De Nieuwegeinse Willeke Stadtman (1950) is onlangs een tweede leven begonnen als schrijfster. Is echtgenote en moeder van drie kinderen. Heeft inmiddels drie kleinzoons, een hond (een Roemeense kliko) en een kleinhond (de hond van haar dochter). Vierendertig jaar was Willeke werkzaam in de gezondheidszorg, aanvankelijk als arts, later als bestuurder met name in de ouderenzorg. In 2011 is zij gestopt met werken, precies zoals zij zich had voorgenomen. Al een tijdje heeft Willeke haar eigen column op De Digitale Stad Nieuwegein. Deze zijn ook in boekvorm uitgebracht met de titel: ‘Hopeloos maar niet ernstig’ (ISBN: 978-90-484-3583-6).
Willeke: ‘Tijdens een doorsnee Limburgse verjaardag kreeg ik een foldertje in mijn hand gedrukt. Het lag in de wachtkamer van de huisarts. Het was zo’n goedkoop ding met een oerlelijke foto op de voorkant: een donkerrode roos in het kommetje van twee handen, en het ging over de opening van Café Doodgewoon in Weert. Dat café is een initiatief van de klankbordgroep Palliatieve Zorg, die dan weer onderdeel is van een netwerk.’
‘Alweer een klankbordgroep. Tegenwoordig is er sprake van een soort wildgroei. Noem een onderwerp of er moet een klankbordgroep voor komen. Zo’n groep bestaat uit mensen, die niets te zeggen hebben, die in principe ook geen verstand hoeven te hebben van het onderwerp, maar die dan tegen anderen die er wél verstand van hebben, moeten zeggen wat er in de samenleving leeft.’ Klik hier om de column ‘Doodgewoon’ te lezen.
