JOP, gezag en macht

Verleden week was er een klein bericht dat de krant nog net haalde tussen het grote nieuws. De gemeente breekt het JOP in de Doorslag af. Te veel moedwillige vernieling, te veel kosten, te weinig sociaal rendement en te veel bewoners van die buurt die voortdurend klagen en soms ook terecht. Zulke kleinigheden passeren bijna onopgemerkt, behoudens voor wat betrokkenen. Die hebben allemaal zo hun reden om tevreden of ontevreden te zijn en laten het er verder maar bij. Toch is deze kleine gebeurtenis van belang.Een gemeente laat zich wegpesten met de buurt als toeschouwer en de jongeren die ooit om een plekje vroegen uit het zicht. Ze vroegen namelijk om een plek. Niet om er verantwoordelijk voor te zijn. Overigens heeft de gemeente zelf daar ook een handje van. Wanneer er wat is, worden de bewoners aangeraden de politie te bellen. Behoudens de telefoon aannemen en vertellen dat dit geen prioriteit is, doet de politie echter vaak ook niets. Wat de gemeente best kon weten… Overigens wordt er van burgers veel verwacht, maar je moet meestal vooral niets doen, want het risico dat je klappen of erger krijgt is volgens de politie veel te groot. Die kennis toont de Heilige Hermandad zelf soms ook voortreffelijk. Het beeld van omdraaiende politieauto’s komt helaas steeds vaker voor.Aan de andere kant heeft diezelfde politie de plicht om vooral niet te hard te slaan en vooral ook het pistool niet te gebruiken. Je bedreigt voelen is zeer moeilijk te bewijzen en dus, ja dus doet die politieman of vrouw liever niets. De ellende voor de politiemensen wanneer zij iets fout zouden doen, is zo groot dat ze buitengewoon terughoudend zijn geworden. Dat is, ondanks soms buitengewoon pijnlijke gevolgen, niet eens onterecht in een land waar alle systemen gemaakt zijn om te hakken. Daar ook regelmatig om gevraagd wordt, maar de spaanders altijd onacceptabel blijken te zijn.Wat blijft is het totaal verdwijnen van gezag, in welke vorm dan ook. Dat is bekend bij senioren, bij sportscheidsrechters, bij ambtenaren, bij de politie en de lijst kan naar believen langer gemaakt worden. De meest elementaire waarden, zoals ‘mijn en dijn’, ‘wat gij niet wilt dat u geschiedt…’ enzovoorts verdwijnen. Hufterigheid mag en duikt op in vele vormen. Er op reageren grenst aan het doen van een poging tot verminking of zelfmoord. De betreffende matcho’s blijken weinig in hun mars te hebben wanneer hen wat wordt verweten. Inderdaad spugen en in het donker JOP’s slopen zijn tekenen van domheid. Men heeft korte lontjes – een eufemisme voor stompzinnig zijn – en geen antwoorden, behalve geweld.Stompzinnigheid kent geen angst. Men reageert primair zonder enige gedachte over de gevolgen. Dat besef komt pas bij de rechter, waar vaak bibberende verdachten stamelend uitbrengen dat ze het zo niet bedoeld hebben. Kennelijk is daar dus een eerste stukje gezag. Dat is er ook fysiek en niet via een dom stuk computergeschrijf. De plek waar de straf bepaald wordt, waar je oog in oog bent met degene die dat bepaalt!Interessant basisgegeven voor al diegenen die bezig zijn met het nadenken over hoe het verder moet met de samenleving. Terug naar bromsnor? Misschien zit daar wat in. Weinig tolerantie, kleine straffen versus veel tolerantie en grote straffen wanneer het uiteindelijk mis gaat? Lijkt me een onderwerp om op te promoveren. Een jurist samen met een psycholoog? Waarschijnlijk best de moeite waard. Hoe de papieren tijgers kwijt te raken en overheden weer gezag te bezorgen? En u weet: het eigene van de macht is “beschermen” (Blaise Pascal). Kennelijk moet dat opnieuw geleerd worden en niet alleen in Nieuwegein.