordeweekse dag op Fort Jutphaas of het plezier dat je kunt beleven op een gewone zondagmiddag in de Partner: velen weten niet dat het er is of realiseren zich onvoldoende hoe waardevol dit alles is.

Eigenlijk heeft Nieuwegein alles, en dan kun je ook nog in een uur om de hele stad fietsen. Waarmee ik maar wil zeggen: alles is dichtbij en zelfs op de fiets te bereiken.

Wat kan er beter in Nieuwegein?
Een van de netwerken waarin ik actief ben, richt zich op het stimuleren en ondersteunen van gemeenschapskracht (www.dialooggemeenschapskracht.nl). Wat is dat, Gemeenschapskracht en waarom is het belangrijk?

Dat we de zeggenschap over wat er moet en kan in buurten en wijken – welke zorg er nodig is, hoe het groen er uit moet zien, hoe we collectief de energievoorziening kunnen regelen – over moeten laten aan de mensen die daar wonen en leven, daar is iedereen het wel over eens.

Maar wat dat concreet betekent, daarover lopen de meningen nog wel eens uiteen. Want betekent zeggenschap bijvoorbeeld ook dat de (financiële) middelen aan hen worden overgedragen, dat de ‘winst’ die gemaakt wordt in de Zorg, terugvloeit naar hen die premie betalen?

Dat er iets moet gebeuren, is dus helder. Maar uitwerken hoe dat precies vorm moet krijgen is veel lastiger. En ervoor zorgen dat iedereen die mee wil doen dat ook kan, is ook nogal een opgave.
Hieraan een bijdrage leveren is leerzaam en buitengewoon ‘rewarding’.

Ook hier in de stad worden deze discussies uitgebreid gevoerd. En ook wij, Nieuwegeiners dus, zijn er met zijn allen nog lang niet uit. Maar gelukkig, er wordt veel en vaak over gesproken en hard aan gewerkt.

Portret van de week: ‘Wie geeft daar keramiekles in Nieuwegein’

Geplaatst op door
Beantwoorden

Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Julia Merkelijn.

Arend Bloemink: ‘Vanwege vakantieperikelen duurde het even voordat we elkaar, na enig heen en weer schuiven met data en tijdstippen, konden ontmoeten. Eindelijk was het dan zover en kon ik aanbellen bij Julia, het Portret van deze Week. Als de deur opengaat staat daar een zelfbewuste, vriendelijke vrouw met helderblauwe ogen, die me binnen noodt met de waarschuwing: ‘Denk aan het afstapje!’. Het is maar goed dat Julia me waarschuwt. Anders zou ik zomaar de kamer zijn ingerold. Daarvoor heeft ze me gelukkig behoed.’

‘Dan troont Julia me mee naar een plek áchter het huis, áchter de achtertuin. Daar bevindt zich een verstopt stuk gemeentegroen, van de omliggende achtertuinen afgescheiden met schuttingen. Dat laatste is dan minder mooi, maar ‘de mense’ hechten kennelijk aan privacy in de eigen achtertuin. Een heerlijk rustig stukje groen. Daar praten we, vertellen we èn maken we de foto’s.’

Maak, op basis van de antwoorden die Julia Merkelijn op de vijf (altijd dezelfde) vragen geeft en de foto’s nader met haar kennis.

Wie ben je?
Ik ben Julia Merkelijn In de winter van 1974 ben ik geboren in het Noord Hollandse Zaandam.

Op mijn 25 ste verhuisde ik naar Vianen waar Ik samen ging wonen met Patrick. 8 jaar later een huis gekocht in Nieuwegein Fokkesteeg. Een gezellig buurtje met houten huizen en een speelpleintje ertussen. Inmiddels wonen we er met onze zoon van 18 en dochter van 15 ons zoontje van 5. Een gezellige boel!


Wat doe je in het dagelijks leven?
Ik heb een atelier in de tuin waat ik workshops geef. Daarnaast huur ik wekelijks een ruimte in LaCaZa de wijk om keramiekles te geven bij Keramiekatelier Nieuwegein.

In mijn atelier coach mensen in het maken van een eigen urn of beeld om zo hun dierbare een mooi eerbetoon te geven. En werk ook in opdracht om geboortekunst of rouwkunst te maken en te ondersteunen bij rituelen. Je kunt meer informatie vinden op www.novasculptura.nl

Ik werk nog drie middagen op een Buitenschoolse kinderopvang. En heb een moestuin bij Ons Belang, waar ik bevriend ben geraakt met een medetuinder uit Syrië. Als ik daar kom, werken we samen in de tuin, drinken thee en ik leer hem Nederlands en hij mij wat woordjes Arabisch.

Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
Sinds mei 2006 woon ik in een houten huis in de wijk Fokkesteeg. Helemaal gebouwd rond een speelpleintje met picknicktafel, pingpongtafel en een huisje met glijbaan Het voelt voor mij als een klein dorpje in de stad.

Wat vind je van Nieuwegein?
Nieuwegein is een stad vol culturen. Ik vind dat leuk en heb danook vrienden en vriendinnen uit allerlei landen. Het centrum is mooi geworden met de planten en bloemenbakken. Ook Vreeswijk en Jutphaas zijn fijn om te zijn. De bouwspeeltuinen zijn ook super!

Verder is alles van Arnhem tot Amsterdam van het strand tot aan Breda en Den Bosch op een uurtje rijden

Wat kan er beter in Nieuwegein?
Wat ik mis in Nieuwegein zijn plekken waar je elkaar als buurtgenoten makkelijk kan ontmoeten. Zo wilde ik ons zijplantsoen als groene tuin. Dit werd toentertijd niet ondersteund. Ik heb een paar jaar later wel een boombloembak met bankje weten te realiseren. De buurttuinen die hier en daar ontstaan vind ik super.

Er is voor de leeftijd 18 tot 25 geen dans- uitgaanscentrum in Nieuwegein. Dat vind ik erg jammer. Zij zijn genoodzaakt om naar Utrecht te gaan of andere grote steden.

Portret van de week: ‘Wie staat nu zelf in de belangstelling in zijn eigen rubriek?’

Geplaatst op door
Beantwoorden

Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Arend Bloemink.

Arend Bloemink? Ja! Het vorige ‘Portret van de week’, Lisa Peters Esvelt, vroeg zich af waarom onze fotograaf niet in het ‘Portret van de week’ stond. Hierop kwam Lisa op het idee, want één van haar hobby’s is fotograferen, om Arend te gaan vastleggen voor het ‘Portret van de week.’ En zo geschiedde.

Lisa: ‘Dat fotograferen zijn passie is was me al duidelijk, maar toen ik in de gang liep in zijn appartementencomplex was ik echt onder de indruk van alle foto’s die daar hingen. Het is allemaal zijn werk. Van foto van de Dom van Utrecht tot aan theater de Kom taferelen, een prachtige collectie bij elkaar.’

‘Arend vertelde zo het één en ander bij een aantal foto’s. Nu werd ik toch wel zenuwachtig hoor, ik ben geen fotograaf, ik klik graag wat raak en probeer wel eens wat. En dan nu de fotograaf van deze rubriek op de foto zien te krijgen, en het liefst wel een beetje scherp… Een leuke uitdaging.’

‘Waar Arend is wordt gelachen, daar ben ik van overtuigd. Dat kan niet anders want op elke foto heb ik hem wel lachend in beeld. Ik poog om beetje op dezelfde wijze foto’s te maken zoals hij dat ook doet als hij foto’s maakt van de persoon die centraal staat bij het ‘Portret van de week.’ Hij stelt vragen aan de persoon en maakt ondertussen de foto’s.’

‘Als ik vraag of hij zijn vrouw ook wel eens op de foto zet komt de opmerking van zijn vrouw: ‘Alleen als ik toestemming geef, en die geef ik niet vaak.’ Een heerlijke opmerking van zijn vrouw, de trend is hiermee gezet en er wordt nog meer gelachen. Maar gezien de hoeveelheid aan foto’s dat hij maakt vind ik dat tegelijkertijd ook erg slim van haar om dat zo te doen. Zijn vrouw vertelde me dat toen ze verkering kreeg met Arend dat hij toen al een camera om zijn nek had hangen. Je weet wel, zo een ouderwetse, met filmrolletje en alleen zwart wit, dat was zo in die tijd.’

Lees hieronder om, aan de hand van zijn antwoorden op de vijf, altijd dezelfde, vragen nader kennis te maken met Arend Bloemink, het portret van deze week.

Wie ben je?
Ik ben Arend Bloemink. Getrouwd met Els. Twee kinderen. Eén kleindochter, zij noemde mij van kleins af aan ‘Oop’. En aangezien Oop fotografeert, zijn die foto’s de foto’s van Oop. Anders gezegd: Oop’s foto’s, in url-taal Oopsfotos, waarmee mijn website de naam www.oopsfotos.nl heeft gekregen. Vandaar.

