Pensionada

Nu ik tijd heb, verdiep ik me in de reclamefolders die gebundeld in verantwoord duurzaam plastic wekelijks in onze brievenbus ploffen, folders die ik voorheen achteloos in de vuilnisbak kieperde.

Als de nieuwe lading binnen is, neem ik secuur de weekaanbiedingen door. Als beginner beperk ik mij tot het reclamewerk van diverse supermarkten en de grote winkelketens zoals Hema, Etos en Kruidvat.

Ik ben namelijk niet van plan om op korte termijn een ultramoderne Ford Fiësta met zelfreinigende ruiten, een complete tweepersoons elektrische boxspring, een LED TV scherm van vier meter breed of een vijfdelige Wales dining set voor op het terras aan te schaffen.

De folder van Kruidvat is een studieobject op zich. Dat blaadje weleens serieus doorgenomen? Er is niet doorheen te komen. Het aantal aanbiedingen is overstelpend, het lijkt wel of het hele assortiment in de reclame is. Ik word er nerveus van. Bij de meeste aanbiedingen moet je in een reeks van bijvoorbeeld cosmetica of haarverzorgingsmiddelen setjes van drie kiezen, die je dan vervolgens met stapelkortingen (korting op korting) bijna gratis mee kan nemen, als je een vierde, vijfde etc. neemt. Die folder heb ik dus weggegooid. Ik ben toch niet gek.

Nu ik tijd heb, doe ik alles op mijn gemak. Lekker op de fiets naar de apotheek, waarvan ik de naam niet zal noemen, maar het is in Nieuwegein. Medicijnen halen die mijn echtgenoot per e-mail heeft besteld. Binnen staan twee andere klanten, en er staan drie assistentes achter de balie. Toch word ik geacht een nummertje te trekken, zo’n apparaat staat er natuurlijk niet voor niets. Ik heb de keuze uit verschillende varianten zoals ‘aanbieden nieuw recept’, ‘zelfzorgmiddelen’, ‘afhalen bestelde medicatie’, ‘Vichy-producten’ en ‘vragen rond het levenseinde’. Ik druk op het balkje ‘afhalen’, maar niks, geen nummertje. Volgens de inmiddels enige andere klant is het toestel leeg. Zij heeft zelf ook al meerdere keren vergeefs op het balkje staan drukken.

Ondertussen zijn twee assistentes druk met elkaar in gesprek over afrekenen met de pincode. Ze verschillen van mening over de methodiek en het twistgesprek duurt voort zonder enige belangstelling voor de wachtende klanten. En dat ondanks zo’n verfijnd nummertjessysteem, waarbij iedereen aan het nummer dat in de display verschijnt, kan zien of je in de categorie ‘afhalen’ wordt geholpen of in de categorie ‘vragen rond het levenseinde’. Kan dat eigenlijk wel, qua privacy? Niemand hoeft toch te weten dat ik een vraag rond het levenseinde heb?

Als ik aan de beurt ben, zeg ik tegen de assistente dat het apparaat leeg is. Op zich geen beletsel om mij te helpen, maar dan natuurlijk wel in de juiste volgorde. Eerst het apparaat in orde brengen, daarna ben ik als klant aan de beurt. Al met al breng ik tien minuten in de supermodern ingerichte en van alle gemakken voorziene apotheek door voor slechts één afhaalrecept. De vraag rond het levenseinde heb ik maar laten zitten.

Als ik thuis kom, heeft mijn echtgenoot met één druk op de knop al zijn afspraken uit zijn mobiele telefoon gewist. Hulp mocht niet meer baten, ook de meneer van de telefoonwinkel is daar stellig over: weg is weg.
Maar dat geeft niet, tijd genoeg.