Lentedip

Het zou niet bestaan, een lentedip. Dat is ook logisch, want in de lente schijnt de zon. Volop. Aan een helblauwe hemel, met hier en daar zo’n prettig klein wit wolkje dat af en toe ondeugend voor de zon schuift. Ik wil niet veel zeggen, maar ik heb net de winterdepressie zelf test gedaan en het mag dan lente zijn, maar volgens de test heb ik een fikse winterdip. Door een tekort aan licht. In de lente dus.

En daarom ben ik nu heel kwaad op het weer. En ik ben niet de enige. Iedereen klaagt over het weer. In de tram, in winkels, op de televisie, in de krant. Waarom spreken we er het weer zélf eigenlijk niet op aan? Waarom gaan we niet massaal de straat op? Waarom laten we onze stem niet horen? We hebben toch allemaal medelijden met die nieuwe weerman van het acht uur journaal. Die stakker – hij heeft ook nog rood haar – moet elke avond met een uitgestreken gezicht uitleggen, dat we nog steeds in een polaire stroming zitten.

Maar goed, ik heb thuis geen lichtbak, waar ik drie keer daags in moet staren, dus er zit niets anders op. Ik moet naar buiten, de kou in, op zoek naar dat spaarzame sprankje licht. Ik ben blij dat er de komende dagen veel te doen is. In Nieuwegein.

Morgen ( 14 graden, regen), ga ik bijvoorbeeld naar de opening van het buurtplein Batau. Misschien kan het nieuwe wijkteam een vuist maken tegen het weer, of een protestoptocht organiseren. Met spandoeken, die we dan eerst gezellig samen in elkaar gaan knutselen.

‘s Middags pik ik dan nog even de open dag mee van de Kynologen vereniging; 25 mei is namelijk de Dag van de Hond. Ik denk dat ik met mijn eigen hond mee ga doen met de flyballsnuffelworkshop.

En zondag 26 mei (14 graden, zwaarbewolkt, regen) is het koopzondag én Duurzame Dag. Een dwaze combinatie. Ik ga dus eerst heel veel kopen, en daarna ga ik me laten uitdagen met potscherven en oude foto’s in Museum Warsenhoeck. En als ik tijd over heb, ga ik braakballen pluizen of anders een testritje maken op een elektrische scooter.

Maar het meest verheug ik me natuurlijk op donderdag 30 mei (17 graden, af en toe regen), als het Koninklijk paar aanmeert in Vreeswijk. Het bezoek staat in het teken van traditie, transitie en duurzaamheid. En de Gemeente of het organiserend comité, dat weet ik niet precies, wil graag het geheim van Nieuwegein met het paar delen. Ik ken dat geheim niet, maar dat is natuurlijk logisch. Dat heb je met geheimen.

Maar goed, daarom (?) schalt er drie keer een scheepshoorn, eerst kort, daarna drie keer lang, er is een demonstratie historisch zandlossen ( van een boot in een vrachtwagen) en er liggen twee oude schepen aan weerszijden van het water.

Op de trappen van de kade brengt het zeemanskoor ‘de Brulboei’ enkele liederen, terwijl wij vanuit de publieksvakken onder oranje paraplu’s angstvallig proberen een glimp van het paar op te vangen. Wat nog niet mee zal vallen, want haast hebben ze. Nieuwegein doen ze in 25 minuten, alles inbegrepen.
En dan hebben ze Gelderland (vier plaatsen), Vianen en IJsselstein al achter de kiezen en dan moeten ze nog naar Lombok en het Domplein.

Ik ben bang dat de prinsesjes geen touw kunnen vastknopen aan de verhalen van Max en Alex; dat ze straks de hele provincie Utrecht en Gelderland door elkaar heen halen. Al met al verwacht ik met dit programma zelf volgende week weer helemaal opgeknapt te zijn. Weer of geen weer.