Reis

Nog even en ik ga op reis. Op reis naar het Beloofde Land. Het land van melk en honing. Het land waar heel Europa, uit schuldgevoel, haar jongeren naar toe zond om ‘rozen in de woestijn te laten bloeien.’ Het land dat het gooien van een steen beantwoord met een bom. Ik ben benieuwd.

Er zijn mensen. Er zijn mensen die vinden dat ik niet zou moeten gaan, omdat het geen ‘juist’ land is om je vakantiegeld aan te doneren. Welk land is dat echter wel? Ook bij ons eigen land zou hieraan getwijfeld kunnen worden. Er zijn mensen jaloers, onverschillig of niet-begrijpend. ‘Wat moet je in vredesnaam met een miljoen synagogen, honderden kerken en een moskee?’ Een enkeling vraagt of ik bang ben. Nu heb ik de neiging enkel bang te zijn voor compleet irrationele zaken als ‘het donker’, een haai in het zwembad en een moordende duiker in de Utrechtse grachten. Verder maak ik me niet zo druk. Ik ben niet van plan om stenen naar Palestijnen te gooien of tegen de Klaagmuur te schoppen. Daarnaast gebruik ik graag de dooddoener: ‘in Nederland kan ik ook van mijn fiets gereden worden en doodgaan op Hollandsch asfalt.’

Nu je zelfs op het parcours van de Tour niet meer veilig blijkt voor auto’s, maak ik me geen illusies meer. Ik heb sowieso geen voorkeur voor het doodgaan in mijn slaap op 125jarige leeftijd. De dood is een essentieel onderdeel van het leven. Het zou jammer zijn dat te missen. Om al mijn geliefden toch een beetje te pesten sluit ik iedere mail en sms deze dagen af met ‘mocht ik je niet meer zien, omdat ik uiteengereten wordt door een willekeurige bermbom: het ga je goed.’ Zo ben ik dan ook wel weer.
We hebben nog twee weken. Voor ons afscheid bedenk ik een betere.

Ik ga op reis en neem mee: een bikini, sandalen, pet en een boek. Meer heb je niet nodig met 40 graden. Hoewel. Voor de zekerheid neem ik ook drie grote stoere mannen mee. Je weet maar nooit.