de veerweg, vreeswijk. aan het einde kan men kiezen, de pont nemen naar vianen of op een bankje zitten. als u het laatste doet, en u laat de rust komen door de geluiden van het water, ziet u rechts de brug die zo berucht werd door haar files. een oude brug, vervangen door een nieuwe. oud en nieuw. toeval wil, dat een regionaal dagblad foto’s aanbiedt van vijftig jaar vroeger en nu (da’s andere taal voor oud en nieuw). in het bedoelde dagblad geeft piet daalhuizen, erkend kenner van hoe het vroeger was, aan dat de oude foto’s vooral polder en weiland te zien zullen geven, want bebouwing was er zo’n vijftig jaar geleden amper. nieuwegein moest nog ontstaan. bij vroeger en nu mijmer ik graag wat weg, en probeer me voor te stellen hoe zo’n brug er vroeger bij hing, hoe ze werd gemaakt, en hoe het daarvóór was. en wat de brug daar zelf van vindt, zo ze denken kon. deze week een tekst, die is opgenomen in mijn bundel ‘brand op de lippen’, geschreven op dat bankje.
brug
zo spant ze aan twee oevers
zo verbindt ze stad met streek
ze buigt zich over water
zo draagt zij oversteek
ze weet dat ze een bootje was,
een touwgetrokken pont
en later werd ze houtgemaakt,
kreeg binding met de grond
nu houdt ze aan de oevers vast
ze is van staal en stenen
terwijl de file in haar krast
de rust voorgoed verdwenen
en soms voelt ze een onderstroom
en soms hoort ze de golven slaan
alsof ze aan haar vragen kunnen
‘wil jij hier niet vandaan’
dan wil ze weer een bootje zijn
nog eens als vroeger drijven
maar te hard is gefundeerd
verankerd moet ze blijven
© ton de gruijter
