Katern

‘Werkantie’

Bijna vakantie. Ik ruik de zonnebrand, voel de blaren tussen mijn tenen van mijn teenslippers en hoor de branding. Men bereidt zich voor, marineert zich, suddert en droomt. Ik ken ze. Mensen die zich preventief bruinen in parken dan wel zonnestudio’s. Mensen die de tickets al in huis hebben. Mensen die de tent al proefdraaien in de tuin. Bijna vakantie.Voor studenten betekent dat: twee maanden vrij. Voor mij betekent dat: een afwisseling in werkomgeving. Ik ruil mijn school in voor mijn bijbaan die ik twee maanden lang ‘fulltime’ mag noemen. De drang naar vakantie heeft me altijd verbaasd. Mensen die van vakantie naar vakantie leven. Die pas gelukkig zijn met een door de zon verbrand vel en een kater van de exotische cocktails. Net als bij de discussie rondom de AOW leeftijd, stemt het me diep treurig dat we kennelijk met zo weinig plezier ons vak uitoefenen. Alsof we enkel leven in vakantietijd en alsof het ware leven pas begint nadat je ‘mag’ stoppen met werken.Ik kan slecht stilzitten. Schrijven is daarom voor mij ook best een opgave. Eten is dan de makkelijkste manier van bewegen. Momenteel eet ik wortels en harde zoute drop, want dat knaagt en kauwt zo fijn. Ook heb ik een bureaustoel met schommelfunctie waarop ik mezelf zo nu en dan hardhandig heen en weer zwiep. U zult begrijpen dat als het stilzitten bij het schrijven van een column al zo’n opgave voor mij is, dat het vooruitzicht van twee maanden op een strand liggen mij dan ook geheel met afgrijzen vervult. Laat staan het vooruitzicht van een pensioen. Als ik mijn oma als voorbeeld neem heb ik na mijn AOW leeftijd nog meer dan 25 jaar te vullen. Ik hoop van harte dat ik tegen die tijd genoeg kleinkinderen heb om sokjes voor te breien, en dat mijn kunstgebit het knagen van wortels nog toelaat.Als ik mensen vraag naar de reden van hun intense verlangen naar vakantie, dan noemt men meestal de vrijheid om te doen waar je zin in hebt, het meer tijd kunnen besteden met/aan het gezin en het opladen van de energie na een stressvol jaar. Hoewel ik het denk te begrijpen, vind ik ook dit diep treurig. Moet dit dan allemaal in die twee weken all inclusive Turkije? Alleen die weken om te doen waar je zelf zin in hebt en om je weer eens te verdiepen in het gezinsleven? Staan deze essentiële activiteiten dan de rest van het jaar op een laag pitje? Laten we eerlijk zijn: ik weet niets. Ik heb geen kinderen, ik schrijf veelal wanneer ik daar zelf zin in heb en mijn batterij is slechts drieëntwintig jaar oud en daarmee nog vrij nieuw. Maar toch. We werken meer dan dat we vakantievieren. Laten we dan ook van dat werken genieten.


Ontdek meer van De Digitale Stad Nieuwegein

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Wees betrokken. Reageer en geef een reactie op bovenstaand artikel!

Onze adverteerders maken pen.nl mogelijk