Honden in onze wijk

Liefde maakt blind, zo luidt het spreekwoord. Ik ben stapelverliefd op mijn dieren en ben wel eens blind voor hun onvolkomenheden. Als ze weer eens de bank kapot krabben of hun kots op mijn bed gooien.Maar niet zo blind dat ze alles maar mogen, want daar zijn dieren niet mee gediend. Die hebben, net als kinderen, een duidelijke structuur nodig. Bijvoorbeeld dat ze leren dat ze niet met hun snufferd in uw boodschappentas of kruis mogen snuffelen. Dat ze uit de buurt van mijn eten moeten blijven en niet kwijlend lopen te bedelen. En al evenmin tegen iedere paal mogen pissen of op iedere stukje groen mogen poepen.Ik weet zeker dat er hordes mensen zijn die met afgrijzen lezen dat ik verliefd ben op mijn dieren. Het zijn toch maar dieren en geen mensen? En met evenveel afgrijzen lezen wat een puinhoop ze regelmatig van mijn huis maken. Maar, zeg ik dan, dat is mijn keuze, zoals u uw eigen keuzes maakt.Een ander verhaal is wat ze buitenshuis doen. Daar leven ze in de maatschappij waar ook anderen leven en daar zullen ze zich moeten gedragen. Ik merkte dat er in onze gemeente steeds meer stemmen opgingen tegen die vieze drollendraaiende beesten die nergens anders toe dienen. In het AD stond onlangs een artikel over het zogenaamd dramatische probleem van hondenpoep in Nieuwegein. Ik vind het beeld dat mensen van honden in onze wijk hebben alsmede het bedoelde artikel ongenuanceerd. In plaats van me eraan te ergeren aan de mopperkonten ben ik lid geworden van het wijknetwerk Batau Zuid en heb ik een punt op de agenda laten plaatsen: “honden in onze wijk: van negatieve perceptie naar positieve benadering”. Ik heb er een uitgebreid praatstuk bijgeschreven met dezelfde titel. Tot mijn onuitsprekelijke genoegen is het stuk zeer positief ontvangen, ondanks dat geen van de andere leden een hond heeft. Twee leden hadden het zelfs al doorgestuurd naar de gemeente. Ietsje te vroeg, want ik wil het praatstuk samen met anderen nog tot definitief stuk omtoveren, waarna het met volledige instemming van de leden alsnog naar de gemeente gaat.En dat is dus zo mooi: je kan je ergeren, maar je kan ook wat doen aan je ergernis. In mijn geval en dat van mijn medehondenbaasjes zorgen dat onze trouwe viervoeters (die tegenwoordig zelfs ingeschakeld worden bij de bewaking van onze omgeving) een welverdiend plekje in onze wijk krijgen.