Wat doe je in het dagelijks leven?
In, zoals dat heet, mijn ‘werkzame’ leven was ik grafisch vormgever en later art-director voor verschillende tijdschriften, zowel week- als maandbladen. Ik vind het heel grappig dat het door mij ontworpen en o zo rustige logo van het maandblad vt-wonen al sinds het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw, met een kleine aanpassing, nog steeds toegepast wordt. In diezelfde periode ben ik, op verzoek van mijn uitgever, gaan zoeken naar (zoals ik dat toen noemde) nieuwe, digitale gereedschappen voor vormgevers. Dat bracht me uiteindelijk op het pad van Apple en leidde er vervolgens toe dat ik een methode heb bedacht waarmee ik (later we) vormgevers en eindredacteuren de overstap leerden maken van knippen, plakken, schetsen naar het werken met muis en toetsenbord. De eerste redactie die ik daarin hielp was de redactie van het weekblad Story.

Na een aantal tijdschriften als werknemer van de uitgeverij te hebben ‘gedaan’, begon ik met enkele partners een eigen bedrijf van waaruit we veel uitgeverijen en later ook prepress-bedrijven konden helpen in het overgaan naar het digitaal vormgeven. Vanuit dat bedrijf waren we in staat een totaalpakket aan te bieden: hard- en software, implementatie, opleiding, ondersteuning, troubleshooting.

Helaas heeft de enorme werkdruk me uiteindelijk genekt. Ik werd ziek. Depressief. Uiteindelijk volledig ‘arbeidsongeschikt’ verklaard. Na een langdurig proces pakte ik vroegere hobby’s, tekenen en fotograferen, weer op. Tekenen bleek geen succes. Het joeg me op. Ik was aan het produceren. Zo veel mogelijk in een zo kort mogelijke tijd. Fotograferen met een klein digitaal cameraatje dan, daarin vond ik mezelf beter terug. Ook het ver- en bewerken van hetgeen ik tijdens mijn, min of meer therapeutische wandelingen, fotografeerde beviel me goed.

Via het fotograferen van de streetdance-optredens van onze kleindochter kwam ik in contact met de eigenaresse van de dansschool. Of ik vaker foto’s wilde maken… Of ik een website voor haar dansschool wilde opzetten (www.pm-dance.nl). Het balletje ging rollen en ja, ik wilde dat best. Vond en vind het allemaal hartstikke leuk (én ik vind het leuk om mensen -op weg- te helpen), waarmee ik meteen in mijn valkuil dreig te vallen. Gelukkig helpt Els me met op de rem trappen en ze doet dat dan ook heel regelmatig!

Nu fotografeer ik dat wat me opvalt, wat ik leuk vind of waarvoor ik gevraagd word. Zo ook voor pen.nl. En sinds enkele maanden maak ik wekelijks voor pen.nl een digitaal tijdschrift: De Digitale Nieuwegeiner, waarmee ik weer terug ben waar ik ooit begon: tijdschriftvormgeving.

Wandelen, fietsen, yoga en 55+sport (en wát is volleybal leuk om te doen!) zijn daarnaast de ontspannende bezigheden die ik beoefen. Om het fietsen een boost te geven heb ik via een crowdfundings-project (leuk!) een sportieve, elektrisch ondersteunde, fiets binnengekregen. Bevalt me prima!

Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
In 1974 zijn we, met toen nog heel kleine kinderen van een flat in Overvecht naar de Anjerhof in Hoog Zandveld verhuisd. Wát een luxe, die nieuwbouw. Om naar mijn werk in Utrecht te gaan, nam ik de fiets of de bus van busmaatschappij De Twee Provinciën. De bus stopte toen nog bij een scheefgewaaide bushalte aan de Lekdijk, daar waar nu de Lekboulevard is. Een ongelijk tegelpaadje voerde vanuit de wijk en over de nog onbebouwde gronden naar de dijk. Dat kan nu niemand zich meer voorstellen.

Nu wonen we in Galecop, een dorp op zich. Perfect. Voor óns dan hè.

Wat vind je van Nieuwegein?
Prima plek om te wonen en te recreëren.

Wat kan er beter in Nieuwegein?
Het is werkelijk de hoogste tijd dat de westkant van het centrum, van de City zoals de gemeente het centrum noemt, wordt aangepakt. Wát een aanfluiting. Het shabby station, de idiote passage van de Weverstede naar het station, de verlaten winkels, de oude Kom, de voormalige bioscoop, de niet meer in gebruik zijnde (maar node gemiste) fietsenstalling, het ‘tijdelijke’ parkeerterrein waarvoor een hele woonwijk is gesloopt… Mocht ik Nieuwegein niet kennen en voor de eerste keer met de auto of de bus naar City Plaza gaan en dan via de Kapittelstede aankomen, dan zou ik me rot schrikken van die griebus en meteen weer omkeren. Wát een droefenis.

