Over een steeds armere stad en het monddood maken van de Raad…

Toen de Raad moest beslissen over de herijking van de kosten van de binnenstad, noemde ik de methode die werd gebruikt om dat aan te kaarten: “homeopathisch doseren”. U weet wel: hele kleine beetjes tegelijk. Nu de financiële situatie van onze stad langzaam duidelijk wordt, gaat deze methode weer van start. Vooruitlopend op de jaarlijkse kadernota, mag er vrijelijk gediscussieerd worden over zaken die straks in de kadernota genoemd zullen worden en over de bijbehorende financiële consequenties.Ik heb het niet zo op dit soort voorbesprekingen. Vooral niet omdat er binnen de brede uitwisseling van gedachten niets besloten kan worden. Er worden alleen maar meningen gepeild. Vaak bespreekt men echter cruciale zaken, zonder echt de diepte in te kunnen. Vervolgens wordt er in collegestukken wel aan gerefereerd. Zo werd deel één van de structuurnota nooit echt besproken. Er was geen sprake van iets concreets, laat staan van een kostenplaatje. Dat de collegepartijen het vervolgens door middel van een Raadsbesluit vastleggen, is dan ook heel merkwaardig.Het zelfde gaat ons nu min of meer gebeuren met het stuk “Op weg naar de kadernota”, met als ondertitel ”uit de lengte of de breedte”. De eerste opmerking is, dat naast lengte en breedte er ook nog hoogte en diepte is. Gezamenlijk bepaalt dat de inhoud of de omvang van iets. Het is belangrijk dat we de maat van het totaal nemen. Het college heeft daar moeite mee. Voor van alles en nog wat worden “second opinions” gevraagd en dan blijkt natuurlijk dat de eerdere cijfers niet deugen. Soms gaat het daarbij om forse bedragen. Zo blijkt dat naast alles wat er al uitgegeven is voor het repareren van achterstanden of ongedaan maken van problemen, er nu nog eens bijna 1,7 miljoen structureel nodig is om de stad op orde te houden. Het zoveelste project waar de doelstellingen van “Nieuwegein Kiest” dus niet gehaald gaan worden. Er moet zwaar geld bij.Het aardige van zo’n voorbespreking is dat er geen politieke consequenties zijn. Men kijkt met belangstelling of de Raad wakker is. Zo niet, dan gaat men rustig de discussie rondom de kadernota tegemoet. Indien wél wordt gereageerd, wordt actie overwogen om de eigen partijen netjes in de pas te houden. Al doende maak je de Raad monddood en de stad steeds armer. Maar het stuk vráágt om stevige reacties. Wel, hier is er dan één…Ondanks het zinken van het “Nieuwegein Kiest” schip – meerdere taakstellingen blijken onhaalbaar – worden er toch nog aan de hand van datzelfde “Nieuwegein Kiest” pogingen gedaan om vraagtekens te zetten bij de subsidiëring van sport en muziekonderwijs. Hoe hardleers kan men zijn? Maar, men is wel handig. Er wordt namelijk toegevoegd dat er geen voorstel ligt om de niveaus van de voorzieningen bij te stellen. Nee, er wordt gesuggereerd om aan “zero based budgetting” te denken. Wat betekent dat bij de ondersteuning van sport en andere zaken geen aandacht besteed wordt aan inflatie en de bedragen bevroren worden. En zeg niet dat daarover gepraat kan worden… Want, voordat u het weet krijgt u het voor de kiezen in de kadernota.Zo staat deze nota vol “tips en tricks”. Het suggereert tevens dat er keuzes zouden zijn en legt die bij de Raad. Ik denk dat we daar maar eens niet op in moeten gaan. Behoudens het aangeven dat suggesties die het functioneren van deze gemeente bevorderen – dat wil zeggen meer doen tegen minder kosten – natuurlijk accepteerbaar zijn. Graag laat ik iedereen weten dat er niet met de voorzieningen gerommeld mag worden.Deze stad en haar bewoners hebben nooit te horen gekregen dat de plannen voor de binnenstad van Nieuwegein ten koste zullen gaan van groot onderhoud of sportvoorzieningen. Maar, laten we discussiëren over de bezuinigingen, waar ze mogelijk zijn. Bijvoorbeeld: EDDIE vertragen, geen nieuw personeel aannemen, minder consultants gebruiken (maar de eigen mensen), productiviteit verbeteren, minder reorganiseren en veel meer verantwoordelijkheid geven aan de eigen ambtenaren en daarop controleren.Te lang zijn we bezig geweest de tering niet naar de nering te zetten. En de laatste jaren is dat met grote voortvarendheid weer gebeurt. Wethouder Monrooij heeft jaren moeten bezuinigen. Wethouder Lubbinge is er nog niet, of we spenderen er – zo te zien – weer lustig op los. Zullen we daarover eens een werkvergadering houden?Wordt vervolgd!

Wees betrokken. Reageer en geef een reactie op bovenstaand artikel!

Onze adverteerders maken pen.nl mogelijk