Aspiratie versus Strategie en het gevoel van senioren

Wanneer je senioren aan het woord laat over hun situatie betreffende veiligheid en pensioen, is de eerste zaak veiligheid. Dat gaat niet goed in ons landje en zeker niet nu een minister en een staatsecretaris daar ondoordachte uitspraken over doen. Lees maar eens mee.Dan heb je een staatssecretaris die vrolijk beweert veel minder gevangenissen nodig te hebben. Er is een minister die vertelt dat het fantastisch gaat met de politie, zich er niet van bewust dat het organisatorisch echt niet loopt en op straat niet veel beter. Los natuurlijk van 50 of 80 rechercheurs die altijd beschikbaar schijnen te zijn wanneer er iets vreemds is gebeurd, Dat kan dan een aanslag zijn zoals die op koninginnedag plaats vond of een moordpartij van een wanhopig man die zijn kinderen, de hond en zichzelf doodt, zoals deze week plaats vond. Let wel dat zijn acties achteraf. Proactief kennen we niet meer bij de politie.Beide dames zien overigens de lucht voor een komijnekaas aan en schijnen hun aspiraties in de richting van bezuinigingen te willen realiseren door middel van een strategie die gebaseerd schijnt te zijn op het principe: “Zolang ik niet goed kijk, zie ik het niet en dus is het er niet.”Om daar vanaf te komen lijkt het me nuttig het verhaal te vertellen van een goede vriend van mij die op de Pasar Malam in den Haag eens gezellig met wat senioren aan de praat ging. Minder cellen en goede politie wordt daar bekeken of men water ziet branden. Een bloemlezing is niet nodig maar geachte bestuurders van Nederland misschien wilt u even meelezen:“Er is steeds meer agressief gedrag, verbaal met vooral vrouwonvriendelijke opmerkingen, fysiek ook met spugen en dreigend kijken. Er hangt een vijandige sfeer. Ik word gesneden in mijn auto. De voordeur open doen is een angstig avontuur. In de avond naar buiten gaan is onmogelijk Men lapt alle normen en waarden aan de laars.”“Hoezo minder misdaad, minder cellen, goede politie.” We schijnen volgens de senioren zo bezig te zijn met de daders dat we de slachtoffers volledig vergeten. (Voor liefhebbers ga naar informaties over Veiligheidsregio’s en zie de uitgebreide maatregelen om boefjes en echt tuig op te vangen. Voor slachtoffers bestaat dat allemaal niet!).“Wij zijn watjes geworden in dit land. In plaats van draaideurcriminelen op te pakken en zo hard te laten werken dat ze nooit meer een draaideur door durven gaan, worden ze gepamperd en gaan daarna weer vrolijk verder. En wat ons betreft wij zijn kleurenblind.. Pak ze op hun daden en niet op hun uiterlijk of afkomst. Er zullen er zijn die harder kermen dan anderen. Oost-Indisch doof zijn is na het plegen van het vergrijp of de misdaad de enige weg. En brave bewindsvrouwen, begin zo snel mogelijk want anders doet Wilders het na de komende verkiezingen en hij wordt als stemmentrekker steeds interessanter. En dat is gewoon uw eigen schuld.”Tot zover mijn vriend. Het is een begrijpelijk verhaal opgepikt bij een aantal senioren. Hun tweede frustratie is niet pensioen. We zullen maar niet zeggen wat ze van minister Donner vinden. Hun angst naast veiligheid richt zich vooral op de kostenontwikkeling van de zorg. Die wordt zelfs met een waardevast pensioen onbetaalbaar, vrezen zij, laat staan met een afnemend pensioeninkomen.Senioren zijn zo te zien realistischer dan bewindslieden. Dat geeft te denken. Een stevige aanpak lijkt ons heel verstandig. Niet alleen tegenover de daders maar ook richting rechtelijke en verder uitvoerende macht. Zachte heelmeesters……