Resten van het oude jaar

‘Mogen wij die kerstboom?’, vroegen de twee knulletjes aan mijn deur. Nee, dat mochten ze niet, want die kerstboom staat met kluit en al in mijn voortuin. Ik heb ze gecomplimenteerd dat ze het zo netjes hadden gevraagd. Sindsdien heb ik iedere dag gekeken of mijn boom er nog stond, want voor hetzelfde geld zou hij zomaar uit mijn tuin zijn gejat om aan de brandstapel te worden toegevoegd. Ik herkende ook het nieuwsitem op PEN van de man, die het er niet mee eens was dat er sneeuwballen tegen zijn raam werden gegooid. Ook bij mij gebeurde dat, terwijl ik in mijn keuken aan de voorkant van het huis bezig was met het bereiden van lekkere dingen. Ik liep naar buiten om te vragen of de kinderen dat niet meer wilden doen, omdat ik er steeds zo van schrok. Dat beloofden ze. Nog geen paar minuten later: BENG, BENG, BENG. Ik kreeg al visioenen van glasscherven, die mijn halsslagaderen doorboorden. Weer liep ik naar buiten om uit te leggen dat de poging mijn ruiten aan diggelen te gooien mij angstig maakten voor de gevolgen. Met een lege blik keken ze me aan, zonder begrip van wat zo iets onschuldigs als sneeuwballen gooien naar een raam teweeg kan brengen. Gelukkig had ik het keukenmes, waarmee ik bezig was, op het aanrecht teruggelegd, anders was er ongetwijfeld ook tegen mij proces verbaal opgemaakt wegens een vermeende poging tot bedreiging. Ik ben altijd blij als de feestmaand, hoe gezellig ook, weer achter de rug is. Gewoon weer fris en vrolijk aan de slag met de dagelijkse dingen. Eén voornemen is hierbij gesneuveld. Ik was echt van plan nu eens niet over vuurwerk te schrijven. Mijn mening daarover kent de lezer nu wel. Maar ja, lees ik op PEN dat de brandweer 12 keer heeft moeten uitrukken wegens brandjes. Hoor ik op het journaal dat het een rustige jaarwisseling was: slechts drie doden, 115 arrestaties in Rotterdam wegens vernielingen, in Den Bosch een messentrekker, 2 zeilboten in de brand, een hondje nog net van de verdrinkingsdood gered en nog veel meer. Hoezo rustig? Te zot voor woorden dat zoveel ellende als ‘rustig’ wordt bestempeld. Dan zit je wel heel erg op een glijdende schaal van wat als normaal betiteld mag worden. Pakweg 80% van de Nederlanders vindt vuurwerk van vervelend tot afschuwelijk. Toch worden we in dit democratische land in de weken voor de jaarwisseling geterroriseerd door 20% van de bevolking .Wekenlang worden mens en dier geteisterd door veel te hoge decibellen, die in een werkomgeving tot onmiddellijke maatregelen zou leiden. Er worden miljoenen gepompt in terreurbestrijding, terwijl deze terreur gewoon door kan gaan. Minister Donner sympathiseert met deze terroristische organisatie. Brandweer in Nederland waarschuwt naar aanleiding van een proef in Polen met zogenaamd onschuldig vuurwerk dat zelfs dit ‘gezelschapsvuurwerk’ (of je het over een gezelschapsspel hebt) rampen kan veroorzaken die Enschede overtreffen. Maar dat vindt deze minister erg overdreven en vindt het niet nodig hier iets aan te doen. Misschien moeten degenen, die menen dat vuurwerk er nou eenmaal bij hoort en dat het zo’n vaart niet zal lopen, eens een nachtje meedraaien op de Eerste Hulp of met de Brandweer. Misschien kan de gemeente Nieuwegein een voorbeeld nemen aan Gasterij St. Jans. Die heeft het, tegen de gangbare mening in dat gasten zullen wegblijven, aangedurfd een voorschot te nemen op een rookverbod in het restaurant. Het blijkt te werken. Misschien durft onze gemeente het aan een verordening op te stellen om 80% van haar burgers te beschermen tegen die 20% terroristen. Er zijn al gemeenten in Nederland waar het afsteken van vuurwerk verboden is. Dus het kan, maar dan moet je terreurbestrijding en je eigen bevolking wel serieus nemen. Intussen ben ik nog steeds bezig de resten vuurwerk, die anderen er in geflikkerd hebben, uit mijn tuin te verwijderen. Ik heb toch nog een goed voornemen over: ik ga mijn tuinhek opnieuw schilderen omdat er schroeiplekken op zitten van vuurwerk dat er tegen aan heeft liggen branden. De resten van het oude jaar…