Verder (maar daarin kan ik me vergissen) is Nieuwegein een kei in het groots vieren van een nieuwe ontwikkeling. Maar veelal vergeet Nieuwegein vervolgens die mooie, nieuwe ontwikkeling te onderhouden. Voorbeelden? De fontein (een cadeau!) op het De Kempenaerpark, het Rundubos, het natuurgebied tussen de Reinesteijnseweg en de Lucas van Leydenhage… Overigens is die fontein verdwenen (of verplaatst naar de Markt?). Ook het lichtkunstwerk (eveneens een cadeau) op het De Kempenaerpark is na de herinrichting verdwenen. Zo jammer!

Portret van de week: ‘Wie draagt haar steentje bij voor de wijk Fokkesteeg?’

Geplaatst op door
Beantwoorden

Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Hanny Plomp.

Arend Bloemink: ‘Aangekomen op het desbetreffende adres loop ik de tuin in op zoek naar de voordeur. Maar nog voordat ik de voordeur heb ontdekt, komt het Portret van deze Week me, door de wijd openstaande terrasdeuren, tegemoet. ‘Ha Arend!’, zo word ik heel hartelijk ontvangen. Een stralende, open blik en een vriendelijke lach maken dat ik me meteen thuis voel. ‘Iets drinken?’’

‘Het Portret wijst me op de voordeur ‘Dáár is ie’. En warempel, verstopt in de hoek van, wat bij nader inzien de voortuin blijkt te zijn en waarvan ik dacht dat het DE tuin was, bevindt zich de voordeur. ‘Maar die gebruiken we bijna nooit’. Duidelijk. De open-terrasdeur-ontvangst is, naast verrassend of verwarrend, heel aangenaam.’

‘Dan gaan we aan het ‘werk’: we vragen, luisteren, lachen èn hebben een heel serieus en open gesprek over een, voor Hanny (zij is het Portret) en haar gezin, ingrijpende gebeurtenis. Hanny, een bevlogen Nieuwegeinse! Maak dan, aan de hand van haar antwoorden op de vijf, altijd dezelfde, vragen nader kennis met Hanny Plomp, het Portret van deze Week.’

Wie ben je?
Hanny Plomp-van Rheenen, net 63 jaar geworden, getrouwd met Cees, drie kinderen zeven kleinkinderen, zelfstandig ondernemer en vrijwilliger; secretaris van Stichting Wijknetwerk Fokkesteeg.

Wat doe je in het dagelijks leven?
Tot 2009 ben ik actief geweest in ons makelaars- en rentmeesterskantoor dat al sinds 1890 bestaat. Leuk weetje: ons kantoor heeft bijna alle grondverwerving gedaan voor de gemeente om van Jutphaas en Vreeswijk Nieuwegein te maken. Sindsdien ben ik actief geweest als mantelzorger voor mijn inmiddels overleden kleinzoon Job. Doordat hij doof was ben ik naar de Hogeschool Utrecht gegaan en gebarentaal gestudeerd. Vervolgens in aanraking gekomen de dovenwereld en daarmee met eenzaamheid.

Tijdens mijn (vrijwilligers)werk voor het wijknetwerk heb ik gemerkt dat er veel eenzaamheid voorkomt in Fokkesteeg. Daarom zijn we het langdurige project “Samen tegen eenzaamheid en voor ontmoetingen” gestart.

Ik maak dan ook graag van de gelegenheid gebruik om een oproepje te doen: “Wil jij met ons meewerken, laat het weten en stuur een berichtje naar Samen@fokkesteeg.nl. Zelfs met 4 uurtjes per maand draag je al bij aan het maken van een verschil.

Mijn hobby: ik ben aan het oefenen, het gitaarspelen weer op te pakken. Deze keer niet op mijn klassieke gitaar, maar een western. In september ga ik (weer) naar les.

Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
Ik woon al sinds de tachtiger jaren van de vorige eeuw in Nieuwegein, van oorsprong kom ik uit Utrecht.

Wat vind je van Nieuwegein?
Inmiddels heb ik in bijna alle wijken van Nieuwegein gewoond en Nieuwegein is prima, maar sinds twee jaar woon ik in Fokkesteeg dat bevalt mij echt het beste. Het is een leuke sociale wijk en ik heb er veel leuke contacten.

