Veilig in je wijk

Verkeersongeval op de Nevelgaarde, omdat een auto een van rechts komende brommer geen voorrang gaf. Eén van de voorbeelden van nieuws over ongelukken dat ik helaas maar al te vaak tegenkom op PEN. “Hoe komt dat toch?”, vraag ik mezelf af. Zijn we de verkeersregels vergeten die we leerden bij het halen van ons rijbewijs of brommercertificaat? Denken we dat de weg speciaal voor ons alleen is aangelegd? Hebben we geen respect voor andere weggebruikers? Hebben we te veel haast?Het is me al een paar keer overkomen dat ik met mijn honden op een woonerf loop en dat een auto zo rakelings langs me heen jakkert dat de zijspiegel tegen mijn arm klapt. Nog erger vind ik dat de chauffeur dan boos uitstapt en me beticht dat ik het wel expres zal hebben gedaan. Ja hoor, met in allebei de handen een aangelijnde hond en dan met mijn derde arm even chauffeurtje pesten… Geen woord van “wat gebeurde er nou” of van belangstelling voor mijn geblesseerde arm.Van de week nog. Ik kwam lopend terug van een boodschapje doen, toen een auto (die voor mij van links kwam) nog net voor me langs de hoek om schoot, bijna mijn tenen eraf rijdend. Omdat ik nog in de loopbeweging was, knalde de auto tegen mijn pols aan. En dat deed gemeen pijn. De auto stopte, de chauffeur stapte uit en ging eerst maar even controleren of mijn arme pols geen deuk in zijn auto had gemaakt. Om vervolgens hartstochtelijk te beweren dat hij me onmogelijk had kunnen raken omdat hij de bocht altijd ruim nam. “Nou”, pareerde ik, “deze keer dus niet”. Waarop de man meende: “ik denk dat u dit expres hebt gedaan”. “Ja hoor”, brieste ik, “ik ga mezelf expres zo’n pijn doen”. “Tja”, filosofeerde de man, “er lopen wel meer gekken op de wereld”. Ik slingerde de man nog een “idioot” naar zijn hoofd en liep boos weg.Achteraf natuurlijk niet zo handig, ik had beter het kenteken kunnen opnemen en de zaak bij de politie melden. Later bedacht ik me ook nog dat al had hij de bocht ruim genomen, hij toch een verkeersregel overtrad. Hij had mij voorrang moeten geven. We bevonden ons immers op een woonerf en daar gelden andere regels dan op de gewone weg. Zo mag een auto op een woonerf slechts stapvoets rijden. Dat betekent dat een auto mij nooit kan inhalen als ik daar loop. Ik heb echter nog nooit meegemaakt dat een auto zich daaraan hield, vandaar mijn regelmatig geteisterde bovenarm. Integendeel, mijn hart slaat regelmatig op hol als er weer zo’n tank lang me heen raast. Dan denk ik: “zouden die mensen zelf dan geen kinderen of dieren hebben, waarvoor ze verwachten dat anderen er in het verkeer zorgvuldig mee omgaan?”In ieder geval is de maat voor mij nu vol. Er moet maar eens een eind komen aan het gejakker over woonerven. En trouwens ook aan het oneigenlijk gebruik van de woonerven als parkeerplaats en van het van je hoeven gereden worden als je loopt op aangegeven wandelpaden. Ik wil veilig kunnen lopen in mijn omgeving. U toch ook? Ik ga dit onderwerp op de agenda laten zetten van ons wijkplatform. Ook een idee voor u?