‘Het zou zonde zijn’

Ik ken jou niet. Dat is op zich niet erg. Misschien vind ik jou wel helemaal niet aardig. Misschien drinken we één kopje thee en blijkt dat we elkaar werkelijk niets te vertellen hebben. Of erger nog: dat we elkaar binnen één minuut walgend de rug toekeren. Omdat jij iedere zondag Feyenoord aanmoedigt, en niet van 10-0 grapjes houdt. Omdat je acuut misselijk wordt van meisjes met bruin haar en een neuspiercing. Wellicht heb je er gewoon ‘even geen zin in’, in dat kopje thee, die overbodige conversatie, dat blije gezicht van mij. Dat kan. Dat mag. Ik ken je niet. Jij mij evenmin.
Ik had het wel leuk gevonden. Als je me even had gegroet, even had aangesproken. Ik ben namelijk, op zich, best wel een leuk iemand. Echt. Het had zo makkelijk gekund. Een kort knikje, een tik op mijn schouders, een handdruk. Een korte kuch en een stilletjes ‘hoe gaat het?’Misschien hadden we wel ontdekt dat we allebei van Hollandse Herders Ruwhaar houden. Of dat we allebei graag liegen, en dat onze ouders dat te allen tijde verbloemen door ons ‘fantasievol’ te noemen. Dat was grappig geweest. Toch? Of dat we allebei gestreept ondergoed blijken te dragen. Dat had ik oprecht kunnen waarderen. Maar ja. Jij zei niets. En ik ook niet.Ik heet Sara. Wat dat precies zegt, weet ik niet. Maar dat is hoe we ons voorstellen. Met onze naam. Je zou nu kunnen denken dat ik joods ben, christen of moslim. Sara’s kom je eerder tegen op ballet, dan op voetbal. Indien ze zusjes hebben heten deze vaak Lotte of Eva. En dan is er nog de grote vraag: is het mét of zonder een h op het eind? Een naam brengt meer teweeg dan we na onze eerste kennismaking zouden denken. Persoonlijk heb ik, als Sara zijnde, een zwak voor mensen met namen die zich eveneens in de Bijbel bevinden.Zo ontmoette ik laatst een Abraham, die met zijn vrienden Isaac en Jakob op stap was. Dat soort dingen verzin je niet. Een compleet Bijbels gezin. Midden in de nacht. Op straat. Ik was echter de enige die dit bizarre toeval wist te waarderen. Maar mocht je een Bijbelse naam hebben, spreek me dan vooral even aan. Tenzij je Sara heet. Want daar houd ik niet van: mijn naam te moeten delen. Laat me alsjeblieft in de waan uniek te zijn.“Hoi.” “Dag.” “Hallo.” Je kijkt een beetje argwanend. Dat doen mensen vaker, als ik ze groet. Het scheelt als we allebei een hond uitlaten, of tegelijkertijd vastzitten in een tram. Dat schept een band. Dat maakt het kennelijk legitiem om elkaar te groeten. Anders is het maar gek. Denken mensen dat ik geld van ze wil, een handtekening of dat ze me mee uit eten moeten nemen.Ik wil helemaal niets van jou. Ik vroeg me gewoon af… of jij en ik. Ik en jij. Of wij misschien… En misschien ook wel niet. Maar zou het niet zonde zijn, als we elkaar niet hadden gegroet?