Wat kan er beter in Nieuwegein?
Er zijn veel goede fietspaden maar dat kan nog beter, vooral bij de Noordstedeweg waar nu een fietspad is in twee richtingen aan één kant van de weg terwijl er aan de overzijde van de weg ruimte genoeg is voor een tweede fietspad. Fietspad erbij extra fietsbrug erbij en de verkeersveiligheid voor met name alle schoolgaande jeugd en de bezoekers van City gaat met sprongen vooruit.

Ook zouden er meer voorzieningen voor de jeugd moeten komen. Bij het wijknetwerk doen we er al veel aan met de KidsClub maar het is belangrijk de kinderen en zeker ook jongvolwassenen ruimte te bieden voor ontplooiing naast school en sport. En als laatste: onderlinge binding en verbondenheid.

En als laatste: in Fokkesteeg een Wijkhuis, een plek waar mensen nieuwe ervaringen op kunnen doen, hun buren/wijkgenoten ontmoeten en vrienden maken. Een plek die zichtbaar en voelbaar bruist van activiteiten.

Welbeschouwd vind ik dat Nieuwegein het heel goed doet. Als ik zie wat er gebeurd in het kader van Betere Buurten; wat mij betreft: twee duimen omhoog!

Het is mooi dat ik er zelf ook een bijdrage aan kan leveren door middel van mijn vrijwilligerswerk bij het wijknetwerk Fokkesteeg.

Portret van de week: ‘Wie werkt daar zo graag met met soft pastels in Nieuwegein?’

Geplaatst op door
Beantwoorden

Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Lisa Peters Esvelt.

Arend Bloemink: ‘Tijdens het maken van de afspraak om haar te fotograferen, vraagt het Portret van déze Week me of ik bang dan wel allergisch ben voor een middelgrote hond. Wat góed! Dat heeft me nooit eerder iemand gevraagd. Nou ja, wel werd me nogal eens op het moment dat ik, ter plekke aangekomen en geconfronteerd werd met de hond des huizes, gevraagd of ik bang van honden ben, maar vóóraf, nee dat nooit. Heel attent!’

‘En zo gebeurt het dat ik op mijn aanbellen in eerste instantie een nieuwsgierige blaf hoor waarna het Portret de voordeur openzwaait. Ik ben welkom. Vooraleer ik het gesprek met het Lisa (zij is het Portret) kan aangaan, vraagt Wally (een lichtbruine Toller retriever) alle aandacht. Die aandacht geef ik ‘m, met als gevolg dat hij in mij een nieuw maatje denkt te hebben gevonden… Gelukkig grijpt Lisa van tijd tot tijd even in en laat Wally ons vervolgens onze gang gaan: babbelen en fotograferen. En dat allemaal in Lisa’s atelier met aan de wanden proeven van haar kunnen. Wát een talent!’

Lees hieronder om, aan de hand van haar antwoorden op de vijf, altijd dezelfde, vragen nader kennis te maken met Lisa Peters Esvelt, het portret van deze Week.

Wie ben je?
Wie ik ben? Jeetje, een beetje een veel omvattende vraag. Dit kan ik antwoorden met “Lisa Peters Esvelt” Maar vermoedelijk dekt dat de lading niet helemaal. Dus ik zal wat uitgebreider reageren. Een rasechte Nieuwegeinse ben ik niet, ik ben namelijk geboren in Emmeloord maar grootste deel van mijn leven heb ik in Utrecht gewoond.

Inmiddels ben ik de 40 net gepasseerd (wat zijn interviews confronterend. Sinds 2008 ben ik getrouwd met mijn grote liefde André. Hij is mijn grote steun en motivator. Ik ben best een eigenwijze dame die avonturen aan gaat. Zo ben ik bijvoorbeeld meerdere malen naar oost Afrika afgereisd, voor mooie safari’s, werken in een weeshuis en zelfs het beklimmen van de berg Kilimanjaro. Maar het starten van een eigen bedrijfje was een grote stap voor mij.

Ik heb hiervoor altijd voor werkgevers gewerkt. Het was zijn idee dat ik, na 16 jaar als verpleegkundige in de GGZ, stopte met werken voor een baas en mijzelf volledig ging storten op mijn eigen bedrijf Pastellum. Carpe diem.

