Op De Digitale Stad Nieuwegein en in De Digitale Nieuwegeiner hebben we wekelijks een portret van een opmerkelijk persoon. Gefascineerd in personen proberen we met de camera, opvallende, opmerkelijke personen vast te leggen. Wie is de man, vrouw of kind die daar zit, loopt, fietst, werkt, ligt of fotografeert? Deze week beantwoordt Jan Kraaij de vijf altijd dezelfde vragen.
Jan Kraaij Foto’s: Arend Bloemink.
Arend Bloemink: ‘Na de antwoorden van Jan (het Portret van deze Week) te hebben gelezen, was ik zwaar onder de indruk van zijn verhaal. En tijdens het maken van de portretfoto’s bleek dat Jan en ik verschillende ervaringen deelden. Dat maakte onze ontmoeting des te meer bijzonder. Enfin, neem even rustig de tijd en maak nader kennis met ons Portret: Jan Kraaij.’
Wie ben je?
Na een forse tik op mijn billen gaf ik (Jan) voor het eerst geluid in 1955. Als zoon van een bakker en kleuterleidster was ik de tweede in het gezin Kraaij in Ermelo. Uiteindelijk kregen zij 7 kinderen, waarvan zij er helaas al vrij vlug een moesten verliezen. Een fijn, gelovig gezin op de Veluwe. Met een oprecht gevoel altijd een trouwe kerkgang mogen beleven.
Omdat ik mijn vader regelmatig zag als bakker dacht ik “dat is mooi, brood maken en heel veel mensen daarmee blij en gelukkig maken”. Het plan was geboren, Jan zou bakker worden. Bij het verder kijken, wijzigde het plan; brood en banket, veel meer lekkere en ook nog mooie dingen waar je mensen blij mee maakt. Tja en daarna, zie nou, een kok kan nog meer en een kelner mag het brengen, dus de opleiding werd kok/kelner. Na een jaartje ULO naar Utrecht voor de opleiding kok/kelner, destijds nog aan de Schoolstraat, maar meester Hazebroek is met het meest bij gebleven, hij gaf kookles en op zijn strenge manier de liefde voor het vak. Daarna door naar de Vakschool Wageningen, klaarstomen voor het mooie horeca-vak.
Echter, daar kwam een kink in de kabel, onderweg van school naar huis een serieus ongeval. Lichaam echt beschadigd, een tijdje in coma. Spannende momenten voor onder anderen vader en moeder. Helaas na een tiental operaties en intensieve revalidatie een blijvende beschadigde linker kant, waarbij de verlamde arm het duidelijk moest maken mijn geliefde beroep dat bakker/kok/kelner/horeca beter vaarwel gezegd kon worden. Wel geprobeerd, maar ja…
In die daarop volgende periode wel hier en daar gewerkt en een lieve, ook gelovige vrouw gevonden met wie ik ben getrouwd. Wij mochten drie lieve kinderen ontvangen en helpen groot worden in deze wereld. Ik volgde een omscholing, nog steeds dienend. Financieel adviseur. Alle mogelijke diploma’s en een paar jaar rechten studie brachten het zover dat ik de oprichter en eigenaar werd van Jan Kraaij Financieel Advies bureau bv. Financiële Adviezen, leiding geven, het zat allemaal in het pakket en het bedrijf groeide. Margot, mijn vrouw, werkte daarin hard mee. Uiteindelijk deden we de klus met 14 personen onder mijn verantwoordelijkheid.
Daarnaast, als liefhebberij, richtte ik samen met Cor, het bedrijf Kavo Catering op. Bruiloften en partijen, daarvoor maakten we warme en koude buffetten, soms tot 250 personen. Cor en zijn vrouw waren erg creatief, ik was de andere kok en de buffetten waren een succes. Omdat het allemaal iets teveel werd en onze grote afnemer dansschool “De Rijk” afbrandde, waren we genoodzaakt er mee te stoppen. Het was een goede tijd.
Er vonden nog wel wat operaties plaats en therapieën, alle bedoeld ter verbetering van nog steeds aanwezige letsel en de handicap. Het waren ook vaak momenten van bezinning.
