Ze zat stram op een stoel aan mijn eettafel, jas nog aan, haar tasje op schoot omklemd met beide handen. Ze keek mijn kamer eens rond met een afkeurende blik en zei tussen haar streng toegeknepen lippen door: ‘ik moet dan maar met de huiskamer beginnen.’

Tot enkele jaren geleden had ik wekelijks een hulp om mijn huis enigszins toonbaar en het onvermijdelijk door mijn katten binnengedragen ongedierte binnen aanvaardbare grenzen te houden. Toen ze een ernstige schouderblessure kreeg en de centjes gingen tellen, meende ik dat ik het best zelf zou aankunnen. Dat is min of meer gelukt, alhoewel huishouden niet mijn sterkste kant is en ik het ook gewoon niet leuk vind om te doen. Toen hond Ben erbij kwam, ging het in rasse schreden bergafwaarts. Dat beest maakte er in zijn eentje een grotere troep van dan de vier katten bij elkaar. Zeker in zijn eerste maanden, toen hij bijna chronisch diarree had.

Een goede vriend zag het eens aan en vertelde over zijn hulp, een soort wervelwind, een flitsende tornado, die mij vast wel zou kunnen helpen mijn huis weer een beetje toonbaar te krijgen. Dus zo gezegd, zo gedaan, de mevrouw zou kennis komen maken om te bespreken wat de bedoeling was.

We spraken de bewuste ochtend af tussen tien en half elf. Ruim voor tien uur kwam ik terug van mijn rondje honden uitlaten en daar stond ze al voor de deur. Temidden van mijn voortuin, die ook nog steeds niet klaar is en waar de tegels en zandzakken her en der verspreid liggen. Ik moet een vreselijke aanblik zijn geweest voor dit zo propere mens. Een pup in modderige draagzak rond mijn nek, een trekkende Ben en vooral van top tot teen onder de modder. Want dat is nu eenmaal je lot als je jonge honden hebt. Ik probeerde haar tussen alles door een hand te geven en met honden en al het huis binnen te loodsen. Ben dacht: ‘hoi, bezoek, dat is altijd leuk’, en drong zich kreunend van genoegen aan haar op. Ik zag het eerste verschijnen van afkeuring op haar gezicht.

Ze stevende direct af op de eettafel en ging zitten. Stram rechtop, tas op schoot en de handen er strak omheen geklemd. Nee, koffie bliefde ze niet, had ze al gehad. Later dacht ik: ‘ze was vast bang dat ze het uit een vies kopje zou krijgen.’

Ik legde haar uit dat ik tijdelijk hulp nodig had voor alle dingen waar ik normaal niet aan toekom. Terwijl Ben zich nog eens tegen haar aanvleide om een aaitje te krijgen, keek ze met ontsteltenis om zich heen. Haar ogen rolde bijna uit haar hoofd, toen kleine Kas – het nog niet zindelijke pupje dat ik sinds enkele dagen aan mijn dierengezin had toegevoegd – een keurig plasje deed op de hier en daar op de grond verspreid liggende kranten. Toen ik vertelde dat ik bijvoorbeeld de keukenkastjes uitgesopt zou willen hebben, omdat ik daar al zeker een jaar niet aan toe was gekomen, slaakte ze kreet van afgrijzen waardoor ze haast van haar stoel viel. Na het over het aantal keren komen en de financiën te hebben gehad, zei ze dat ze maar met de huiskamer moest beginnen, op een toon en met een blik van “je moet in deze zwijnenstal toch ergens beginnen”. Ik haalde opgelucht adem, want nu kon ik deze zorg de komende tijd van me afzetten. Heerlijk bezig zijn met andere dingen, zoals een pup opvoeden en een beetje geld verdienen.

Aan het einde van de middag belde ze me op. Ze zag er toch maar vanaf. Desgevraagd meldde ze mij dat mijn huis toch nooit meer op orde te krijgen zou zijn. Ik probeerde nog met een: ‘maar daar heb ik nu juist uw hulp bij nodig’, maar nee, ik was duidelijk een hopeloos geval.

Het is maar goed dat ze niet gezien heeft hoe de kleine Kas in mijn vaatwasser staande de borden aflikt, dan had ik haar per ambulance kunnen laten afvoeren. Dus, beste lezer, mocht er onder u iemand zijn die eens bij me langs wil komen, u bent gewaarschuwd. U loopt een ernstig risico vlooien, mijten en ander ongedierte mee naar huis te nemen, te drinken uit vieze glazen, in een plasje van Kas te stappen, of aangerand te worden door Ben. Desalniettemin bent u van harte welkom in mijn zwijnenstal.

Vorige columns: klik op Archief.

Volgende column: verschijnt op 5 maart 2005.