De eerste lijn

Stel, dat een garage reclame zou maken met de tekst ‘bij ons staat de auto centraal’. We zouden raar opkijken. In de zorg claimt elke zichzelf respecterende instelling ‘dat de patiënt centraal staat’.

Ik moest de huisarts bellen voor de uitslag van een onderzoek. Een bandje: de huisarts is drie weken met vakantie. Voor spoedeisende gevallen kunnen patiënten met de letter A tot en met F terecht bij dr. X, vanaf F tot en met M bij dr.Y en zo verder. De stem spreekt sneller dan God kan luisteren. Zou die assistente geen weet hebben van het gemiddelde luister- en schrijftempo van patiënten? Uiteindelijk staan er 10 cijfers op mijn briefje.

Hoopvol draai ik het nummer. Weer een bandje. Dit keer de trage wellevende stem van een vrouw, die in haar vrije tijd waarschijnlijk gebedsdiensten leidt. ‘Op dit moment is de dokter wegens het uitvoeren van andere bezigheden helaas niet bereikbaar. Voor spoedeisende gevallen belt u met het volgende nummer….. Oké, er is dus één dokter met vakantie, de waarnemer is ’s middags om half twee al bezig met niet nader gespecificeerde activiteiten en de uitslag van een onderzoek valt niet onder ‘spoed’.

Een geniale inval: ik rijd met de auto naar een andere waarnemer (die van de letter G tot en met M), want elke dokter kan tegenwoordig het huisartsinformatiesysteem raadplegen. Tikje privacy gevoelig, dat wel, maar verrukkelijk functioneel. Vol zelfvertrouwen loop ik naar de voordeur van dokter G tot en met M. Op de glazen voordeur is een smoezelig stuk wit papier geplakt met de tekst: praktijk op woensdagmiddag gesloten. Voor spoed: laat maar, ik kan dat nummer inmiddels wel dromen.

Hoezo opgeven en tot morgen wachten. Dat zullen we nog wel eens zien. Koppig volhouden. Topsport is het. In de gutsende regen steek ik even later de straat over naar de praktijk van dokter N tot en met S. Het ziet er gesloten uit. Dat komt natuurlijk omdat de dokter zich onledig houdt met ‘andere bezigheden’.

Op de deurpost staat: ‘bel indrukken en tegelijk hard duwen’. Ik geloof nergens meer in, maar volg toch de instructie op. De deur gaat open, ik zie een sobere wachtkamer met slordig uitgestalde folders en luttele zwaar gedateerde tijdschriften en loop de aangrenzende wachtruimte in op zoek naar de assistente. Onder het grote raam links in de wachtruimte staat op een klein blauw bordje: ‘receptie’. Een deur zie ik niet, dus koekeloer ik door het raam naar binnen. Mijn oog valt op een behandelbank, een vrouw en een allochtoon op een stoel – wat ik tamelijk vreemd vind voor een receptie – als mij plotseling het zicht wordt ontnomen, omdat de luxaflex wordt gesloten. Beige luxaflex.

Ik ga op een van de houten stoelen zitten en blader in een hopeloos verouderd tijdschrift, waarin Victoria Beckham moedeloos en broodmager op weg is naar een therapeut vanwege het seksuele uitstapje van haar echtgenoot, terwijl wij nu weten dat de Beckhammetjes het middels een vierde kindje met de naam Harper Seven weer helemaal hebben bijgelegd.

Opeens verschijnt de dame van de luxaflex. Ze blijkt de dokter van N tot en met S te zijn en ze is nog wel even bezig, zegt ze. Ik mag morgen tussen 13 en 14 uur bellen, of anders mag ik wachten, maar ze weet niet hoelang. Na een half uur mag ik naar binnen. Zelden een dokter meegemaakt die zich zo betrokken toonde met haar patiënt.