Wij wonen hier nu drie jaar, de taal aardig machtig, maar als het om vergunningen, verbouwingen etc. gaat, is het handig dat we onze architect in kunnen schakelen. Hij spreekt namelijk engels (op de italiaanse manier) en kan ons de zo vaak moeilijke teksten uitleggen. Hij heet Claudio, woont in het dorp en weet alles van de omgeving en de wetten die daarbij horen.
Twee jaar geleden hebben we een commercialist gezocht, dat is een soort boekhouder. Hij zorgde er voor dat we subsidie kregen op de schoolboeken van Riccardo, over dat proces heb ik al eens geschreven.
Twee jaar terug vroeg ik hem: we willen graag officieel van start als alles klaar is, geen illegaal gedoe hier. De polizia finanzia kan het je heel moeilijk maken, dat hadden we eerder gehoord. Dus wilden we alles goed geregeld hebben. Of zogen dat de procedure loopt, dat duurt wel even.
Eerst alles verbouwen en daarna gaan we verder. Nu is eindelijk ons zwembad af, dus geen heftige bouwactiviteiten meer bij ons. Ons zwembad heeft overigens niets met de vergunningen voor de verhuur te maken, maar goed, sinds een paar maanden is alles in gang gezet. Ja, weer op z’n Italiaans, dus: …….veel documenten……veel tijd…..veel geklets…..veel bezoeken……en vooral veel handtekeningen zetten. Het begon met de vergunning, we hebben al een bouwvergunning voor het huis, het zwembad, maar toch moest er opnieuw van alles aangevraagd worden, want nu is het huis klaar. Dus opnieuw het cadaster laten meten, tot op de cm nauwkeurig, geen detail overgeslagen zeggen ze. Maar ik zag toch een foutje, één van onze keukenramen was verkeerd getekend. Ach, dat is een privé vertrek, niet zo belangrijk, zegt Claudio.
Het cadaster was dus achter de rug. Toen kwam Claudio met een dikke stapel papieren, alles in te vullen met mij. Het ging over de inventaris van de appartementen, hoeveel personen er mogen logeren, wat wel en wat niet mag….we waren er wel weer een paar uur bezig mee. Claudio wilde zelfd een tweede cafè….uiterst zeldzaam voor een italiaan. Goed, alles eerlijk ingevuld naar eer en geweten, en ik dacht optimistisch dat het nu klaar was.
Nope …. donderdag was het weer zo’n dag en er komen er nog meer….ik krijg spontaan een déjavù van mijn missie’s op het gebied van ziektekosten, school, subsidie. Dit gaat me dus tijd kosten, dat heb ik toevallig nu wel, en anders maak ik er gewoon tijd voor. Donderdag dus om 9 uur naar de gemeente met Claudio. Ik was op tijd, hij natuurlijk niet, maar dat vergaf ik heb spontaan toen ik hem aan zag komen lopen. Hij had zijn armen vol met papieren, plus actetas.
Ik zei nog hoopvol: goh, heb je je kantoor meegenomen? Nee, glimlachte hij, dit is allemaal van jou…het zweet brak me uit…help…niet weer he. Ja dus, weer alles door moeten nemen, samen met beambte Pier, overigens een schat van een man hoor. Maar hij wil alles lezen, controleren, weer lezen. Na dus anderhalf uur gezwets kwam de hamvraag: hoeveel sterren wilde ik geclassificeerd zijn. Ach, doe maar 4 of 5, geintje dacht ik. Maar dan kan, dus lijst nummer 10200 kwam tevoorschijn met de bijbehorende eisen voor 4 sterren. Wij gaan dus gewoon naar 2 of 3 sterren, het stelt echt niets voor, zeggen ze. Maar voor 4 sterren moet je wel een kluisje in de kamers hebben én natuurlijk een fohn in de badkamer. Heb ik niet en doe ik niet. Maar dinsdag ga ik een ochtendje met Claudio naar Asti, weer van alles regelen …………….. wordt vervolgd.
