Te water

Persoonlijk ben ik nog nooit van een brug gesprongen. De laatste weken lijkt het erop alsof ik één van de weinigen ben in Nieuwegein die dat kan zeggen. Overal springt men massaal van bruggen, van woonboten, van plezierjachtjes, van langs de sluis geparkeerde auto’s, van bomen en van elkaar. Het spannendste waar ik ooit van af ben gesprongen is een springplank, in een zwembad.Nieuwegein zwemt. En terecht, want temperaturen van boven de dertig graden doen niemand goed. Nu ik in Utrecht woon zwem ik natuurlijk eerder in de Maarseveense plassen dan in Merwestein. Toch ben ik afgelopen week naar Tull en ’t Waal gefietst, om daar lekker met een boek onder een picknicktafel te gaan liggen. Ik heb zelfs een beetje heen en weer gespetterd in het water, maar een dode vis en de daarbij horende geur weerhielden me ervan kopje onder te gaan. Tull en ’t Waal is overigens wel een ‘goedgekeurd zwemgebied’, evenals Merwestein en de nieuwe plas ‘Down Under’ (laat ik niet beginnen over die naam). De Nedereindse plas is nog steeds uit den boze.Goed. Toch even over die naam. Down Under, de naam van een recreatiegebied om gezellig samen met het gezin te zwemmen, heeft twee betekenissen. Eén: het continent Australië. Twee: de streek onder de gordel, en met ‘down under gaan’ wordt ook wel orale bevrediging bedoeld. Dat is geen naam voor een gezellige gezinsrecreatieplas! Dat het gebied in Laagraven ligt betekent nog niet dat het enige verwantschap heeft met kangoeroes, backpackers of genitaliën. Goed. Genoeg over die naam, voordat u er helemaal niet meer durft te zwemmen.Laten we terug gaan naar Tull en ’t Waal. Een degelijke naam en een degelijke plas. En voordat u mij massaal gaat mailen dat het geen plas is: dat weet ik. Het is een dode arm van de rivier de Lek. Een dode arm, gelukkig hebben ze daar in de naam verder niet op geassocieerd. Als kind vond ik wel dat het de ideale plek was om een lijk te dumpen. Verscholen tussen het riet, zachtjes rottend, terwijl een gezellig gezin een paar meter verderop de barbecue aansteekt. Maar waarschijnlijk heeft deze gedachte meer te maken met de locatie dan met de term ‘dode arm.’Het leuke aan dit recreatiegebied is dat de faciliteiten goed verzorgt zijn (toiletten, douche, in de zomer zelfs een rijdende snackbar) en dat er voldoende speelgelegenheid is. Schommelen, balspelen, schaapjes kijken en zwemmen. Ik ben een aantal keren met een opblaasbaar bootje naar de overkant gevaren, om daar kleine eilandjes naar mijzelf te vernoemen door mijn peddel erin te steken. Oh, de overkant… Daar hadden ze koeien! En klei! Zoals altijd bleek de andere kant groener.Opvallend is dat wat ik vroeger spannend en uitdagend vond, nu steeds vaker gevaarlijk oogt. De bacteriën in het water, de grootte van de vissen, de kapot geslagen bierflesjes op de bodem. Waarschijnlijk duurt het nog wel even, voor ik van een auto de sluis inspring.