“Een bron van wijsheid, verlichting en kennis”, zo noemt Prof.Dr. Leen Dorsman de universiteit in Utrecht. Op maandag 16 februari spreekt deze Utrechtse hoogleraar universiteitsgeschiedenis over de historie van de Utrechtse universiteit in De Bron aan de Buizerdlaan 1 in Nieuwegein (aanvang 20.00 uur). Prof. Dorsman is gast van de Historische Kring Nieuwegein; de toegang is voor leden van de HKN gratis en voor niet-leden is de toegangsprijs € 5,-.
Wie door Utrecht en de naaste omgeving loopt kan er niet omheen dat Utrecht en universiteitsstad is: het Academiegebouw op het Domplein, studentenhuizen en studentenkroegen, oude en nieuwe laboratoria, twee grote bibliotheken, een academisch ziekenhuis… het huidige Utrecht is ondenkbaar zonder de universiteit.
Maar waar nu 30.000 studenten en ruim 6000 personeelsleden rondlopen, was er in de zeventiende eeuw maar een handjevol professoren en waren er op zijn hoogst enkele honderden studenten. Het was ook een ander soort universiteit. Het ging vooral om onderwijs en nauwelijks om onderzoek. En de studenten waren ook anders: veel jonger vaak en van hogere komaf. Met universiteiten gaat het net als met de economie: perioden van bloei wisselen af met perioden van crisis. Een periode van grote bloei was de zeventiende eeuw, daarna werd het minder. In de loop van de negentiende eeuw begon ook het aantal studenten te groeien, totdat de vroegere elite-universiteit aan het begin van de twintigste eeuw zich langzaam omvormde tot een massa-universiteit. Dat gold ook voor Utrecht. Vooral na de Tweede Wereldoorlog ging het hard: de universiteit barstte uit haar voegen en een deel verhuisde naar de Uithof, waar nieuwe, ruime en moderne laboratoria een afspiegeling vormden van de bloei van de medische- en van de natuurwetenschappen.
