Zondag 16 oktober jl. waren alle medewerkers van De Digitale Stad Nieuwegein bij elkaar in het Kleur-, Geur- en Smaakcentrum aan de Marconibaan 42H in Nieuwegein. Helaas konden Kim Houtzager, Benno Mulder en Wouter Haring niet aanwezig zijn. Bezigheden elders, dat kan natuurlijk. Met 18 man praten over de toekomst, over wat we gaan doen en over de samenwerkingen die we hebben en gaan krijgen. Recent de samenwerking afgerond met de Hogeschool voor Journalistiek in Utrecht, waardoor 27 studenten momenteel zich begeven in ‘het Nieuwegeinse’ en schrijven, fotograferen en filmen. Binnenkort de samenwerking afronden met Het Utrechts Archief. Iedereen kreeg een opdracht mee om tot dit verhaal te komen. De culinaire avond stond onder leiding van chefkoks Marianne van Leeuwenstijn en Cees van Suylekom.
Hans van Echtelt schrijft wekelijks zijn Sportief dagboek op De Digitale Stad Nieuwegein (pen.nl). Elkaar leren kennen, de visie voor de toekomst en lekker eten.
Hans: ‘Tja, meestal zit ik op zondagavond tussen zeven en acht naar Studio Sport te kijken, maar hoe anders was het dit keer. De leiding van pen.nl (De Digitale Stad Nieuwegein) had het originele idee om alle gemotiveerde medewerkers aan de dis te noden en dat pakte afgelopen zondag geweldig uit. Allereerst vanwege het voortreffelijke eten, daarnaast omdat ik een particuliere chauffeur Jos van Vogelpoel had kunnen charteren om vanuit Schalkwijk naar Nieuwegein te komen. Zelf mag ik immers na een lichte beroerte niet meer ’s avonds auto rijden.’
‘Met de overwinningen van Geinoord en FC Utrecht (een dag eerder) op zak kon er al weinig misgaan, in gesprek met mijn voormalige buurman uit de Lijsterbesstraat kwamen tal van nostalgische Vreeswijkse verhalen weer aan bod. We kennen elkaar sinds 1970 en hebben lief en leed gedeeld sinds we bij elkaar in de straat kwamen wonen. En nu ineens waren weer ‘maatjes’ bij pen.nl, Jos van Vogelpoel als filmer, ik als sportmedewerker, verantwoordelijk voor het wekelijkse sportdagboek over de voetbalprestaties van de Nieuwegeinse voetbalclubs. Maar dat was op deze avond secundair, ik leerde al mijn ‘pen-collega’s’ nader kennen maar vooral de hernieuwde warme kennismaking met Jos maakte deze ontmoeting van toegevoegde waarde. Laat ik nu Studio Sport op deze zondagavond geen moment hebben gemist, bedankt dus!’
Op de foto links Jos van Vogelpoel en rechts Hans van Echtelt met een karikatuur van Jan Ibelings die deze avond alle medewerkers had vastgelegd op een bierviltje.
Udo Tenge doet iedere week zijn ‘Wat groeit of leeft daar in Nieuwegein.’ Een plantje of beestje die je kunt vinden in Nieuwegein. Een vaste rubriek op De Digitale Stad Nieuwegein.
Udo: ‘Het aantal medewerkers aan onze pen.nl krant is in de jaren gestaag toegenomen. Columnisten, fotografen, reporters, videografen …….. Voor de hele club werd 16 oktober jl. een etentje georganiseerd. Mooie gelegenheid om kennis te maken met alle teamleden!’
‘Het etentje startte met een amuse, waaroverheen een kruidje was gedrapeerd dat uiterlijk wat weg had van eendenkroos, het lag ook op de heerlijke pompoensoep die we daarna kregen. Tja, dan denk ik meteen aan ‘mijn’ plantje van de week, want eigenlijk zijn alle wilde planten eetbaar. Niet zozeer de houtachtige planten, want wie bijt er nu graag op een houtje, maar de rest kan allemaal gegeten worden. Maar, heel wat wilde planten zijn maar één maal eetbaar. Dat kun je dus niet navertellen. En sommige smaken afschuwelijk of hebben juist geen kraak of smaak.’
