Zo jong als de lente

Ik ben jarig, dus zijn er ballonnen. Ik ben jarig, dus schijnt de zon. Ik ben jarig en dus is het lente.Op een donderende donderdagochtend kwam ik brullend en bebloed ter wereld. Dat herdenken we ieder jaar. Rationeel gezien ben ik het volledig eens met de verjaardaghaters. Het is inderdaad te belachelijk voor woorden om gefeliciteerd te worden met het feit dat je bestaat, en dat je dat jaar na jaar volhoud. Persoonlijk heb ik er weinig voor gedaan. Ik was er opeens en ademhalen gaat ook vanzelf. Zouden het eigenlijk niet de ouders moeten zijn die gefeliciteerd moeten worden? Het is hun ‘verdienste’, als we dat zo mogen noemen. Maar is het wel een verdienste, en zo ja: voor wie? Mensen zijn er immers genoeg. We zijn niet met uitsterven bedreigd. In tegendeel.Zo. Nu dat gezegd is kan ik met recht uitweiden over de emotionele zijde van verjaardagen. De behoefte om in het centrum van de aandacht te staan. Toegezongen te worden. Cadeautjes te krijgen. Ieder jaar iets eerder naar bed gaan dan de andere gezinsleden, en ’s ochtends ‘verrast’ worden door een ontbijtje op bed en een versierde woonkamer. Ik houd wel van tradities. De vorige lente beleefde ik mijn eerste verjaardag buitenshuis. In mijn studentenhuis. En zingen ho maar. De kamer moest ik zelf versieren, de taart zelf bakken. Studenten zijn luie mensen: als ze ’s nacht s je verjaardag gevierd hebben, dan willen ze dat niet de volgende dag om 10.00 uur nog een keer doen. “Maar ik ben om 10.l2 uur geboren, snap dat dan!”Ik vind het moeilijk de lente los te zien van mijn verjaardag. Als andere mensen glimlachen om springende lammetjes, dagdroom ik over taarten met mijn naam in het glazuur. Als andere mensen liefdesgedichten schrijven over nesteldrang, schrijf ik verlanglijstjes.Mijn verlanglijstjes worden wel ieder jaar korter. Ik vraag me af of dat zo blijft. Dat ik ieder jaar minder te wensen heb, totdat ik op een verjaardag helemaal niets meer weet om te vragen. Dat ik voldaan ben. Alles heb. Tevreden ben. Ik hoop dat die dag pas komt als ik negentig ben. Ik heb het niet zo op tevredenheid. Het klinkt als ‘voltooid.’ Ik ben ontevreden. Dat houdt me scherp. Dat geeft me een doel om na te jagen. Jaar na jaar, verjaardag na verjaardag.Het is lente. Ook in Nieuwegein. En terwijl ik ergens in een huisje in Utrecht bombastisch mijn verjaring vier, vieren de kinderen van Nieuwegein een dag daarna de lente. Op zaterdag 27 maart bent u van harte welkom op het Lentefeest in Buurtcentrum de Brink. Er zijn spelletjes, er wordt gesport en er is een disco. Daarmee lijkt het erg op mijn feestje. Behalve dat sporten dan… Misschien volgende lente.