Op De Digitale Stad Nieuwegein hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Met de camera in de aanslag lopen we door Nieuwegein. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt ligt of speelt? Deze week Marjo Boxman.
Arend Bloemink: ‘Het Portret van déze Week is voor veel Nieuwegeiners geen onbekende. Zij was immers járenlang het gezicht van een lokale huis-aan-huis krant en bezocht als zodanig álle (on)officiële gebeurtenissen in de stad. Ondanks haar overvolle agenda was een afspraak voor een korte fotosessie snel gemaakt en vertrokken we, tussen de buien door, naar dé plek, de plek waar zij zelf veel Nieuwegeiners voor haar krant fotografeerde.’
Wie ben je?
‘Ik ben Marjo Boxman, 66 jaar, al 45 jaar getrouwd met Eduard Boxman en ik ben de moeder van drie dochters. Eén dochter is theatermaker en woont al jaren in Schotland, de oudste dochter is muzieklerares op de Kees Boekeschool in Bilthoven en de middelste geeft dramales aan het Cals College. Daarnaast ben ik de trotse oma van drie kleinkinderen, twee meisjes en een jongen. Geweldig om vliegende keep als oma te zijn en ze te laten logeren, of om ze van school te halen, voor te lezen, met ze te stoeien, te kamperen of om mijn beroemde spaghetti met worstjes voor ze te maken.’
Wat doe je in het dagelijks leven?
‘Ik ben Ambtenaar van de Burgerlijke Stand in Utrecht, dus ik trouw de meest uitlopende mensen. In Utrecht wonen natuurlijk veel internationale studenten dus ik maak mijn speeches niet alleen in het Nederlands maakt ook vaak in het Engels, Frans, Duits of Italiaans, net zoals het uitkomt. Heel leuk werk is dat. Verder geef ik eens in de twee weken een meditatieve dansles in Soest, daar heb ik een driejarige opleiding voor gevolgd in Duitsland. En ik kweek bonsais in mijn tuin.’
‘Ik geef op zondagmorgen Nederlandse les aan een Iraakse man en op dit moment heb ik mijn handen als mantelzorger meer dan vol aan mijn dementerende moeder, die nog op de wachtlijst staat om opgenomen te worden.Mijn man zorgt voor haar administratie. Gelukkig hebben we sinds kort een familie-app waarop ieder familielid in kan vullen wanneer ze bij mijn moeder komen eten of wanneer ze haar ophalen om bij hen te komen eten. We zijn met ons achten, de volwassen kleinkinderen, mijn broer, mijn nichtje, schoonzusje en ik. Dat scheelt wel een hoop zorgen, dan hoef ik niet iedere dag bij haar te komen omdat we met elkaar de verantwoording voor haar hebben genomen. Maar alle verdere regelingen, van afspraken met de schoonmaakster, de pedicure, de opname problemen, de dokters, de opticien, de kapper, het busje dat haar ophaalt, de communicatie met de dagbehandeling en de casemanager…noem maar op, die regel ik. Als alles loopt valt het wel mee, maar soms….’
Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
‘We wonen hier in Batau vanaf 1977, we hebben dit huis ooit op papier gekocht, een Premie A woning. Er liepen nog paarden en schapen in de wei voor ons huis, het water in het slootje schuimde van de kikkers en de salamanders, en het buurthuis dat ooit Time Out heette, en Feniks, en De Put…, dat was toen nog een varkensboerderij. We woonden toen met allemaal jonge mensen die hier naar deze goedkope eengezinswoningen verhuisden….we waren allemaal ongeveer even oud, hadden allemaal kleine kinderen…. Winkels waren er nog niet in de buurt, behalve de 4=6, dat was de voorloper van wat nu Jumbo is aan de Moerbeigaarde, en drogisterij Sebas. Het Muntplein en Cityplaza werden pas veel later gebouwd.’
‘Koninginnedag was een groot feest met de hele buurt en in de zomer werden er grote barbecuefeesten gehouden, waarbij de kinderen toneelstukjes deden en we tot diep in de nacht op de parkeerplaats dansten.’
‘Nu zijn mijn man en ik hier in de buurt de Laatsten der Mohikanen, al onze oude buurtjes zijn al lang en breed verhuisd. Er wonen weer nieuwe jonge gezinnen. Ik ben inmiddels beroemd om mijn gemene heksenlach die ik laat schallen als de kinderen aan komen bellen om snoepjes voor de Halloween optocht. Het is nog steeds gezellig hier en we kijken uit op de boomgaard en de kinderboerderij..’
Wat vind je van Nieuwegein?
‘Ik heb 18 jaar lang in de Molenkruier geschreven als correspondente. Destijds kwam die krant nog op groot formaat twee keer per week uit. Dus ik weet redelijk veel over Nieuwegein en hoe het in elkaar steekt. Ik heb scholen, de politie en de brandweer, maar ook vijftigjarige huwelijken, kunstenaars en exposities bezocht, verzamelaars van de meest uiteenlopende dingen geïnterviewd en jubilerende toneel- en dansverenigingen. Ik kwam over de vloer bij de verschillende kerkbesturen met restauratieplannen en hun gemeenten en parochies. Ik sprak met winkeliers die trots waren op hun verbouwingen en hoorde hun zorgen en hun problemen en ik heb achttien jaar lang kerstfeesten, paasmarkten, sinterklaasaankomsten, avondvierdaagses en zomerbraderieën beschreven. Oneindig veel mensen geïnterviewd. De bouw van Galecop en van Blokhoeve meegemaakt. Tja… al verandert er natuurlijk nogal veel….er kan nog steeds best veel hier.’
Wat kan er beter in Nieuwegein?
‘Ik ben géén groot bewonderaar van de dubbele fietspaden, waarbij fietsers elkaar als tegenliggers moeten zien te ontwijken en auto’s bij het oversteken de schrik van hun leven krijgen als er van de andere kant van het fietspad opeens een fiets aan komt stormen.’
