Herfstig avondje

De donkere maandagavond van 16 november 2009. Die avond werd er water gezet in een steelpan en porden wij met lucifers in kaarsjes. Een idyllisch herfsttafereeltje. In de plaats van een mooi verhaal over Scrooge, belanden wij echter in een discussie omtrent onze afhankelijkheid van elektriciteit. Stroomstoring in Nieuwegein.De avond begon al herfstig. Ik maakte voor het eerst in mijn leven andijviestamppot, met recept uit het Haagse kookboek. Hét kookboek uit mijn vaders studententijd. Zo ziet het er ook uit, compleet uit elkaar gevallen en met foto’s van zakelijke taarten en rauw vlees in aardewerken potten. Maar: met een nog glimmende kaft, want de door de wol geverfde lerares Huishoudkunde die verantwoordelijk is voor dit meesterwerk, weet hoe er met ingrediënten wordt omgegaan in de buurt van een kookboek. Enfin. Nu had ik, na dat stampen, wel de smaak te pakken van dat kookboek en ging als toetje op zoek naar een recept voor pepernoten.Aangezien de ingrediënten in ons huishouden iets wat beperkt waren, moest ik genoegen nemen met zandkoekjes. Zandkoekjes met eiwit, zandkoekjes zonder eiwit of zandkoekjes met minder suiker. De mogelijkheden zijn legio, in het Haagse kookboek. Toen ontstond er een kleine opstand in de keuken. “Dat meel is over de datum,” en “Ik wil nu geen koekjes bakken.”Uit een tas onder de tafel verscheen een kilo pepernoten en daar moest ik het maar mee doen. Plots. Alles uit. Totale duisternis. We grinniken. Dan duurt het toch wat lang. Gelukkig is mijn vader zo’n man die altijd een werkende zaklantaarn binnen handbereik heeft. Nu denkt u dat ik een grapje maak of overdrijf: nee, niet.Mijn vader klapt de koffer, die op de stoel naast hem staat, open en pakt er een zaklamp uit. Licht in de duisternis. “Kaarsjes dan maar?” “Kaarsjes dan maar.” Mijn broer komt verbolgen de trap afhobbelen (de computer is uit.) Gelukkig wel mét knijpkat in zijn hand. Ik rommel wat in een blik waxinelichtjes. Het mooie is dat er uiteindelijk nog maar drie lucifers in het huis te vinden zijn. Dat voert de spanning op, en de eerste twee breek ik dan ook direct. Gelukkig lukt het de laatste lucifer wel. Inmiddels horen we de buren buiten, “Ja, bij hen is het ook uit” en schijnen er lichtstralen door de straat.We zouden dit eigenlijk vaker moeten doen. Met z’n allen aan de eettafel, verlicht door enkele kaarsen en waxinelichtjes. Krakende pepernoten tussen onze tanden. Water in een steelpannetje voor de thee. Pratend over Sinterklaas, Hitler en Bush. Gezellig.Ik vind het dan ook oprecht jammer als alle lampen plotseling weer aanspringen, de muziek begint te spelen, en de klok van de oven ons tegemoet knippert. Ik spring overeind en doe snel alle lampen uit. En neem nog een lekkere slok thee, van water uit een steelpannetje. Ben benieuwd naar de babyboom over negen maanden.