Woonservice zones en het optimisme, deel 1
Recentelijk, op 4 april, werd er een Raadsinformatieavond gehouden. Een van de onderwerpen was het verhaal van de Woonservicezones. In principe is een woonservicezone een boeiend concept. Er worden er vijf gepland in Nieuwegein. Gedeeltelijk zijn de ideeën afkomstig van het concept woonzorgzones dat ooit in wording was voor en rondom senioren die zo lang mogelijk zelfstandig moeten blijven wonen omdat den Haag geen geld meer wenste uit te geven aan verzorgingshuizen voor senioren U kent het wel dat oude concept van het bejaardentehuis met zijn recreatiezaal en programma’s voor de bewoners. Waar in het verleden sommigen hun vijfentwintigjarig jubileum vierden. Dus zo slecht was het er misschien ook weer niet. Maar de tijden zijn veranderd.
Vanwege de kleine kamers vond de politiek het allemaal zo zielig dat er nieuwe eisen gesteld werden aan de nieuwbouw van dat soort woonvormen. Heel leuk natuurlijk maar je moet wel drie keer modaal als pensioen hebben om dat te kunnen betalen. Het logisch gevolg was, dat senioren al dan niet financieel verplicht in hun woning bleven. Daar werden ze dan voorzien van steunkousen en ander attributen en het enige verder programma, vooral wanneer je niet meer goed ter been bent, was wachten op tafeltje dekje. Die komt tegenwoordige ook maar een keer in de week langs met diepvries maaltijden. In het woonzorgzone concept werd dus nagedacht wat er gedaan moest worden om onze senioren actief te houden en niet te laten vereenzamen.
Gezien het feit dat het succes van dit project om velerlei redenen uitbleef, werd het programma opnieuw opgepakt, van een ander etiket voorzien en al doende verbreed tot de doelgroep: “ totale bevolking”. Dat kwam goed uit want de AWBZ wordt uitgekleed en de WMO melde zich, en straks komt de Kanteling. In dat programma moeten wij burgers oud en jong meer onze eigen mogelijkheden en vaardigheden benutten. Het geheel wordt buitengewoon positief voorgesteld maar is van meet af aan een bezuinigingsoperatie. Dat wordt overigens niet zo gemakkelijk wanneer u weet dat binnen de maakbare samenleving een ieder natuurlijk vrolijk was verwend. U hield de hand maar op en u werd geholpen. Nu moet u eerst eens kijken wat u eigenlijk zelf kunt oplossen. Buitengewoon logisch, maar we moeten het wel allemaal opnieuw aanleren.
Een van de hulpmiddelen daarbij is de woonservicezone waar zorg en welzijn gezamenlijk aan de slag zullen gaan om ons te helpen met het zelf meer bezig te zijn met onze eigen gezondheid en maatschappelijke situatie. We moeten allemaal gelukkig zijn werd er onlangs nog geroepen in een vergadering van vrijwilligers, met de nadruk op moeten! En…. we moeten het ook steeds meer, misschien met wat hulp waar nodig, zelf doen. Dat laatste kan overigens een heel goede aanleiding zijn om gelukkig te worden. U zelf helpen kan heel veel voldoening en trots veroorzaken. U kent waarschijnlijk wel het oude gezegde: “Help u zelf zij ik tot iemand, maar hij kon niet want hij was niemand.”
Wij zijn best in staat ons zelf te helpen en actief te blijven. Het enige wat we nodig hebben is een steuntje in de rug en een aanwijzing op zijn tijd. En tenslotte, wanneer we echt oud zijn geworden, hebben we daar wat meer van nodig. En als die woonservicezone dan goed geregeld is, komt het vast wel voor elkaar.
Ja en daar zit voorlopig nog een groot probleem. Want het steuntje in de rug en wie dat dan moet leveren is voorlopig nog een onopgelost probleem, ondanks veel gepraat en gedoe. Wordt vervolgd.
