Wachten

De vriendelijke mevrouw op het postkantoor vraagt me of ik nog een kraslot wil kopen, een lot voor de hele maand. Alsof ze mijn kordaat nee niet gehoord heeft, biedt ze me vervolgens net zo vrolijk een eindejaarslot aan. Op geen enkele manier heeft het op haar enige indruk gemaakt dat ik ruim een half uur heb staan wachten op mijn beurt. Ach, misschien heeft ze dat juist wel gezien en bedacht dat ik daarom wel behoefte zou hebben aan wat maatwerk.December is een maand vol met aanbiedingen. De brievenbus puilt uit met aanbieders van ziektekostenverzekeringen. Allemaal overtuigd van hun product en natuurlijk gaarne bereid je daarvan te overtuigen. Het wordt ondertussen steeds meer duidelijk dat er grote prijsverschillen zijn, dus zullen er ook kwaliteitsverschillen zichtbaar gaan worden. Het afgelopen weekeinde bedacht ik me dat we hier in huis vier verschillende basisverzekeringen kunnen afsluiten bij vier verschillende aanbieders. Voeg daar nog eens een stuk of vier verschillende aanvullende verzekeringen bij, natuurlijk ook weer bij vier verschillende aanbieders en je hebt de potentiële chaos van het nieuwe zorgsysteem aardig in beeld.De wachtlijsten worden, als ik dat allemaal mag geloven, stukken korter. Het gaat uiteindelijk natuurlijk niet om de wachtlijsten. Het werkelijke probleem is de wachttijd. Het is een meer dan deprimerende bezigheid uit te rekenen hoeveel tijd je in je leven doorbrengt met wachten. Wachten op iets is zo vanzelfsprekend geworden dat we er, in ons dagelijks leven, niet of nauwelijks meer bewust mee omgaan. Of het nu over de file gaat, de wachtkamer bij de dokter of het postkantoor; wachten is onvermijdelijk.Filosofisch gezien is het thema wachten natuurlijk heel wezenlijk. De mens wacht nu eenmaal, na haar geboorte, op het moment dat het leven eindigt. Dat wat je in de tussentijd doet op aarde is waardoor mensen zich jou zullen herinneren. Je moet er toch niet aan denken dat wachten op of voor jou de belangrijkste eigenschap is die mensen zich zullen herinneren.Nog niet zo lang geleden werd de kwaliteit van een model mede bepaald door haar vermogen om gedurende uren stil te kunnen zitten. De kunstenaar bestudeerde dan zijn model, probeerde het te lezen. Veel mensen denken dat poseren tegenwoordig nog steeds zo in zijn werk gaat. Ongetwijfeld zullen er collega-kunstenaars zijn die de oude methode nog prefereren, maar ik heb het gemak ontdekt van de digitale fotografie. Poseren bij mij is dan ook meer een uitgebreide fotosessie geworden, waarbij ik het model in vele poses en close-ups zoveel mogelijk probeer vast te leggen.Het eigenlijke werk begint dan als het model weer verdwenen is. Aan de hand van de studiefoto’s ga ik aan het werk. In dat opzicht is mijn kunst dus duidelijk gemoderniseerd. Het wachten behoort deels tot het verleden. Wat natuurlijk blijft is het wachten op het eindresultaat. Het maken van een tekening duurt, afhankelijk van de techniek en het gekozen materiaal, tussen een paar dagen tot een paar weken. Bij een olieverfschilderij, gemaakt met de techniek van de oude meesters, kan het eindresultaat meer dan drie maanden op zich laten wachten. Laag over laag, waarbij iedere laag minimaal een week moet uitharden.Oké, je hebt gelijk……soms is wachten toch de moeite waard.Afrodite