Wat doe je in het dagelijks leven?
Inmiddels werk ik dus full time als kunstenares, gespecialiseerd in soft pastel (krijt) voor mijn eigen bedrijfje Pastellum. Ik maak vrij werk, schilderijen en tekeningen in opdracht en geef workshops en cursussen. Verder heb ik ook een aantal dagen “open atelier” voor de liefhebbers die net als ik verslaafd zijn aan het werken met voornamelijk soft pastels. Het tekenen met soft pastels is in 2011 op mijn pad gekomen. In mijn jongere jaren heb ik een paar jaar opleiding grafisch vormgeven gevolgd, maar daar werd geen les gegeven in soft pastel. Wel was ik dol op het vak illustreren. In mijn jeugd is in Parijs in de wijk Montmartre een pasteltekening van mij gemaakt, maar meer dan dat was ik niet met de techniek in aanraking gekomen.

Na het volgen van een workshop was ik zo gefascineerd door het medium dat ik helemaal los ben gegaan met de pigmenten. Het was stichting Kunstgein die mij heeft overgehaald om een keer een workshop voor de stichting te geven. Ondanks dat ik nog nooit les gegeven had en enorm nerveus was, bleek dat ik niet alleen soft pastel leuk vond, maar les geven ook. Een paar maanden later heb ik Pastellum opgericht en ben zo nu en dan bij d’Oude Werf in Jutphaas les gaan geven.

Volgend jaar februari bestaat mijn Pastellum alweer 5 jaar (tijd vliegt voorbij, zoals ik eerder al zei, een interview is confronterend. Een onderdeel wat mijn werk ook geweldig maakt is het zoeken naar nieuwe materialen en technieken. Sinds dit jaar werk ik met een nieuwe soort soft pastel, namelijk PastellPaste, wat niet in een krijtvorm of potlood vorm is, maar wat met een penseel aangebracht moet worden. Dit product is nieuw en ik heb intensief contact met de ontwikkelaar van dit product in Duitsland. Samen met mijn cursisten en deelnemers aan de open atelier sessies proberen wij te ontdekken hoe we met het medium kunnen omgaan. Daarin kijken we ook wat we nog meer met het medium kunnen doen dan datgene waar het in eerste instantie voor ontwikkeld is. Ook haal ik zo nu en dan bekende pastelisten naar Nieuwegein om les te komen geven. Zo komt Alain Picard uit Amerika volgend jaar naar Nederland. En niet zomaar in Nederland, maar naar Nieuwegein!

Voor een idee wat er mogelijk is met Pastel, neem gerust een kijkje op mijn site www.pastellum.nl

Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
Inmiddels wonen mijn man en ik ruim 3 jaar in Nieuwegein. We hebben met veel plezier in Utrecht Overvecht gewoond op 9 hoog in een flatje. Nu hebben we een eengezinswoning met voortuintje en een achtertuin. Dat was ook onze grote wens, een tuin. De deur open doen en meteen buiten staan met in achterhoofd dat we graag een hond wilde. Voor ons was Nieuwgein een logische keuze om te gaan wonen, immers gaf ik toen al les bij d’Oude Werf. Daarbij heeft Nieuwegein alles te bieden wat wij op dat moment zochten.

Wat vind je van Nieuwegein?
Elke ochtend start ik mijn dag met wandelen in het park Oudegein. Dit ligt naast Fokkesteeg, waar wij wonen. Het is elke dag genieten als Wally, onze Toller retriever, en ik daar doorheen struinen. In dit prachtige park zo midden in Nieuwegein ligt kinderboerderij Ijsselstee. Daar heb ik al een keer een schetsmiddag georganiseerd. En in museum Warsenhoeck heb ik een keer geëxposeerd. Het klinkt misschien gek, maar er is een bepaalde rust over me heen gekomen sinds dat we in Nieuwegein wonen. Ik denk dat stoppen met werken in de psychiatrie (geregeld toch wat hectische diensten) en het wonen in Nieuwegein een combinatie is die ons rust en leef genot geeft. Ik voel me tegenwoordig ook een Nieuwegeinse. Dus wat ik vind van Nieuwegein? Een top plek om te wonen en te werken.

Wat kan er beter in Nieuwegein?
Wat een goede vraag. Ik heb nog niet eens alles ontdekt wat het allemaal te bieden heeft. Dus hoe kan ik al bepalen wat er beter kan? Ik kan wel zeggen dat ik hoop dat Nieuwegein kunst en cultuur hoog in hun vaandel houdt en de kunstenaars zowel amateur als beroeps kunstenaars zoveel mogelijk ondersteunen met mogelijkheden bieden.

Als voorbeeld biedt de Gemeente Nieuwegein Stichting Kunstgein een podium voor zowel beroeps als amateurs kunstenaars. Ik hoop dat na de verbouwing van het Atrium van het Stadshuis Stichting Kunstgein hier nog steeds een plek zal hebben zo in het hart van Nieuwegein.

