Ons Gouden Huwelijk

Dank. Dank voor de bloemen, de ballonnen, de kaarten, de puppy’s met rode linten, de spontane omhelzingen en ferme zoenen, de aangeboden nieuwbouwwoningen en acute facebook aanmeldingen. Het vliegtuigje dat mijn naam achter zich aan liet wapperen was ook alleraardigst. Dank. Vorige week was mijn jubileum als columniste bij Ons Nieuwegein. De vijftigste column alweer. Nog één week en dan kunnen we mijn één jarige jubileum vieren. Gelijk met de Vreeswijkse feesten. Dit keer neem ik geen genoegen met minder dan een paarse Ferrari met gouden wielen en een reis om de wereld.
Mijn trouwe lezers vragen mij vaak ‘of dat nou moeilijk is, zo’n column.’ Het niet al te verrassende en weinig shockerende antwoord: soms. Het ligt namelijk geheel aan jullie. Jullie Nieuwegeiners. Het liefst heb ik dat jullie prachtige evenementen organiseren. Of in een sloot vallen en gered worden door de altijd oplettende buurvrouw. Dat jullie protesteren, provoceren, consumeren, manoeuvreren, amputeren en revalideren. Of: honderden bootjes tegelijk in één sluis proberen te krijgen. Of: mopperen over de binnenstad. Of: het grootste stoepkrijtschilderij ter wereld vervaardigen.Kortom: ik heb pas wat te schrijven als jullie wat beleven. En indien jullie dat weigeren (wee!) is deze krant gedoemd zich te wentelen in mijn zielenroerselen. Dan krijgen we verhalen over de problemen der ‘alles is een keuze’ generatie, snotterpoëzie over verloren relaties en uitstapjes naar steden waar jullie niet geweest zijn maar ik toevallig wel. Het is dus voor iedereen het beste dat jullie zo veel mogelijk meemaken. Ik moedig iedereen dan ook van harte aan om een tomaat naar de groenteboer te gooien, een liefdesbrief aan de burgemeester te sturen of iets dergelijks schrijvenwaardigst.Deze week ben ik niet zo over jullie te spreken. De Sail is geweest en de Vreeswijkse feestweek staat nog voor de deur. We zitten tussen evenementen in en u roert zich niet. Geheel aangewezen op mijzelf ben ik. Wee wee, och och, kommer en de kwel. U ziet waar het ons gebracht heeft: in een onvervalst stukje zelfverheerlijking betreffende mijn eigenste jubileum. Dat komt er nu van.Eigenlijk, stiekem, diep van binnen (en denk maar niet dat ik dit ooit hardop ga zeggen): ben ik oprecht dankbaar voor mijn plekje. Hier. Zo languit links op pagina twee. Zo met mijn artistiek vormgegeven hoofd erboven. Zo met mijn naam en ondertitel.Officieel, in het echt, schrijf ik voor theater. Over Het Leven, De Dood en De Liefde. Over Religie en Idealen. Over de Grootsheid der Dingen. En hier, in mijn column op pagina twee, even niet. Hier mag het gaan over Nieuwegein en haar geschiedenis en actualiteiten. Over mensen. Over een trapje voor een sluis en over een vakantiedag aan de Lek. Even niet over de wereld, maar gewoon: over jou, over mij.