‘Een klein deel zijn de stamvaders van onze groenten of zijn daar gewoon gelijk aan, zoals veldsla. Resteren de wilde planten die als groente gegeten kunnen worden, al gebeurt dat maar weinig. Neem nou brandnetels. Bijvoorbeeld brandnetelsoep is heel apart en brandnetelhutspot, met fijngesneden brandneteltoppen door de patatten geprakt zou heel gezond zijn. Dus waarom worden brandnetels nauwelijks gegeten? Nieuwegein staat er vol van! Ze zijn nogal eh, ongenaakbaar. En dat voel je. Ze staan helaas meestal in de berm van de weg, tezamen met allerlei andere kruidjes en niet te vergeten hondenpoep. Het prikt dus en het stinkt behoorlijk. Daar loop je liever even omheen.’
‘En dus bleef het bij het etentje bij een kroosje op de amuse en de pompoensoep. En het team van de inmiddels oudste locale internetkrant van Nederland genoot verder van een onkruidvrije maaltijd!’
Het bewuste pompoensoepje met het kruidje dat veel weg had van eendenkroos
Op de foto Udo Tenge (rechts) en Arend Bloemink (links) met hun viltje en karikatuur.
Arend Bloemink: ‘Martin ontvangt. Marianne kookt. Cees ziet dat het goed gaat. Vraagt dan toch nog even of de temperatuur aangenaam is. Jos en Hans vormen een alert-bijdehante twee-eenheid. Kennen elkaar al heel, heel lang. Specialisten in trouwen en sport.’
‘Bart en Mirjam, óók een twee-eenheid, zie de viedo bovenaan dit verhaal. Vragen, luisteren en videoen samen. We praten. Maken nader kennis. Stellen voor. Stellen óns voor. Michael komt later. Woont eerst nog een filmpremière bij. Alweer een film waarin hij een rol heeft.’
‘Frans geniet. Heeft zijn plekje gevonden. Hoopt dat Joop eerdaags ook mee kan doen. Cees en Marianne dienen op. Mmmm, lèkker, zo vindt ook Erik, de culinair specialist van de club. Legt elk gerecht dat wordt opgediend fotografisch vast. Ook Jan legt vast. Karikatuurt iedereen achterop Heineken. Andere Jan verhaalt van websites. Van het maken van ónze website, een beauty, tóch?! Kim, Wouter en Benno zijn er helaas niet. Hebben verplichtingen elders. Dat vinden we best jammer, maar we accepteren die realiteit. Frits legt graag acties van politie of brandweer vast. ’t Liefst wanneer gewone mensen op één oor liggen. Paul is van de veiligheid. Maar voor ons motort, loopt, fietst en autoot hij door en rond de stad.’
‘Niet nu, want daar zijn Marianne en Cees met wéér een culinaire heerlijkheid. Martin schenkt bij. Andere Hans vertelt dat hij niks maar ook veel doet. Lijkt een vaste gast bij Cees te zijn. Udo is jarig vandaag. Vraagt zich af of zijn minuscule beestjes wel goed over blijven komen. Willeke diagnostiseert. Beschrijft haar bevindingen. In columns èn in boekvorm.’
‘En ik. Ik doe wat ik altijd doe. Ik laat me verwennen. Door Marianne, Cees, Martin. Door hetgeen ze me aanbieden, voorzetten. Door alle collega’s. Door hun verhalen, gedachtes, meningen. Nadrukkelijk aanwezig of juist wat meer bescheiden. Mensen. Mooie mensen. Maar mijn camera liet ik thuis. Ditmaal wel.’
Fotograaf Paul Oor, hieronder samen op de foto met onze websitebouwer Jan Valkenburg, had die avond wel zijn camera bij zich, hij maakte de foto van iedereen in de zaal helemaal bovenaan dit verhaal. Zijn fototoestel? Heel klein, gewoon zijn mobieltje. Paul: ‘Als fotograaf ben je de hele dag aan het kijken… vooral naar dingen die niet iedereen ziet… Je denkt dus dat je directe woonomgeving weinig verassingen meer heeft… Zondag 16 oktober, eind van de middag bleek hoe mis je het kunt hebben… Achter de deuren van een saaie ‘loods’ op een industrie terrein in Nieuwegein ontdek je ineens een sfeervol restaurant met geweldige koks! En ontmoet daar je collega’s die onder de bezielende ‘coaching’ van Martin PEN.NL / De Digitale Nieuwegeiner al jarenlang een succes maken… Een interessante en enthousiaste groep vrijwilligers met uiteenlopende achtergronden en vaardigheden! Maar met een gemeenschappelijke interesse voor alles wat zich in -en rond Nieuwegein afspeelt en een missie om die informatie met iedereen in Nieuwegein te delen!’