Portret van de week: ‘Wie zet zich daar in voor de wijk Fokkesteeg’

Geplaatst op door
Beantwoorden

Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Ties Hogenbirk.

Arend Bloemink: ‘Schippersdochter, vrijwilliger, pensionada, havenmeester, politica, muurschilderes en zo nog het een en ander… dát waren en zijn de bezigheden waarmee het Portret van déze Week zichzelf en anderen bezig houdt. Op dit moment is zij vaak te vinden aan de Rapenburgerschans waar zij, samen met anderen en in het kader van de opwaardering van de wijk Fokkesteeg, een saaie muur van een kleurrijke muurschildering voorziet. Daarom spraken we juist dáár af voor een portretsessie. En hoewel er een stormachtige wind waaide, is het met de foto’s helemaal goed gekomen!’

Maak, naar aanleiding van de antwoorden die Ties Hogenbirk geeft op de bekende vijf vragen en met behulp  van de foto’s, nader met haar, haar werkzaamheden als vrijwilliger en met haar muurschilderhobby kennis!

Wie ben je?
Gewoon Ties, Ties Hogenbirk, pensionada! Was getrouwd met Dick, ex vlieger bij de KLM. Zelf een geboren schippersdochter. Ben alleen sinds 2000.

Wat doe je in het dagelijks leven?
Veel vrijwilligerswerk, waaronder fraktielid van de Verenigde Senioren Partij (VSP). Volg daarom met name de plaatselijke politiek nauwlettend. Ben al heel lang lid van het wijknetwerk Fokkesteeg. Help in het wijknetwerk mee met de activiteitscommissie. Help mee met o.a. de kaartverkoop voor de maandelijkse bingo. Ook verzorgde ik de kaartverkoop voor o.a. Stichting Balans (Syrische maaltijd) en Cirkeltje Rond.

Daarnaast verzorg ik de boekenuitleen voor de Bibliotheek op twee lokaties namelijk Batau en de Doorslag. Gelet op mijn achtergrond als schippersdochter vind ik het heel leuk om zo’n twee weken per jaar havenmeester te zijn bij de gemeentelijke Jachthaven aan de Wierselaan (oud Vreeswijk). Momenteel druk bezig met de muurschildering in Fokkesteeg.

Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
Sinds de ’70er jaren.

Wat vind je van Nieuwegein?
Prima, niets op aan te merken.

Wat kan er beter in Nieuwegein?
De samenhang tussen de mensen.

Portret van de week: ‘Wie loopt daar graag kringloopwinkels en rommelmarkten af?’

Geplaatst op door
3

Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Laura Groeneveld.

Arend Bloemink: ‘Het project Gemeenschappelijk Wonen in Fokkesteeg ligt er op een maandagmiddag heerlijk zonnig bij. In dat project woont het Portret van deze Week. Op mijn aanbellen wordt niet gereageerd. Nog maar eens geprobeerd. Dan twijfel ik, ‘heb ik me vergist in de afspraak?’ De telefoonagenda maar eens geraadpleegd. Daar vind ik de bevestiging: de juiste plek, de juiste tijd… Gelukkig heb ik haar telefoonnummer. Ik bel.  Spreek in. Terstond zwaait de voordeur open en daar is zij dan tóch: ‘Een van de huisgenoten kijkt een film en ik hoorde daardoor de deurbel waarschijnlijk niet’, zegt een stralend Portret.’

‘Laura’. ‘Arend’. ‘Iets drinken?’ 

‘Zoals vrijwel altijd sla ik dat vriendelijke aanbod even vriendelijk af en vraag wáár Laura het liefst wil worden gefotografeerd. Ze twijfelt wat, maar stelt dan voor de foto’s te maken op de bank die voor het huis staat. Prima idee. Dan stel ik voor dat Laura in de schaduw van een boom op het grasveld, het grasveld waarvoor zij samen met een aantal buren plannen aan het maken is, gaat zitten. ‘Kunnen we dat meteen mee fotograferen.’ We kletsen lekker en ronden zo de portretsessie af.’

Maak, naar aanleiding van de antwoorden die Laura Groeneveld geeft op de vijf, altijd dezelfde, vragen en door middel van de foto’s, nader kennis met haar, met haar werk, met hoe zij vanuit Groningen in Nieuwegein verzeild is geraakt en met wat zij van Nieuwegein vindt!

Wie ben je?
Ik ben Laura Groeneveld. In de zomer van 1986 ben ik geboren in het Groningse dorpje Bedum. In mijn jeugd verhuisden mijn ouders met mij en mijn jongere broer naar Drenthe waar ze nog steeds wonen op een mooi plekje met uitzicht over de weilanden. Als kind genoot ik erg van de natuur en was ik altijd creatief bezig, veel tekenen, schilderen en zelf hutten bouwen.

