Prioriteiten

Ondanks het feit dat een kunstenaar de kijker de ruimte geeft om in een kunstwerk te zien wat hij daar in wil en kan zien, heeft de kunstenaar bij het maken van het werk wel een bedoeling of een gevoel. Er is natuurlijk een verschil tussen figuratieve en abstracte kunst in dat opzicht, maar kunstenaars die zomaar wat doen, kunnen daar toch zelden of nooit een droge boterham mee verdienen.Kunstenaars worden ook vaak voor excentriek, gevoelig en arrogant versleten. Op zichzelf zijn dat wat mij betreft terechte observaties. Als kunstenaar dring ik mezelf, via mijn werk, op aan anderen en het komt voor dat de ander daar niet van gediend is. Het is het risico dat verbonden is aan werk tentoonstellen en bereikbaar maken voor het publiek. Je hoopt op louter positieve reacties, erkenning en respect, maar het kan zo nu en dan ook anders uitpakken.Dat zoeken naar erkenning en respect is iets dat me behoorlijk bezighoudt. Het geldt niet alleen voor mijn werk, maar ook in mijn dagelijks leven vind ik het belangrijk dat mensen mij zien zoals ik ben en me daar ook de ruimte voor geven. Ik geloof niet dat respect en erkenning heel specifiek zijn voor kunstenaars. Iedereen wil, al dan niet diep in zijn hart, op die manier benaderd worden.Om erkenning en respect te tonen heb je heel weinig nodig. Als je zelf op tijd even aandacht hebt voor de ander en op de juiste momenten attent reageert, gaat het eigenlijk vanzelf goed. Zo moeilijk kan het niet zijn om een verjaardag of trouwdag te onthouden. Ik kan me niet voorstellen dat er daadwerkelijk mensen zijn die dat onbelangrijk vinden of vergeten. Er zijn relaties die lijden onder dit soort gebrek aan wederzijds respect.Wat mij betreft zijn het zaken die in elke opvoeding centraal zouden moeten staan. Thuis, maar juist ook op school of bij de sportvereniging. Op welke plek je als jongere ook bent, het moet duidelijk zijn dat je respect en erkenning krijgt als je ook in staat bent het te geven. Aan de volwassenen in de buurt de schone taak om het geheel in goede banen te leiden en te voorkomen dat jongeren in dat opzicht builen of schaafwonden oplopen.Voor mijn gevoel zou dat de inzet moeten zijn van iedereen die een prettige en harmonieuze samenleving voorstaat. Het is voor mij dan ook heel moeilijk te accepteren als ik zie dat een groep jongens meer dan hun best doet om hun sport, vereniging en clubkleuren zo goed mogelijk uit te dragen en door hun bestuur vrijwel genegeerd worden.Kennelijk hebben sommige mensen andere prioriteiten dan ik en worden er verschillende meetlatten gebruikt. Dat het met de schaafwonden en builen erg meevalt, komt volledig op het conto van de volwassenen die de groep altijd al van heel dichtbij begeleiden. Mensen die weten hoe ze zaken naar waarde moeten schatten. Die mensen verdienen het respect en de erkenning waar ik het over heb.De bestuurders moeten zich maar eens goed achter de oren krabben en nadenken over hoe het mogelijk is twee keer dezelfde fout te maken. Ik denk in ieder geval niet dat zij de aangewezen mensen zijn om anderen te wijzen op een mogelijk gebrek aan respect en erkenning.Wie de schoen past……Afrodite