Ik kreeg tijd voor veel dingen naast het werk, zoals bestuursfuncties, voorzitterschappen in ouderraad en medezeggenschapsraad op de school van de kinderen. Ook functies in de sport, bestuurder bij gehandicapte sportvereniging Utrecht, bij de Nederlandse bond aangepast sporten, bij de International Badminton Association for Disabled (IBAD) , bij steun fondsen voor de sport en heel praktisch bij de ondernemersvereniging Jutphaas. Zelf ben ik ook fanatiek gaan sporten en heb een prijzenkast vol bekers bij elkaar geslagen met badminton. Het mooiste was het Europees kampioen zijn. Daarna badmintontrainer-coach geworden bij de Nederlandse Badminton Bond (NBB) en de Nederlandse ploeg, van de NEBAS, getraind en begeleid.
Wat ik zei, het was een mooie tijd en veel redenen tot dankbaarheid.
Echter ook daar kwam een kink in de kabel, mijn geliefde vrouw en de moeder van onze kinderen, Margot, werd ziek en kwam in 2007 te overlijden. Dat bleek een keerpunt in mijn, tot dan toe, redelijk aanwezig incasseringsvermogen. Het personeel werd eervol ontslagen, het bedrijf werd verkocht en mijn redelijkheid was achter bergen van verdriet, onbegrip, spijt verdwenen. Het biertje werd een whisky, de whisky werd een biertje mét een whisky en Jan ging onderuit. De kerkgang was weg, en er kwamen nieuwe vrienden in de kroeg. De negatieve spiraal was gaan lopen.
Na enkele jaren, ik woog inmiddels 175 kg, haalde een kennis mij over om eens de alphacursus te gaan doen, deze werd gegeven door mensen van de door mij voorheen vaak bezochte kerk. Ik kende het niet, maar liet me overhalen. Eerst wel een verkennend onderzoek, wie waren er allemaal en kon ik er wel op de gewone stoelen zitten. Ja klinkt raar, maar dat was plots een belangrijk item geworden. Een barkruk paste altijd maar er waren veel stoelen waar ik niet in paste of banken waar ik niet uitkwam. Ik werd erg gastvrij verwelkomt en alles werd perfect geregeld, ik kon geen nee meer zeggen leek het.
Tijdens deze alphacursus gebeurde er iets moois. Ik leerde Hanny daar kennen. Na uitgebreide kennismakingsperiode, ben ik super blij dat Hanny mijn vrouw is geworden en ik haar man. Ja Hanny had wel een harde wens, een gezondheidswens. Mijn gewicht moest naar normaal, en we spraken af dat we er voor zouden gaan dat we zouden blijven groeien. Na een jaartje zat het gewicht onder de 100 kg. Al snel startten we met een cursus pastorale counseling en nadat we deze na 4 jaar hadden afgerond onderzochten we hoe we dit diploma nuttig konden gebruiken. We hebben een praktijkruimte gemaakt. Tijdens die periode trok toch het horeca gevoel en werd ik eigenaar van ijssalon Toscane aan de Herenstraat in Nieuwegein. Voor zover het kon keihard werken. Lekker ijs maken en bonbons en taarten verkopen, ook daar weer mensen een fijn gevoel geven. Wat een goede tijd 14 jonge mensen om me heen om de klus te klaren. Wellicht heeft u er ooit een ijsje gegeten?
Daarmee kom ik op de vraag: Wat doe je in het dagelijks leven?
Als vader van 6 kinderen, 3 eigen en 3 bonus en opa van 13 kleinkinderen zou ik mijn dagen al kunnen vullen.. Wat een heerlijk iets is dan het grootvader zijn. Spelletjes, tekeningen praatjes tijden voor en na het oppassen. Maar ook mijn moeder leeft nog, ga trouw iedere donderdag bij haar koffiedrinken en lunchen. We hebben dan de mooiste gesprekken over vroeger en nu en over politiek en geloof, over ja en over nee, over mooi en over minder mooi.
