Flyeren

Echtgenoot T. moest afgelopen zaterdag flyeren op de markt in Nieuwegein. Gekleed in een fris-witte bodywarmer met het opschrift Proxima Terminale Zorg en het motto: ‘Als het er echt op aankomt’ koos hij strategisch positie nabij het zebrapad. Zijn collega-vrijwilliger nam het andere zebrapad voor zijn rekening.

In oktober organiseert Proxima Terminale Zorg een aantal activiteiten in de hoop daarmee nieuwe vrijwilligers aan te trekken. Zo is er op 7 oktober een wandeltocht in en om historisch Vreeswijk (mogelijk mét kaarsjes), en op zaterdag 10 oktober is het Open Dag in de hospice.

Collega G. en T. zouden vooral oudere mensen aanspreken. Ik wil T. hier beslist niet publiekelijk afvallen, maar de dood doet niet aan leeftijdsselectie. T. kwam tamelijk onthutst thuis.

Los van het feit dat een wat forse kaalkop met een zwaarlijvige vrouw in een roze legging hem de tekst ‘Flikker toch op man’ toevoegde, kreeg hij ongevraagd een spoedcursus ‘wegkijken voor gevorderden.’ Maakten sommigen halverwege het zebrapad schielijk een haakse beweging naar rechts, anderen toonden ineens een opmerkelijke belangstelling voor het plaveisel, terwijl een enkeling aan een spontane observatie van het hemelruim begon. Een vies gezicht trekken bleek ook een probaat middel: daar begon T. niet aan.

De uitnodigende openingszin ‘Mag ik u iets vragen’, werd bovengemiddeld vaak met nee beantwoord. Er waren trouwens ook vrij veel mensen die ‘niet van hier waren’, alsof dat iets uitmaakt voor het thema ‘sterven.’ De dood maalt er in ieder geval niet om.

Vrouwen die oprecht interesse toonden in het onderwerp, werden door ongeduldige echtgenoten aan hun jas meegetrokken, terwijl één vrouw moest tolereren dat haar man gedurende het gesprekje tegen haar fiets bleef aanduwen. Zou het traditionele gezin met de man als gezinshoofd toch nog bestaan?

Dan waren er krachtige uitspraken als: ‘ik wil er niets mee te maken hebben’, ‘gaat zeker weer over politiek hè’, of – met de handen stijf tegen de oren gedrukt: ‘schei alsjeblieft uit, ik wil er niets over horen.’

Een dikke zeventiger, grijs, slank postuur, nam zowaar een flyer aan en vroeg gevat: ‘denk je dat ik dood ga dan?’ Waarop T. begeesterd en misschien net iets te uitbundig uitriep: ‘Dood gaan we allemaal, toch?’ Nee, het wilde niet echt vlotten daar op die markt.

Goed, er was nog een vrouw die weliswaar heel belangstellend was, maar evenmin iets wilde weten over sterven in de hospice of terminale zorg thuis: daar ging ze maar van huilen.

In een uur tijd is T. niet verder gekomen dan het slijten van een stuk of tien flyers. Zijn collega scoorde niet veel hoger. Nee, met het taboe sterven zit het wel snor in Nieuwegein.