Latifa

Ze is een naam op een papiertje. Ze komt wat spullen ophalen uit het huis van mijn dochter dat wij gaan ontruimen, terwijl zij in Sao Paulo nog zorgeloos op één oor ligt. Les 1: geen zin om uw eigen huis leeg te halen? Emigreer.

Het ontruimingsteam bestaat uit vier man, de twee broers, de moeder, de schoondochter en twee gereed staande auto’s om zaken af te voeren en een bestelbusje op afroep. Ons doel is helder. Zelf zo weinig mogelijk spullen afvoeren. Les 2: onderschat de waarde van Latifa niet.

Hij is een naam op een papiertje. Werner, de nieuwe eigenaar van het huis. Hij is boos vanwege alle spullen, die nog niet uit de weg geruimd zijn, terwijl hij dat van te voren heel goed wist. Omdat het was afgesproken. Les 3: overschat een hoogleraar niet.

Les 4: onderschat een boze hoogleraar niet, want een boze hoogleraar rechtsgeleerdheid rukt meedogenloos bruikbare gordijnen van de rails om ze clandestien in een zak van Dirk van de Broek illegaal naast een container te zetten. We hadden veel nog goed bruikbare zooi. Les 5: wie veel zooi heeft, zet zijn spullen betaald op Marktplaats. Dan komt Marleen. Ze schoudert de bank met haar man de onmogelijke trap af en betaalt.

Les 6: wie veel zooi heeft, zet zijn spullen gratis op Marktplaats. Dan komt Latifa. Ach, Latifa. Ze is klein, ze heeft donkere wenkbrauwen, bruine ogen, ze is niet opgemaakt. Ze draagt een jurk van een onbestemde kleur bruin, een djellabah, die ze zelf ontworpen heeft. Met daarop een zwarte hoofd- en halsdoek, die nog net de ovaal van haar gezicht ‘vrijlaat’.

Les 7: Als Latifa zegt dat ze iets wil hebben, richt ze zich tot haar vader, die met een enkel hoofdgebaar de kwestie beslecht.

Les 8: Als Latifa weet dat het goed is, vult zich de stationcar van haar vader, die dateert uit de tijd, dat zijn dochter geboren is.

En ineens liep ik zomaar met de vader van Latifa met een oranje stoeltje de trap af, dat Latifa niet wilde hebben, maar dat we best naast de container aan de straat konden zetten.

Les 9: Schroom niet om bij hoge nood huisraad transcultureel weg te zetten. Spreken is onnodig, de mens verstaat elkaar in dit soort gevallen woordeloos.
We raakten in een roes. ‘Is dit ook niet iets voor Latifa?’, riepen we om het hardst. Alles wat we vastpakten, leek ons op den duur iets voor Latifa of anders wel voor de straat. Uiteindelijk vertrok ze, Latifa, samen met haar vader in een tot de nok toe gevulde auto.

En toen Marleen niet kwam opdagen voor de garderobekast van 20 euro, was ze er weer, met een sixpack cola light, omdat we misschien wel dorst zouden hebben. En niet alleen de kast ging mee, Latifa wilde eigenlijk alles wel, behalve het rode brandkastje zonder sleutels. Ze was overal blij mee.

En toen we een half uur later allemaal op de stoep stonden om kasten te demonteren en te helpen met inladen, en Latifa moest lachen omdat ze dacht dat mijn zoon en schoondochter een tweeling waren, zag ik hem staan. Rechts naast de achterband. Een tas van Dirk van de Broek. Er zaten geen gordijnen in.

(P.S. We hebben maar een keer hoeven rijden naar de vuilstort.)