Schrijfster Heleen van den Hoven woont al ruim dertig jaar in Nieuwegein. Onlangs kwam haar derde boek Het Tango algoritme uit. Toen haar kinderen nog klein waren, schreef Heleen De Troonladder en Losse tanden, enkele kinderboeken die spelen in de wijk Zuilenstein. Deze boeken zijn via onze webshop te koop. Voor de lezers van De Digitale Stad Nieuwegein tekent ze wekelijks haar spinsels op met haar schrijverspen. Deze week: ‘De flow.’
Heleen: ‘Als schrijver hoop je erop, de ‘flow’. Het moment dat je sneller schrijft dan je vingers kunnen tikken, waarop je personages leven krijgen en je met hen midden in het verhaal zit. Het is het moment waar al die uren, weken van research naar achteren wijken en plaats maken voor het verhaal. Het verstand geeft de leidsels aan de ziel. Dat kan zelfs zo sterk zijn, dat ik de volgende dag niet meer precies weet wat ik geschreven heb.’
‘Ook zonder die ziel kun je een fantastisch boek schrijven. Je zinnen worden niet beter als je in een flow komt, je denkt er alleen minder over na. Het verstand dat je nodig hebt om de plot en verhaallijnen te combineren en de personages in beweging te brengen, heeft genoeg aan een creatieve geest, tijd en zin.’
‘Maar de flow, die maakt het schrijven wel speciaal. Het overkwam me afgelopen week. Mijn zangles werd afgezegd en ik dacht: Ha, extra schrijftijd. Dus ging ik op mijn zolder zitten om de tijd te vullen tot mijn afspraak voor een online-interview. Om halfzes kom ik, na een droomscène, een moord en een sabotage, uiterst tevreden beneden. Ik zet een pot thee, want ik vergeet altijd te drinken, ga zitten en realiseer me met schrik en schaamte, dat ik het hele interview vergeten ben. O, wat zullen ze me een diva vinden! Met kloppend hart stuur ik een mail. Sorry, sorry, het kwam zo: het was de flow.’
‘Op maandag had ik een oogmeting bij de opticien. Half twaalf, dus tijd genoeg om nog een hoofdstuk te typen. Achthonderd woorden later kijk ik op de klok. Ik kom een kwartier te laat.’
‘Gisteren kreeg ik de herkansing voor het interview. Ik had alle alarmen op mijn telefoon aangezet. Een kwartier voor tijd typ ik de laatste zin, mooi op tijd om alvast naar boven te gaan. Eerst herlees ik nog even snel de paragraaf. Herschrijf de laatste zin, voeg er een paar toe. Kortom, weer te laat ren ik de trap op voor het interview. Geen alarm gehoord. Dan moet Zoom zo nodig een update installeren. De klok tikt verder terwijl ik uithijg. Gelukkig wacht de interviewster op me, een aardige vrouw die zelf het verschijnsel kent.’
‘Vergeef het me als ik ergens niet verschijn. Je kunt me bellen maar de kans is groot dat het geluid van mijn mobiel uitstaat. De vaste lijn is je laatste redmiddel. Mijn huisgenoten weten me wel op te vissen uit de flow. Of ik behalve fysiek dan ook helemaal geestelijk aanwezig ben, dat durf ik niet te beloven.’