Op mijn 21ste verhuisde ik naar Utrecht waar ik Theatervormgeving ging studeren aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Ik vond mijn plek; verhalen vertellen op een beeldende manier. Na mijn afstuderen ben ik dan ook als zelfstandige gaan werken als Vormgever en Beeldend Theatermaker.


Wat doe je in het dagelijks leven?
Ik heb een atelier in Utrecht bij Culturele Vrijhaven De Nijverheid. Dit is een plek opgezet door en met kunstenaars om creatieve werkplekken betaalbaar te maken en kennis en enthousiasme met elkaar te kunnen delen. Ik maak als freelancer Beeldende Installaties voor festivals. Thema’s waarmee ik werk zijn ontmoeting en verbinding. In mijn werk ben ik steeds op zoek naar hoe ik een ruimte kan creëren waarin de bezoeker zich thuis voelt, maar ook een plek waar je geprikkeld word om anders te kijken naar de wereld om je heen.

Graag bouw ik mijn projecten van oude materialen. Zo ben ik vaak te vinden op rommelmarkten en in kringloopwinkels.

Voor mijn project ‘Voorheen en Weer’ maakte ik een schuilplek voor 1 persoon van oude kasten op hoge poten. Binnenin vind je oude ansichtkaarten, foto’s, beeldjes en een cassetterecorder. Voor mij vertellen al deze dingen een verhaal en ik vind het leuk om de bezoekers hierin mee te kunnen nemen.

Naast mijn eigen installaties ben ik de afgelopen jaren me ook aan het richten op het werken met groepen en het geven van creatieve workshops. Met kinderen heb ik allerlei kunstwerken gemaakt en ook volwassenen begeleid ik graag in het creatieve proces. Jezelf uitdagen en ontdekken wat er mogelijk is, ik geniet ervan om dit te zien gebeuren. Voor een inkijkje in mijn beeldende werk kun je kijken op http://www.lauragroeneveld.nl/

Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
Sinds mei 2018 woon ik in het Gemeenschappelijk Wonen project in de wijk Fokkesteeg. Ik woon in een woongroep aan de Bedumerschans en deel het hof ook met andere buren. Het is daardoor een hele gezellige plek om te wonen waar je altijd makkelijk een praatje kunt maken met iemand. We hebben ook een eigen kroeg en een gemeenschappelijke zaal en keukentje, waar ook wel eens activiteiten worden georganiseerd. In het GW wonen ongeveer 150 mensen. Het voelt voor mij als een klein dorpje in de stad.

Wat vind je van Nieuwegein?
Nieuwegein ben ik nog aan het ontdekken. Ik ben vooral verrast door het mooie park Oudegein dat vlak naast mijn huis ligt. Ook Vreeswijk vind ik leuk met de oude sluisjes en het uitzicht over de rivier de Lek, waar ik graag een ijsje ga eten.

Wat kan er beter in Nieuwegein?
Wat ik mis in Nieuwegein zijn plekken waar je elkaar als buurtgenoten makkelijk kan ontmoeten. Bankjes zie ik niet zoveel en ik denk dat het leuk zou zijn als mensen meer zouden worden uitgedaagd om naar buiten te gaan. Als inspiratiebron het leven in oude Italiaanse dorpjes, waar je een kletspraatje maakt, een wijntje drinkt en samen in de moestuin werkt. Ook mis ik groen en bloemen in de straten. Het zou mooi zijn als we iets kunnen doen om meer insecten, vlinders en vogels te trekken en het straatbeeld levendiger word. Wat ik ook merk, door met kinderen te werken, is dat zij niet zoveel buiten spelen als ik dat vroeger deed. Zelf ontdekken, vies worden en je verbazen.

Met deze ideeën in mijn hoofd ben ik begonnen met het opzetten van een buurttuin. Samen met buren ben ik hiervoor een ontwerp aan het maken. We willen de Buurttuin gaan realiseren op het grasveld aan de Bedumerschans. Het zou super zijn als deze plek er echt komt en het een kleurrijke, groene oase word waar we elkaar met veel plezier kunnen ontmoeten.

We organiseren ontwerpdagen en zoeken mensen die betrokken willen zijn bij de realisatie van deze droom. Via de nieuwe Facebookpagina van Buurttuin Fokkesteeg kun je de ontwikkelingen volgen en ook mee doen. Deze is te vinden op: https://www.facebook.com/buurttuinfokkesteeg/