Het onbeschrijfelijke leed rond het neerhalen van de MH-0017 heeft duidelijk gemaakt dat de wereld een stad is en Nederland een dorp.

We waren er dankzij de media min of meer ‘bij’ op de plaats waar het vliegtuig is gecrasht.
We konden de plek van de ramp zien.
We hoorden de verhalen van de mensen die er rond liepen.
We geloofden het ene verhaal wel en het andere niet.
Er waren geruchten over oorzaak en schuld.
We hoorden over stammen en andere dorpen.
We waren ooggetuigen van een ramp.

Een ramp in ons eigen dorp.
We luisteren naar de uitleg van de dorpsoudste.
Van hem verwachten we klare taal, oplossingen, het benoemen van de schuldigen.
We willen bijeenkomen, ons verdriet delen, we willen een antwoord op vragen.
We gebruiken daarvoor de toeters van onze dagen.
En zie daar, de koning en de koningin.
En zie daar de Dag van Nationale Rouw.
De dorpsoudste weet wat wij willen in ons nieuwe dorp.

En op 23 juli waren we om 16.00 uur allemaal even stil.
Omdat dat kan in een dorp.

Willeke Stadtman, columniste bij www.pen.nl