Website beheerder Jan Valkenburg en fotograaf Paul Oor met hun karikatuur.
Karikaturist Jan Ibelings, hij maakt iedere week een karikatuur of tekening van een nieuwsitem op De Digitale Stad Nieuwegein, had zichzelf die avond een opdracht gegeven: van iedereen een karikatuur maken. En dat is gelukt. Zie hieronder alle karikaturen nog eens op een rij.
Onze columniste Willeke Stadtman schreef een column over ons samenzijn in het Kleur-, Geur- en Smaakcentrum. Het kreeg de titel ‘Feestje’ mee:
Willeke: ‘Volgens mij was het een primeur: een etentje voor alle medewerkers van pen.nl, de Digitale Stad Nieuwegein. Voor de zekerheid heb ik dat nog even gecheckt bij Martin Reijmerink, oprichter, hoofdredacteur en tevens chef van alle huidige en toekomstige rubrieken van pen.nl. Het leek hem persoonlijk namelijk heel leuk om een keer met zijn allen met elkaar kennis te maken, zeker nu de Digitale Stad Nieuwegein ruim twintig jaar bestaat, en digitale kranten in plaatsen als Amsterdam, Eindhoven en Amersfoort al lang het loodje hebben gelegd. Waardoor pen.nl met recht kan claimen dat het de langst bestaande en tevens oudste digitale krant van Nederland is. Need I say more.’
‘Het feestje zou zijn beslag hebben in het kleur-, geur- en smaakcentrum aan de Marconibaan 42h, een adres dat het navigatiesysteem overigens volledig koud liet.’
‘Het was buiten al gezellig: er liepen talrijke verkeersresistente kippen rond te tokken en te pikken in groen van onduidelijke herkomst. Binnen zat de sfeer er al goed in. Het was snoeiheet bij de open haard en volgens Cees van Suylekom, mede chef kok, was het 25,5 graden in het zaaltje. Dat mocht wel een tandje lager.’
‘Ik was nog even bang dat ik onderworpen zou worden aan een kookworkshop. Dat Martin het voor de onderlinge binding van belang zou vinden dat wij samen en vooral ook met elkaar een verantwoorde maaltijd in elkaar zouden flansen onder de bezielende leiding van Marianne van Leeuwenstijn, die toevallig ook getrouwd is met Martin, wat ik niet wist, maar daar is zo’n avond nu juist voor bedoeld. Dat je dat dan naderhand dus wel weet.’
‘Daarom was ik heel blij dat ik niet hoefde te vertellen, dat ik nooit kook en dat een kookworkshop aan mij niet besteed is, maar omdat er geen workshop was, hoefde ik dat niet uit te leggen wat wel jammer was omdat mijn pen-collega’s dus nu ook nog niet weten dat ik niet kan koken, terwijl ze dat – om mij beter te leren kennen- , ongetwijfeld wel graag hadden willen weten.’
‘Het eten was voortreffelijk. We mochten ons allemaal een voor een aan elkaar voorstellen naar een idee van Martin, wat overigens heel gemoedelijk en ordentelijk verliep. Niemand die begon over een of andere moeilijke hobby of een onfortuinlijke scheiding, het was allemaal keurig binnen de tijd, geen onvertogen woord, maar stiekem wel een fraaie gelegenheid voor karikaturist Jan Ibelings om ons te munten op een bierviltje. Had hij onlangs ergens opgestoken. Mensen vereeuwigen op de achterkant van een bierviltje. Ik wist niet dat ik zo’n neus had. Of zo’n kin. Of van dat haar. Het wordt hoog tijd dat Ibelings eens een karikatuur van zichzelf onder ogen krijgt. Kan hij eens kennis maken met zichzelf.’
