Ooit kreeg ik Vreeswijk in mijn schoen

Vol verwachting klopt mijn hart. Niet alleen voor het heerlijke avondje, maar vooral voor mijn heerlijke appartementje. Vanaf aanstaande maandag ben ik namelijk geen Nieuwegeiner meer. Of is het: eens geboren, blijft geboren? Houdt alstublieft uw wangen droog. Ik ga u niet verlaten. Ik zou niet durven. Niet nu we elkaar net een beetje leren kennen. Heus. Nieuwegein en ik zijn door bloed en herinneringen onlosmakelijk verbonden.Zo zijn daar mijn ouders, die ieder een wijk van Nieuwegein bevolken. Zo is daar de Willem – Alexanderschool aan de Koninginnelaan, waar ik acht jaar van mijn leven gesleten heb. In één van de cementlagen heb ik nog een kiezel met mijn naam erop vereeuwigd. Dan zijn er de velden van VSV Vreeswijk waar ik over groen gras achter een bal aan holde. Heel hard rennen. Met of zonder voetbal. Voornamelijk zonder. Laat ik kunstencentrum de Kom niet vergeten, waar ik zeven jaar toneelles volgde. Iets wat bepalend is geweest voor het vormgeven van mijn grote droom: het theater in. Dan is daarnaast de bioscoop waar ik voor het eerst alleen met vrienden naar de film ging. Daar tegenover het winkelcentrum City Plaza waar tot en met mijn twaalfde jaar al mijn kleren en boeken vandaan kwamen. Ik heb meer boeken dan kleding, dus ontgroeide het winkelcentrum snel.En dan is daar Vreeswijk. Mijn Wijk. Met mijn sluizen en mijn dijk. Mijn buurtschapen en mijn hond. Mijn bushalte met mijn bus 65. Mijn buurtsuper met mijn kassameisje. Mijn huis met mijn kamer. Mijn straat met mijn lelijke lantaarnpaal. Mijn houten bankje aan het water. Mijn Hollandse Waterlinie. Mijn Fort Vreeswijk.Als ik iets zou willen bijdragen aan Het Geheim van Nieuwegein, dan zou ik Fort Vreeswijk aandragen. Met haar kindervakantieweken waarin ik, ieder jaar weer anders, een week verkleed rondrende om een kasteel dan wel een schip te bouwen. Een prinses te redden, dan wel een kokosnoot te kraken. Met als slot een prachtig vuur van onze bouwsels. De kindervakantieweek duurt vijf dagen. Vijf prachtige kinderdagen.Fort Vreeswijk staat er echter elke dag, en herbergt een oudheidskamer die iedere woensdag en iedere zaterdag open is voor bezoek. Daarnaast is het fort een prachtige plaats om gewoon eens langs te wandelen. Zo prachtig dat ik, toen ik nog jong en onbezonnen was, één plekje op dat Fort Vreeswijk heb uitgeroepen tot ‘ons’ plekje. Van mijn vader en mij. Iets wat ik later, toen ik jong en puberend was, uiteraard hartstochtelijk heb ontkend. Maar nu, nu ik ouder en bezonnen ben, is het tijd om toe te geven dat ik dat Fort Vreeswijk gewoon best een hele mooie plek vind. En dat ik het misschien zelfs een beetje ga missen.Dank u Sinterklaasje