In het dagelijks leven ben ik actief als pastoraal counselor / coach. Ik ontvang in de spreekkamer nu mensen die problemen hebben met dingen als bijvoorbeeld dreigende burn-out of somberheid, overmatige gok of porno activiteiten, eenzaamheid, stress, dwanggedrag, afwijzingsproblematiek en dergelijke. Ook rijd ik met plezier naar de confidenten toe. Vind ik nog steeds een mooi woord, vertrouweling, geen klant, cliënt, patiënt, maar vertrouweling. Wat besproken wordt blijft geheim. Wel ben ik dan weer blij en dankbaar als er resultaat geboekt wordt. En ook hier weer de mens helpen te beseffen wat er nog meer is.
Daarbij kerk ik in het Anker Nieuwegein en ben ik bestuurslid bij SchuldHulpMaatje Nieuwegein en HipHelpt en nu onderzoekend wat de Alphacursus nog meer aan opleidingen heeft (bv 65+). Schuldhulpmaatje, mensen ondersteunen die het financieel (te) zwaar hebben, niet door financiële ondersteuning maar door hulp bij veranderen en HIPhelpt mensen helpen op allerlei gebieden, wel binnen de daarvoor geldende spelregels. En de Alphacursus “Een plek waar alle verhalen samenkomen, waar je alles mag zeggen, ongetwijfeld nieuwe vriendschappen maakt én (volgens 92% van de deelnemers) sowieso een goede tijd hebt.
Ik hoop dit nog jaren te kunnen blijven doen. Want zoals de bakker brood bakt om te leven en te laten leven, de banketbakker de kers op de taart doet, de kok en de kelner u op feestelijke manier verwent, zo helpt een counselor u uw vragen te beantwoorden en het echte plezier in het leven terug te krijgen, en bij de grote zoektocht naar geluk, er toe doen, mee mogen doen en uiteindelijk de Liefde.
Hoe lang woon je al in Nieuwegein?
In 1982 zijn we in Nieuwegein komen wonen aan de Harmonielaan een gezellige wijk met een prima woning. Fijne buren en op loopafstand van scholen en winkels. Huis de Geer (zuid). Veel speelruimte voor de kinderen in een destijds kinderrijke buurt. Nu wonen we aan de IJsselsteinseweg. in de Doorslag. Gezellig langs de Hollandse IJssel en met fijne betrokken buren.
Wat vind je van Nieuwegein?
Nieuwegein is best een mooie stad. De kern verandert en dat is spannend. Echte gezelligheid vind ik wat te veel verspreid voorkomen. De Kom bezoek ik met plezier. Wel heeft Nieuwegein heel veel mensen die leven onder de financiële nog acceptabele ondergrens. Dat baart mij zorgen. Vandaar ook mijn activiteiten bij SchuldHulpMaatje. Voor wie er belangstelling voor heeft kijk op Schuldhulpmaatje.nl/nieuwegein of mail info@jankraay.nl
Wat kan er beter in Nieuwegein?
In Nieuwegein vind ik het goed wonen. Er zijn best dingen die ik niet begrijp, en dat zit veelal in de beslissingen bij bouwprojecten en de financiering daar van, dus toch ook weer de verdeling van beschikbare middelen. Ook mag/moet er meer gebeuren met al die gezinnen en de daarbij behorende kinderen die leven onder de armoedegrens. Daarbij maakt het voor mij niet uit of het komt door domme pech of dat het ligt aan opzet. We leven nog in een rijk land en weten wat delen is. En delen mag ook best pijn doen. Ook voor de jeugd, die het op dit moment zwaar heeft mag er naar mijn mening best meer aandacht zijn. Alleen aandacht ervoor geeft al verlichting, merk ik in de gesprekken die ik met hen mag hebben.
Bovendien, en daar vraag ik uw oprechte aandacht voor, “op een paar na zijn alle schulden bij de burgers met financiële problemen in Nieuwegein kleiner, dan het bedrag dat de gemeente uitgeeft om een oplossing te zoeken voor die burger”.
Laten we nergens de hekken verstevigen en verhogen, maar de tafel vergroten waaraan we allemaal dan kunnen zitten en kunnen eten, praten en wellicht een ijsje kunnen lepelen.
De ware toekomst vloeit niet voort uit wat geweest is, ons leven komt naar ons toe uit wat nog komen gaat.
