Het werkbezoek aan Rundu, de partnerstad van Nieuwegein in Namibië, is weer achter de rug. Een week lang was ik samen met een aantal raadscollega’s, de burgemeester, wethouder Curvers, en begeleid door de werkgroep Rundu en een ambtenaar op bezoek in een heel andere wereld. Ik merk dat ik moeilijk vind om precies te beschrijven wat je meemaakt op zo’n reis. Centraal stond de aanpak van HIV/AIDS. In zuidelijk Afrika het grootste maatschappelijke probleem. 20% van de mensen in dit gebied is nu besmet: kinderen komen soms al ziek ter wereld. Je staat dan echt oog in oog met mensen die proberen honderden wezen en verlaten kinderen nog een beetje opvang en wat voeding te verstrekken. Proberen dag na dag te overleven. Soms kijk je de dood letterlijk in de ogen. Daar hou ik geen droge ogen bij. Dat spookt ‘s avonds nog door mijn hoofd. Kun je daar vanuit Nieuwegein nu concreet iets aan bijdragen? Ja, dat kan. B.v. door de mensen te helpen om de initiatieven beter te coördineren. Door te helpen bij het realiseren van betere scholen: een goede opleiding biedt nu betere kansen, ook daar. De samenwerking tussen het Antonius (het beste ziekenhuis van Nederland!) met het hospitaal van Rundu zorgt voor overdracht van medische kennis en ervaring.Moet je je als lokaal bestuur bezighouden met zo’n stad ver weg? Nu is "ver weg" allereest relatief. Maar vooral: ja. Omdat het bij bestuur altijd om mensen gaat. Mijn verantwoordelijkheid houdt niet op bij de gemeentegrens van Nieuwegein. "Je kunt niet de hele wereld op je nek nemen", zeggen mensen soms. Dat is waar, maar als iedereen nu een stukje oppakt? "Los eerst de problemen hier maar op", hoor ik ook zeggen. Ik vlak die niet uit, maar denk aan dat meisje van 23, zelf wees, die zonder inkomen en toekomst, een opvangproject runt voor 150 weeskinderen, met niet meer dan een paar lemen hutje en een brakke keuken voor de dagelijkse maïspap. Ik zie weer dat schoolbestuur in zijn oude gebouwen met tientallen jaren oud meubilair dat ons informeert dat het schoolgeld van enkele euro’s per jaar voor veel kinderen een probleem vormt. Ik zie het oude hospitaal met de banken vol patiënten met uitgebluste ogen.Ik ontmoet idealisten die hoe dan ook de moed erin houden. Dat geeft mij dan weer energie.Terug in Nederland lees ik wat zure commentaren op een "betaald vakantiereisje". Hoor en wederhoor en fatsoenlijk bronnenonderzoek zijn kennelijk in dit land al lang verdwenen in de jacht naar relletjes. Het zij zo. We zijn weer thuis.
Onze adverteerders maken pen.nl mogelijk
