Katern

Heel gevaarlijk

Dit weekend is een langgekoesterde wens in vervulling gegaan: het plaatsen van een schutting. Ik vind schuttingen over het algemeen ontzettend lelijk, maar de wat aardigere modellen zijn uit mijn krappe budget niet te bekostigen. Het voordeel van privacy weegt wat mij betreft ruimschoots op tegen het geplaatste, wel te betalen modelletje. En ach, een paar gaaspanelen plus wat klimop, blauwe regen en clematis er tegenaan, en over een jaartje of wat ziet het er vast best aardig uit.

Het heeft nog heel wat voeten in de aarde gehad voordat het zover was, maar daar kan ik – alhoewel een lekker sappig verhaal – helaas niet over uitweiden, want dan heb ik zo maar weer een advocaat op mijn nek. En om die nou mee te moeten sjouwen, nee, veel te zwaar. Op een bloedhete zondag waren een paar mannen uit de familie- en vriendenkring bereid hun huis en haard te verlaten en in het zweet huns aanschijns mij hun handen en gereedschap ter beschikking te stellen.

Eén van de drie kan alleen functioneren op zulke grote hoeveelheden cafeïne dat ieder ander mens er in de loop van de dag door gevloerd zou worden. Zo niet deze meneer, die krijgt juist detox verschijnselen als de stroom cafeïne in de vorm van koffie of cola opdroogt. Dus heb ik zijn motor draaiende gehouden met het aanslepen van liters en liters cafeïnehoudende vloeistoffen. Het heeft prachtig gewerkt, want binnen vier uren hadden ze de schutting staan.

Een ander van het stel houdt de boel draaiende door het non-stop debiteren van grappen en grollen. Daarmee teistert hij ook regelmatig mijn moeder, toch een dame op leeftijd, maar die kan het gelukkig prima hebben. Zo gebeurde het een keer dat zij bij hem voor de deur stond om op verjaarsvisite te gaan. Binnen bedacht ze zich dat het cadeautje nog in de auto lag, liep via de deur in de tuin naar de auto en belde wederom aan de voordeur aan. Hij deed de deur open, zag mijn moeder en deed pardoes de deur weer voor haar neus dicht met een: “nee zeg, twee keer op één dag kan ik dit niet aan”. Zoals gezegd, mijn moeder kan gelukkig wel tegen een grapje.

Speciaal voor de klus huurde ik een kettingzaag, hetgeen de verhuurmeneer verschrikt deed opmerken: “u gaat hiermee toch niet zelf aan de slag?” Ik pareerde met: “nou, ik mankeer niets aan mijn handen, hoor”. Hij bekeek mijn kleding, een net pakje, omdat ik nog even ergens naar toe moest, en adviseerde mij: “maar dat kan niet in deze kleren, hoor!” Nee, dat begreep ik best en vond de bezorgdheid van de meneer eigenlijk wel heel lief.

Mensen in de buurt, die mij met de gehuurde kettingzaag zagen lopen, zeiden steevast: “dát ziet er gevaarlijk uit”. Ik begon te wanhopen over de emancipatie, waarvan ik dacht dat die toch wel een eind gevorderd was. Met drie meiden en geen jongens thuis was het altijd zelf de handen uit de mouwen steken, ook met technische dingen. Dus mijn zussen en ik staan ons mannetje wat dat betreft. Na de zoveelste opmerking over die gevaarlijk uitziende kettingzaag zei ik maar: “ik ben dan ook een heel gevaarlijke vrouw”. Ik weet zeker dat er hier in de omgeving een paar mensen zijn die dit volledig kunnen onderschrijven.

U bent dus gewaarschuwd: als u mij onderweg ergens tegenkomt, loopt u de kans dat ik gehakt van u maak en u aan mijn honden voer, want ik ben zelf namelijk vegetariër. Wel een hele gevaarlijke, dat wel.

Wees betrokken. Reageer en geef een reactie op bovenstaand artikel!

Onze adverteerders maken pen.nl mogelijk