Pas op voor joggers!

Kort geleden hing op een zondag een helikopter zo laag boven mijn huis te ronken dat ik angstige visioenen kreeg van een tweede Bijlmerramp. Juist toen ik stond te overwegen of ik met katten en hond de vlucht zou nemen om het vege lijf te redden, vloog hij verder. Later hoorde ik dat het om het opsporen van enige schietgrage randdebielen ging. En nog weer later hoorde ik enige zeer curieuze dingen uit eerste hand…

We stonden als hondenuitlaters gezellig met elkaar te kleppen, terwijl de honden aan het doerakken waren. Een baasje, die in zijn andere leven gelieerd is aan de politie, kon ons enige feiten presenteren, die beter aansloten bij hetgeen werkelijk is gebeurd dan de indianenverhalen waarop we elkaar vergastten. Maar wat me werkelijk grote ogen deed opzetten wat het verhaal van een ander hondenbaasje.

Hij liep de bewuste zondagmorgen gezellig met zijn vrouw en twee hondjes te kuieren bij de hondenuitlaatplaats langs de geluidswal toen er twee joggers aankwamen. Nu zijn hondenbaasjes altijd zeer alert op joggers, waarschuwen elkaar met een ‘pas op, jogger!’, want de meeste honden zien in die mal rennende tweebenigen een onweerstaanbare invitatie om mee te komen spelen. Dit wordt door de joggers meestal niet zo opgevat, want de gemiddelde jogger heeft maar één ding voor de wazige ogen en dat is door niets en niemand gestoord doorrennen. Geen fiets, geen wandelaar, geen kind en al helemaal geen hond mag een strobreed in de weg leggen. Gebeurt dat per ongeluk wel, dan volgen standaard uiterst beeldende taferelen, waarbij eerst de hond en vervolgens het baasje met zo’n woeste blik en stevig stemvolume de mening wordt toegevoegd waar ze ‘puntje-puntje-puntje’ het ‘bliep’ lef vandaan halen jogger te storen, dat je je ter plekke de meest asociale burger van Nieuwegein voelt. Dit geldt overigens niet voor de jogger die zelf een hond heeft, want die begrijpt dat als je het beest even een aai over de kop geeft die tevreden weer zijns weegs gaat. Of de jogger, die best door heeft dat je met de Nederlandse bevolkingsdichtheid en aanverwante hondendichtheid altijd onderweg wel eens iets of iemand tegenkomt en een ongelukje soms gewoon niet te vermijden is.

De kuierende meneer hield dus netjes zijn twee hondjes bij zich en wenste de twee joggers een heel vriendelijk ‘goedemorgen’. De twee joggers groetten de meneer en zijn vrouw uiterst beleefd terug. Meneer en mevrouw waren heel content met deze plezierige zij het kortstondige ontmoeting, maar keken elkaar vervolgens bevreemd aan. Die joggers waren wel erg raar gekleed! Wie gaat er nou joggen met gewone schoenen, een gewone broek en bovendien een fladderende lange zwarte jas aan? Luttele seconden later werd het mysterie opgelost, toen ze politie tegenkwamen. Op dat moment werd hun duidelijk dat de vriendelijk groetende joggers helemaal niet zo onschuldig waren, maar vuurgevaarlijke mannen op de vlucht voor de politie. Poeh, dat was een hele belevenis. Stel je toch eens voor wat had kunnen gebeuren wanneer de hondjes juist déze “joggers” voor de voeten hadden gelopen! Gelukkig is het goed afgelopen voor meneer, mevrouw en hun hondjes. En mede dankzij de aanwijzingen van meneer kon de politie het werk netjes afmaken.

Zo ziet u maar weer, gewoon af en toe een beetje rekening houden met elkaar; en beleefdheid en vriendelijkheid belonen zichzelf!

Volgende column: verschijnt op 5 november 2004.

Vorige columns: klik op Archief.