Rare rijders en ander vreemd (weg)gedrag

In het donker doemde er opeens een snel op ons afkomende vorm op. Mijn honden en ik schrokken er van. Het bleek een fietser zonder licht te zijn. Dit is een tamelijk gewoon verschijnsel, maar het blijft steeds weer schrikken als er uit het niets zomaar iets op je afkomt. We waren juist van het asfaltpad het gravelpad opgelopen, waar de honden vrij mogen.

Van de schrik blaften ze de onverlaat aan, een volkomen logische en voor mij ook erg geruststellende reactie. Want tussen die vele onzichtbare gedaanten kan er zomaar eentje zitten met minder plezierige bedoelingen.

De betreffende fietser was niet geamuseerd door het geblaf. ‘Dit is een fietspad’, wist hij. Nee fout, beste knul (en andere weggebruikers), dit asfaltpad is een zogenaamde toeristische route en daar mag je fietsen, skaten, wandelen met je honden of je kinderen, met je poppenwagentje lopen, in je skeltertje van de ene kant naar de andere rijden en nog veel meer, zolang het maar niet gemotoriseerd is. Je zag hem denken ‘shit, geen punt gescoord’.

‘Ik heb al eens een hond aangereden, hoor!’, probeerde hij nog. Ik dacht eerst dat het een dreigement was, maar begreep bij nader inzien dat hij het meer bedoelde als waarschuwing dat hij geen aanrijdingen met honden ambieerde. ‘Als je nou je licht aandoet, dan zien we je aankomen’, probeerde ik hem te overtuigen, ‘dan schrikken we niet zo en dan zorg ik op tijd dat de honden je uit de weg blijven’. Hij was nog niet helemaal overtuigd, mompelde nog iets van: ‘nou, dan moet je het zelf maar weten als ik ze aanrijd’. Ik herhaalde nog eens nadrukkelijk de toegevoegde waarde voor ieders gemoedsrust van fietsen met licht. Tenslotte leek hij het licht te zien, bromde een ‘nou, goed dan’, deed zijn licht aan en reed door. En dat vond ik nou een heel flink gebaar van een sportieve knaap!

Ik heb PEN eens doorgelopen op berichten over rare rijders en dat blijkt een ernstig probleem te zijn in ons aller Nieuwegein.

De politie hield een joyrider aan, omdat-ie erg vreemd rijdgedrag vertoonde, zoals om vluchtheuvels heen zwalken.

Wijknieuws uit Fokkesteeg meldt: hardrijders in de wijk veroorzaken problemen, gemeente doet niets.

Wijknieuws uit Vreeswijk meldt: hardrijders in de wijk veroorzaken problemen, gemeente doet niets.

Nieuws uit Batau-Noord: hardrijders op de Heemraadsweide; punaises, sluizen, aangepaste drempels, het helpt allemaal niets. Een daar wonende bekende vertelde met grote ogen van verbazing hoe een joekel van een tractor met aanhanger daar een aantal auto’s (die paar die het wel hadden begrepen) inhaalde omdat ze te langzaam naar de zin van de chauffeur gingen.

Batau-Zuid: (nog) geen item in het wijknieuws, maar ik weet uit eigen ervaring dat het betreden van onze woonerven levensgevaarlijk kan zijn. Lees mijn column over ‘Per auto naar’ maar.

En al die keren dat auto’s zo rakelings langs mij heen reden dat hun buitenspiegel omklapte tegen mijn bovenarm. Van de week nog. Ik liep met mijn aangelijnde honden netjes aan de linkerzijde van een erf, toen ik achter mij een auto hoorde. Ik keek om teneinde de afstand in te schatten en aan te geven dat ik haar had opgemerkt. Ik begon direct mijn honden verder naar de kant te herderen, zodat er meer ruimte voor veilig passeren zou ontstaan. Maar daarop kon de chauffeuse niet wachten. Nee, ze reed langs ons met werkelijk maar een paar centimeter tussen de auto en ons drietjes. Je moet er niet aan denken wat er kan gebeuren als je je juist op dat moment even verstapt.

Of die keer dat ik met mijn aangelijnde honden op een woonerf liep, waar aan beide zijden de rijen auto’s dik geparkeerd stonden. Van de andere kant kwam een auto, die even op mij wachtte. Ik spoorde mijn honden aan even flink door te lopen, zodat de automobilist ook weer verder kon. Nou, ik was de geparkeerde auto nog niet eens voorbij, toen hij al optrok. Ik kon geen kant op met mijn honden en, jawel hoor, daar klapte de buitenspiegel tegen mijn al zo vaak geteisterde arm. Een stukje verderop stopte de man, stapte uit en riep mij. In mijn onschuld dacht ik nog dat hij misschien wilde weten of ik wel in orde was na deze aanrijding. Dit was een grote misvatting. Hij ging vreselijk tekeer, ik zou expres zijn spiegel kapot gemaakt hebben. Knap hoor, met in iedere hand een hondenriem en dan ook nog uithalen naar een autospiegel. Ik ben kennelijk handiger dan ik dacht. De man dreigde ook nog dat ik me niet meer in ‘zijn’ straat moest laten zien, want dan zou er wel wat gebeuren. Ik heb het maar voor kennisgeving aangenomen en ben verder gegaan.

Vreemd (weg)gedrag, hoor! Volgens allerlei onderzoeken voelen we ons een paar puntprocenten veiliger als het om criminaliteit gaat. Maar voelen we ons in het verkeer in onze wijken veiliger? Is dat wel in het onderzoek betrokken? De gemeente zegt dat het best wel meevalt, gooit er gewoon een punaise of wat tegenaan en dat is dan ook weer opgelost. Achter de ontsluitingswegen liggen allemaal woonstraatjes en woonerven, waar je nooit verkeerscontrole ziet, waar hardrijders vrij spel hebben, maar die wel onze leefgemeenschap uitmaken. Wethouder, ambtenaar, gemeenteraadslid, loopt u een paar keer met mij mee?