Kunnen krijgen = Willen hebben

Ik heb een regenpak. Voor het eerst in mijn leven een officieel eigen regenpak. Met een jas met uitvouwbare capuchon, en een broek waarvan je de uiteinden strakker kunt maken. Heel echt allemaal. Voor mij geen wegwerpponcho’s of vier maten te grote herenjas meer. Daarbij is het pak ook nog eens rood en zwart, zoals mijn hele leven (ofwel mijn kleren, mijn kamer, mijn agenda, mijn tas, mijn servies en mijn voordeur.)
Ik heb een fiets. Een oude omafiets, die mijn leeftijd overstijgt en al tien jaar in mijn bezit is. Met mijn roze Belle bel, een zwart gel zadel, een gesmolten jassenbeschermer, met stickers van de eerste machinist van Nederland en met een groene reflectorkikker. Mijn fiets in een notendop.Ik heb een appartement in Utrecht. In Nieuwegein staat een huis waar ik twintig jaar van mijn leven gewoond heb. Het appartement en het huis liggen zo’n negen kilometer uit elkaar. Er is een mooie fietsroute tussen de verblijven in. Langs een kanaal, over een brug, met een vaartje naar beneden, door Jutphaas, langs kroegjes, dicht in de buurt bij waar ik ooit wiskunde bijles had, linksaf bij Cityplaza, weer langs een kanaal, zwaaien naar Fokkesteeg waar ik één a twee jaar woonde in mijn babyjaren, de Handelskade op, langs de boten en de slagerij, even doortrappen ‘de berg’ op, de Emmabrug over, genieten van het prachtige uitzicht van de Lek en een vlaag Vianen, mijn oude straat in.Laten we het bovenstaande samenbrengen. Een regenpak, een fiets en een prachtige fietstocht. Men zou nu kunnen concluderen dat ik van Utrecht naar Nieuwegein fiets. Maar nee. Ik ben een luie student met een OV jaarkaart. Ik loop drie minuten, stap een bus of een tram in, hobbel twintig minuten, stap uit en loop in zeven minuten naar mijn huis.Waanzin is het. Zodra je iets ‘krijgt’ zul je het gebruiken ook. Zoals vrouwen die van hun man een auto krijgen, en voortaan de boodschappen bij de buurtsuper maar met de auto halen in plaats van met de fiets. ‘Want anders staat ie alleen maar voor de deur.’Zelf herken ik ook de complete hebberigheid als supermarkten ‘gratis’ wubbies, wobbies, voetbalplaatjes, leeuwtjes, legosteentjes en flippo’s meegeven. We hebben er allemaal jaren zonder gekund, maar nu we het ‘krijgen’ willen we het hebben ook. In het geval van mijn OV jaarkaart heeft het echter voor alle partijen een nadelig effect. Het kost overheidsgeld, ik ontwikkel op de lange termijn een bierbuik en het milieu wordt er ook niet beter van. Maar hoe bied ik weerstand aan de dingen die ik krijg? Zo heeft het mij ook maanden gekost voordat ik een ‘nee-ja’ sticker bemachtigde voor op mijn brievenbus. Je moet actief worden, wil je weerstand bieden tegen alles wat men je schenkt.Misschien moet iemand mijn OV jaarkaart gewoon doormidden knippen. Zodat ik eindelijk naar Nieuwegein kan fietsen, in mijn regenpak.