In de prachtige omgeving van Buurtpark Galecopperzoom, tegen de A12 aan, staat het meer dan manshoge bronzen beeld, gemaakt door Theo Schepens, genaamd ‘Eigen Kamer.’ Een gestileerde figuur met één been naar voren, armen langs zijn lichaam. Talloze kleine mensfiguren rusten op zijn lichaam alsof ze er aan vastgeplakt zijn. Ook heeft het grote figuur een aantal zittende mannetjes op zijn hoofd. Het beeld heeft daardoor een sprookjesachtige uitstraling. Dit beeld past goed in het oeuvre van Theo Schepens, waarin met grote regelmaat fantasierijke mensfiguren voor komen.
Theo Cosmas Damianus Johannus (Theo) Schepens, geboren in 1961 in Best, is een Nederlandse beeldhouwer, tekenaar en fotograaf. Schepens volgde van 1982 tot 1983 een opleiding aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving in ‘s-Hertogenbosch en van 1986 tot 1989 aan de Academie voor Kunst en Industrie in Enschede.
Van 1989 tot 1991 studeerde hij bij onder anderen Thom Puckey beeldhouwkunst aan de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam. Hij volgde nog aanvullende opleidingen aan de Glassell School of Art in Houston, Texas (1990) en de Delfina Studio in Londen (1993). Van het Amsterdamse Fonds voor Beeldende Kunst kreeg hij tussen 1990 en 1996 start-, werk- en basisbeurzen.
Theo Schepens
De kunstenaar woont en werkt in Amsterdam en Wierum. Hij was van 1999 tot 2000 gastdocent aan de Rietveldacademie in Amsterdam. In 2010 leverde hij een bijdrage aan het Nederlandse paviljoen tijdens Wereldtentoonstelling Expo 2010 in Shanghai met het beeld Yellow Lady (2009).[2] Schepens creëert zijn, naar een schets gemaakte, sculpturen van uiteenlopende materialen als brons, staal, aluminium, koper en kunststoffen. In zijn cartooneske werken speelt actie en choreografie een belangrijke rol.
Camiel van Winkel over de beelden van Theo Schepens: ‘De beelden vormen een zwevende en tastende bevestiging van de wil van het subject om het landschap op zijn schouders te nemen. Daarbij vindt een kruising plaats tussen een horizontale en een verticale kracht, die zich op het meest elementaire niveau uiten als de wil om te gaan liggen en de wil om te gaan staan. (In liggende positie is het contact met de aarde maximaal, in staande positie het contact met de lucht.) Deze schijnbaar onverzoenbare verlangens worden in een productieve dubbelgreep genomen. Verwikkeld in deze complicatie dramatiseren de figuren het individuele wilsbesluit. Dit suggereert dat de uitspraak “DAT WIL IK OOK”, uitgesproken in de buurt van Schepens’ beelden, meer dan een bijkomstigheid moet zijn.’
‘Fijne maniertjes spelen geen rol in Theo Schepens’ werk. De figuren, afgegoten in brons, staal of aluminium, voldoen nauwelijks aan het signalement van beeldhouwkundige afwerking en finesse in de details. Het zijn eerder modellen om een gedachte vast te houden: abstraheringen van een zakdoek waar een knoop in is gelegd. Net als die zakdoek zijn ook Schepens’ beelden “dom”. Ze zijn dom in de zin dat ze geen wetenschap uitdrukken. Ze leggen ide‘le complicaties vast.’
Theo Schepens heeft ook een website. Het beeld ‘Eigen kamer’ dat staan in Nieuwegein, verwijst naar de verscheidenheid van gevoelens die een mens heeft. Nieuwegein heeft nog veel meer Openbare Kunstwerken. Onze redactie zal de komende tijd deze kunstwerken hier in beeld brengen.
Zomaar ergens in Nieuwegein. Je loopt, je ziet, je fantaseert. Over dingen, personen, gebeurtenissen of wat dan ook. De één legt het vast in een foto, een ander met woorden. Niet zomaar woorden, maar allemaal zijn ze gelijk. Er is geen hoofdletter te bekennen bij de Nieuwegeiner Ton de Gruijter. Geen woord staat boven een ander. Ton is dichter. Hij doet er in deze dagen ook een foto bij.
Ton: ‘laten we elkaar in nieuwegein bijstaan. dagelijks een beeld met gedicht. als we niet naar buiten kunnen, halen we buiten naar binnen toe. ik probeer in deze moeilijke tijd, deze blijf-thuis periode een beeldverslag te maken van mijn fietsrondje. een keer wat anders voor de lezers. natuurlijk wel met een gedicht.’
Vandaag de vier-en-vijftigste, het beeld met de vreemde naam ‘eigen kamer’ in Galecop in: Ton’s beeldverslag.
