Terugblik op Koninginnedag

Herman Troost kijkt terug naar de gebeurtenissen van de laatste dagen. Soms is afstand nemen heel nuttig. Wat je in eerste instantie ziet wordt door de tijd in perspectief gezet. Het verstoren van een vrolijke Koninginnedag heeft veel meer gevolgen dan het feit zelf.Het zou zeker een mooie Koninginnedag worden. Lekker weer, aardig programma en de vrijmarkten steeds beter geregeld. En dan rijdt me daar een gek dwars door een afzetting en de mensen die ervoor staan en veroorzaakt een aantal doden en nog veel meer gewonden, om zelf ook maar te stoppen met leven. Je zou zo’n vent toch. Dan kiepert de dag om. De vrijmarkten breken op, hier soms eerder dan elders. Het hoofd staat niet meer naar doorgaan ondanks dat sommigen dat toch proberen. Apeldoorn is immers ver weg. Maar het komt wel snel dichterbij.De eerste vraag is natuurlijk waarom die hele politiemacht daar staat en op twee plaatsen de weg alleen maar aan de rechterkant is afgezet. De dader rijdt dus zo langs twee versperringen zonder te worden gestopt. Dan neemt hij de derde versperring ook, zonder zich iets aan te trekken van wat hij daar aanricht. Zijn belabberde autootje rijdt nog steeds en eindigt tegen een gedenkteken, twee of drie wagenlengtes verwijderd van de Koninklijke bus. Die werd misschien gemist dankzij die mensen die omgekomen zijn of gewond. Want de voorruit van de auto is door de klap van de contacten met de versperring en de mensen die daarvoor stonden, praktisch ondoorzichtig geworden.. Of het sturen nog gaat is ook maar de vraag. En zo ontkomt de Koninklijke familie.Dat de politie de volgende keer de linker weghelften ook verspert, lijkt me helder. Dat gebeurt voortaan wel. Daarmee wordt overigens expliciet toegegeven dat op dat niveau in Apeldoorn misschien niet goed is nagedacht. Nee daarvoor hoeven geen koppen te sneuvelen. Die mensen hebben hun lesje geleerd en ook zij hebben het al moeilijk genoeg.. Maar die les kost wel een vermogen. En wie dat betaalt is nog lang niet zeker om over goedmaken maar niet te praten. Dat is immers onmogelijk.Zo blijkt tijdens het feest dat er altijd risico’s zijn. De maatschappij is een samenraapsel van krachten en omstandigheden die tegelijkertijd een feest en een aanslag kunnen veroorzaken. Reden waarom bij grote samenkomsten er ook altijd een ordedienst moet zijn. Dat laatste blijkt helaas telkens noodzakelijk te zijn, omdat vreugde tot uitdrukking brengen door de een, anderen aanzet tot mokken. Zij kunnen die vreugde niet delen. Zij hebben meestal geen echte aanleidingen. Ze zijn gewoon jaloers dat anderen plezier hebben of iets presteren of gewoon niet onbenullig zijn. Ook zijn ze onvermijdelijk. Dus ordediensten en fouilleren enz., wat de gewone welwillende burger voor zijn of haar eigen veiligheid best accepteert, hoe stom ze het ook vinden dat het nodig is.Onze chauffeur is in dit kader wel uitzonderlijk. Niet een beetje stompzinnig doen. Nee met een fanatisme, een betere zaak waardig, weloverwogen doorduwen zonder enige aandacht voor de gevolgen voor anderen. Honderd procent concentratie en wilskracht. Je vraagt je af waarom zo’n man in korte tijd twee banen verloren heeft. Deze vrijdag stond in een paar landelijke dagbladen het interview met de geschokte en verdrietige ouders van de man. Ondanks hun goed bedoelingen blijven er ook daar slechts vragen achter Die zich voegen bij de vragen van de slachtoffers en hun families.Is er dan geen enkele conclusie? Ja wel. Ten eerste moet het bewustzijn versterkt worden dat het nationale geschenk van een Koninginnedag met leden van ons vorstenhuis die onbezorgd tussen de mensen kunnen lopen en met ze praten en meedoen, niet zonder risico is.Dat is dus ook ons gezamenlijke probleem waarbij de politie het technische deel doet en wij als inwoners ook onze ogen en oren goed open moeten houden. Ten tweede klinkt er regelmatig applaus voor onze Koningin. Ik denk dat Apeldoorn ons heel goed heeft duidelijk gemaakt wat zij allemaal nog steeds voor ons “sjouwt”. En dat op een leeftijd waar de meesten van ons het al lang voor gezien houden. Hulde aan deze vrouw.Tenslotte is daar het meegevoel met de slachtoffers en hun families en al die mensen die de beelden vlak voor hun ogen op het netvlies kregen en daar nog steeds mee rond lopen. Dank aan de hulpverleners die dwars door die beelden heen in actie kwamen omdat het hun taak was. Nederland heeft weer een stukje onschuld verloren. Laten we zuinig zijn op wat er nog is. De prachtige plechtigheid in Apeldoorn van afgelopen zaterdag helpt daar vast en zeker bij!