Kylian

Tijd is een kostbaar goed. Terwijl ik het opschrijf, realiseer ik me dat het een makkelijke openingszin is. Het is een mededeling zonder echt nieuwswaarde. Toch hebben de afgelopen weken mij geleerd dat de kostbaarheid van tijd alom aanwezig is, maar door mij toch zelden wordt opgemerkt.Ik heb nogal eens de neiging te willen spelen met tijd. Leuke klussen en dingen zijn niet zelden binnen heel korte tijd gedaan, minder leuke zaken laat ik ook wel eens een week of twee liggen. Ik denk niet dat ik in dat opzicht uniek ben. Vrijwel iedereen herkent dat gevoel. Rekeningen worden zelden binnen veertien dagen betaald, moeilijke gesprekken of ontmoetingen worden niet zelden op de wat langere baan geschoven.Wat zijn veertien dagen nu op een mensenleven? In januari was ik op Jamaica en ben daar volop in aanraking gekomen met het idee dat het leven voornamelijk bestaat uit ‘no problem’. Wat vandaag niet gebeurt, gebeurt morgen wel en anders nog wat later. Je bent er om te genieten van al het moois dat het leven te bieden heeft en tijd speelt daarin een ondergeschikte rol. Het komt als het komt en het heeft geen zin je er druk over te maken.Ondanks alle geruststellende signalen hebben de afgelopen weken me gewezen op de echte betekenis van tijd in ons leven. Grotendeels verborgen en op de achtergrond, maar soms ook akelig helder een bepalende factor. Gebrek aan tijd kan leiden tot overweging en bezinning. Op zichzelf is dat helemaal niet verkeerd en helpt het je opnieuw ordening te zoeken in je leven. Een hernieuwde afweging van wat wel en wat niet belangrijk is.Op 5 maart overleed mijn vader, na een jarenlange en ongelijke strijd die niet meer te winnen was. Een bijzondere man die, in de laatste fase van zijn leven, zich vooral voorgenomen had te gaan voor dat ene bijzondere moment. Een moment dat niet velen gegeven is, maar dat voor hem zo tastbaar dichtbij was. Het moment waarop hij overgrootvader zou worden en de pater familias van drie generaties.Achteraf gezien heeft hij dat moment met veertien dagen gemist. Op 20 maart beviel zijn kleindochter van een kerngezonde zoon. Kylian, het eerste kleinkind van Afrodite. Een wolk van een ventje natuurlijk, dat al direct de serene rust uitstraalt die je zo vaak ziet rondom pasgeboren kinderen. De enige fase in een mensenleven waarin al meer dan vijftigduizend jaar weinig veranderd is. Vanaf nu zal Kylian moeten gaan wennen aan de mallemolen van het leven, de hectiek en de massaliteit.Daarin zal hij zijn weg moeten gaan vinden, begeleid en soms gestuurd door zijn ouders, zijn grootouders en de rest van zijn familie. Hij zal groter en sterker worden, een eigen wil ontwikkelen en langzaam maar zeker groeien tot volwassenheid. Een lange en niet altijd eenvoudige weg. Een weg die ook hem zal confronteren met de waarde van tijd.Natuurlijk maak ik me geen zorgen over Kylian. Het is een ventje dat kan rekenen op veel warmte en liefde om zich heen. Hij zal niets tekortkomen en volop ruimte krijgen om zijn eigen weg te gaan. Toch bekruipt me dat gevoel. Kylian moet het doen zonder zijn overgrootvader, zonder zijn nukken, zonder zijn onvoorwaardelijke steun en scherpe analyse.Soms zijn veertien dagen meer dan een mensenleven.Afrodite