Wachten

De wereld is niet vergaan. We zijn er nog. Toch? Die angst is nog groter. Opgelucht ademhalen om vervolgens te zien dat je alleen bent. Wereld vergaan, zonder jou. Operatie geslaagd, patiënt overleden.Ik heb erover nagedacht. Los van alle sarcastische grapjes heb ik serieus nagedacht over wat ik zou doen. Zaterdag 21 mei was ik aan het werk in de winkel van het Spoorwegmuseum. Als de aarde was gaan schudden, de lucht in vuur zou veranderen en de gebouwen zouden scheuren, dan zou ik vriendelijk Thomas de Treinboekjes in staan pakken in kleurig cadeaupapier met een strikje. Wat zou ik doen? Naar buiten rennen, schreeuwen, fietsen, naar huis, naar mensen die ik nog zou willen zien, naar mijn hond, iets moois schrijven, iets achterlaten in een restantje aarde dat zou blijven. Of naar een kerk, opeens besluiten te bidden. Of nog één keer een happy meal eten. De schaar van mijn inpaktafel in mijn hoofd planten. De oerkrachten voor willen zijn.Ik denk het niet. Ik denk dat ik rustig het ontruimingsprotocol zou volgen. Geel petje op. Geel hesje aan. Kalm maar kordaat bezoekers naar buiten begeleiden. Wachten op instructies. Als die niet komen maar gewoon blijven staan. Een flauw grapje maken. Ik zou zijn als de orkestleden van de Titanic. Als het einde nadert, niet schreeuwen of huilen maar een verhaal vertellen. Onder een regen van vuurballen een prachtig verhaal vertellen. Doen waar ik goed in ben. Mensen laten lachen. Soms een stilte ter ontroering. Ik ben niet bang voor tranen. Mijn mobiel zou ik niet opnemen. Alles is gezegd. De mevrouw van Vodafone zal niet de laatste stem zijn die ik hoor.We zijn er nog. Ik heb Thomas de Treinboekjes verkocht, het Sinterklaasjournaal gekeken en ben ziek geworden. Tot tranen toe kotsend en snotterend ziek. Pas als je ziek bent kan je ‘gewoon gezond zijn’ waarderen. We zijn er nog. We werken, we leren, we schreeuwen, we zoenen, we leven. Misschien zouden we alles meer waarderen, als de wereld eens echt dreigde te vergaan.