Recent was ik sinds decennia weer eens in een filiaal van Prénatal. Vroeger droomde ik helemaal weg in zo’n moeder- en kind bastion. Dan stond ik rustig een uur te voelen aan de ragfijne bekleding van een wiegje, dat destijds standaard voorzien was van een hemeltje in de meest poezelige stoffen. Heerlijk.

Nu staan er robuuste houten bedden, die dankzij allerhande technisch vernuft makkelijk meegaan tot het kind het huis uit gaat. Lekker praktisch. Het is er trouwens ook een enorme bende. Alsof ze nog midden in de voorlaatste verbouwing zitten. Overal pallets met hoog opgetaste pakketten.

Volkomen ontnuchterd vraag ik een passerende medewerkster naar de afdeling wipstoeltjes. Ze priemt haar vinger in de lucht, wijst in diverse windrichtingen en voegt er achteloos aan toe, dat die dingen tegenwoordig ook wel ligstoeltjes heten. Ook goed.

En ja hoor, daar staan ze. Op een verhoging, keurig op een rijtje. Gerangschikt van goedkoop naar duur. Ik vind meteen dat ze er bepoteld uitzien. Alsof generaties vrouwen er hun handen al langs hebben laten glijden. Maar dat kan niet, want het gaat hier om de nieuwste modellen.

Ik schiet een medewerkster aan, die bezet blijkt, want via haar oortje roept ze een collega op. Zoveel is duidelijk, een rechtgeaarde grootouder piekert er niet over om haar kostbare kleinkind toe te vertrouwen aan een wankel stoeltje van 39 euro, dat in de regel best wel stabiel is, maar toch om constante waakzame aandacht van de ouders vraagt. “Want we willen natuurlijk niet, dat het stoeltje omkiepert.”

In de meeste stoeltjes kan de baby al direct na de baring terecht, maar “alleen de dure varianten bieden comfortabele steun aan pasgeborenen.” Deze morele claim treft me als een mokerslag. Natuurlijk gun ik mijn aanstaande kleinzoon een veilige plek, een cocon, van waaruit hij de wereld kan verkennen omringd door ouders, die rustig even iets voor zichzelf kunnen doen nu hun boreling volstrekt verantwoord in zijn stoeltje zit.

Uiteindelijk kiezen we voor een kleurrijk stoeltje met speelboog, waar allerhande speeltjes aan bevestigd kunnen worden, zodat de zuigeling zich geen moment hoeft te vervelen. Terloops wijst de verkoopster ons nog even op de mogelijkheid om een MP-3 speler aan te sluiten op het stoeltje. HUH?

Bij de kassa ligt de doos met het wipstoeltje inmiddels al voor ons klaar. Je kunt zo zien wat erin zit. “Inpakken?”. We maken zeker een grapje. De verkoopster staart ons geruime tijd verbijsterd aan en zet dan zonder veel animo koers naar een papierrol. Het past niet. De doos is te groot voor het papier.

Nog een ruk aan de rol. Er volgt wat gestuntel op de toonbank. Even later zijgt de verkoopster zuchtend op de grond met de doos en een nieuw stuk papier. Ze ligt nu achter de toonbank. “Misschien kun je twee stukken papier aan elkaar plakken”, zegt een klant naast ons, die ook graag voor het donker thuis wil zijn. Uiteindelijk verlaten we de winkel met doos en een handvol papier. Huisvlijt. Ik hou wel van inpakken.

Thuis lezen we de handleiding door. Vertaald uit het Italiaans. ‘Een handig ligstoeltje, waarin het kind zich veilig en comfortabel kan vermaken dankzij het verkleinkussen, dat hem knuffelt en het multifunctionele speelgoed, dat de manuele coördinatie en gevoel voor ritme stimuleert. Zachte muziek en melodieën, die bedacht zijn voor leuke en ontspannen momenten, MP-3 functie om hem naar muziek te laten luisteren, die je voor hem kiest. Zachte trillingen om het kind zachtjes te wiegen. De rugleuning is op vele standen verstelbaar om in een handomdraai van ontspanning over te gaan op spelen.’

Vroeger had je het kind gewoon op schoot.