Wij versus zij

U doet er vast aan mee. Niet? Ik wel. Mijn straat is de mooiste, mijn huis het beste en mijn wijk de echtste. Wij maken deel uit van een eeuwigdurende concurrentiestrijd. Een strijd tussen landen, plaatsen, steden, dorpen, wijken en straten. Rotterdam en Amsterdam zijn wellicht het beste voorbeeld. Zij zelf zouden spreken over 010 en 020. Zo doen concurrenten dat. Die noemen elkaar niet bij hun naam. Hun clubs strijden op grasvelden, hun aanhangers ook daarbuiten.De steden zelf strijden om de titel ‘Olympische hoofdstad.’ Bij hen vergeleken is onze stille strijd niets. Wij strijden slechts om de titel van ‘de ware dorpskern.’ Goed. Sinds 1 juli 1971 zijn we dan één en dezelfde, namelijk Nieuwegein, maar als ik eerlijk ben: ik antwoord toch liever dat ik in Vreeswijk woon. Zoals ‘de ander’ Jutphaas zal noemen.‘Nieuwegein,’ dat is iets voor de nieuwen. Deze concurrentiestrijd wordt voornamelijk gedreven door trots, en door onvrede omtrent het huidige Nieuwbouwgein.Één gemeente, twee dorpskernen: een onvermijdelijk conflict. Onze stille strijd wordt gevoerd door activiteitencommissies, sportverenigingen, het vergelijken van historische wetenswaardigheden of simpelweg een onverdedigbare voorkeur voor één van de twee. Onze voetbalverenigingen JSV en VSV Vreeswijk, strijden dan ook zoals Duitse en Nederlandse elftallen. Sport ter vervanging van oorlog.Ook historisch gezien wordt er gedegen tegen elkaar opgeboden. Zij hebben Fort Jutphaas, wij Fort Vreeswijk. Wij hebben de Rijkshulpschutsluis, de koninginnesluis, de Oude Sluis en de Beatrixsluis. Maar goed: zij hebben de kastelen Oudegein en Rijnhuizen. Bijnamen zouden in deze strijd op hun plaats zijn. Maar goed dat we die wel degelijk hebben: de Beugelaers (Vreeswijk) versus de Molenkruiers (Jutphaas.) De zandscheppers versus de molendragers. Een strijdlied? Jawel.Ook hebben we nog steeds eigen wapens en vlaggen, waar we vol trots mee pronken op iedere feestelijke gelegenheid. Opmerkelijk is de kentering in onze strijd zodra we Vianen dan wel IJsselstein in het vizier krijgen. Dan smeden we een hecht pact en zijn we één als nooit tevoren. Misschien moeten we ons voornemen iets meer Nieuwegein te zijn en iets minder wijk. De naam van het weekblad, ‘Ons Nieuwegein,’ lijkt me een stap in de goede richting.