Sneeuwwaardering

Ik houd van sneeuw. Ik liefkoos sneeuw. Het liefst zou ik de sneeuw een beetje fatsoenlijk aankleden en er mee trouwen. Een gedegen huwelijk. Af en toe wat speels worstelen op iets wat ooit een groen weiland was. Daarna ik wat warms drinken, en hij wat kouds. Sneeuwkinderen boetseren we eenvoudig naar ons evenbeeld. Ruzies zullen er ook zijn. Als ik ’s avonds in Utrecht op de bus sta te wachten, en hij besluit zich weer eens te laten vallen op de Nederlandse autowegen. Uren later kom ik verkleumd en koud thuis, waarop het enige wat hij kan zeggen is: ‘ik kan er niets aan doen. Ik doe wat ik doe. Ik sneeuw.’ Waarop ik me weer in zijn koude ijshanden stort, en met mijn neus liefkozend langs zijn winterpeen strijk. Wegdromend in zijn zwarte krentenoogjes.De laatste officiële witte kerst vond plaats in 1981. Vooral de dagen voor kerst sneeuwde het hevig, en het bleef die week koud genoeg om ook op eerste en tweede kerstdag een wit kleed te houden. Een gelijk tafereel vindt deze week plaats. Mijn eerste witte kerst.Was ik nog maar tien jaar jonger. Dan had ik mijzelf in een skipak gehesen, met gevaar voor eigen leven de slee van de zolder getrokken, mijn muts opgezet, mijn handschoenen aangetrokken, en was ik zo van de dijk afgeroetsjt. Dagenlang. Totdat mijn ouders mij half bevroren naar binnen zouden dragen en mij zouden laten ontdooien in een oliebadje en mij een kerstverhaal voor zouden lezen waarin een man de ware kerstgedachte zou ontdekken. Of een verhaal over een kindje dat geboren werd in een stal, omdat er geen plek voor hem was in de herberg. Anno 2009 heb ik echter geen skipakje meer. Ook geen slee. En al helemaal geen tijd om dagenlang van dijken af te roetsjen. Voor een oliebad heb ik geen geduld meer. Wellicht ook omdat men inmiddels verwacht dat ik zelf lees. Voorlezen zit er dus ook niet meer in.Van sneeuw heb ik deze week meer last dan plezier gehad. Maar toch. Toch houd ik stiekem een beetje van dit soort ‘winterrampen.’ Urenlang verkleumen bij een bushalte, waar de mooiste gesprekken met vreemdelingen tot stand komen aangezien iedereen in hetzelfde schuitje zit. Of in de auto, glijdend over wegen waarop geen enkele lijn meer te zien is. Of avondeten om 23.00 uur, omdat je dan pas thuis bent. Blijven slapen bij een vage kennis van vroeger, omdat haar huis nu eenmaal dichterbij is dan het jouwe. Puppy’s en baby’s die voor de eerste keer in hun leven sneeuw zien en verwoede pogingen doen om het op te eten. En dan de tijd die er ontstaat door een weeralarm.Mensen die thuis blijven, aangezien hun bestemming geheel onbereikbaar is geworden. Opeens is er tijd. Tijd voor zelfgemaakte erwtensoep. Tijd voor het toch nog optuigen van een kerstboom. Tijd voor een knuffel met een zelfgemaakte sneeuwpop.