Nomade

Ik zie een stukje Lek, veel bomen en in de verte een brug. Mijn raam is vies. Dat geeft niet. Ik zie dit uitzicht zelfs met mijn ogen dicht. Mijn kamer blijft vol dozen staan. Dat is praktisch. Dat je niet uitpakt als je binnenkort weer inpakt.

Het lijkt me mooi de levensloop te vertellen van een meisje in Nieuwegein, was het niet dat u dan denkt dat ik dat ben. Ik ben het niet. Ik had het kunnen zijn.

Het is een clichématig Nieuwegeins meisje. Mavo gedaan aan het Oosterlicht college. Vanaf haar zestiende verkering met ‘de jongen met de brommer’, de zoon van de groenteboer. Vanaf haar twintigste de trotse moeder van een toch iets gekleurde baby. Vanaf haar tweeëntwintigste op zoek naar een woning in Galecop. Zelden buiten Nieuwegein geweest. Enkel om te stappen in de Shaker te IJsselstein, of een dagje shoppen in De Grote Stad. Als ze tachtig is zal ze een hartaanval krijgen, behandeld worden in het St. Antonius maar uiteindelijk begraven worden op Noorderveld.

U denkt dat ik dit meisje belachelijk wil maken?

Fout.

Ik ben jaloers.

Ik ben jaloers op mensen die tevreden zijn met wat ze doen. Mensen die zich thuis voelen waar ze geboren zijn. Die niet de drang hebben om de wereld te zien, of Grootse Dingen te doen om later in geschiedenisboeken terecht te komen. Gewoon moeder worden. Een prachtig ideaal.

Ik ben een nomade. Ik trek rond, sla mijn kamp op, put de grond uit en reis verder. Dat klinkt avontuurlijk maar het is rusteloos. Bij elke stap naar links overwegen of je niet beter naar rechts had gekund. En vergeet boven niet! Of onder! Voor! Achter!

Ik heb een angst om in Nieuwegein te sterven. Puur omdat er op mijn identiteitsbewijs staat dat ik er geboren ben. Men zou kunnen denken dat ik niets heb meegemaakt. Ik zou, in mijn laatste dagen, een vliegtuig pakken naar Zimbabwe, het vliegveld af rennen en rustig mijn hartaanval afwachten onder een savanneboom. “Zo, zo. Geboren in Nieuwegein en gestorven in Zimbabwe: die heeft wat meegemaakt!”

Iedereen wil avontuurlijk zijn. Bijna niemand is het. Avonturen staan voor risico’s. Opgegeten worden door leeuwen, de verkeerde studie kiezen, de foute man trouwen, kinderloos blijven. Keuzes maken. Keuzes maken die je in staat stellen op avontuur te gaan, of keuzes maken die zorgen voor een stabiel leven. Ik zeg niet dat het één een betere keuze is dan het ander. Het is continue met elkaar in strijd. Ik kan in wilde razernij naar Noorwegen rennen om drie maanden op een varkensboerderij te gaan werken, maar ook heel burgerlijk een weekje fietsvakantie plannen op Ameland. Het één sluit het ander niet uit.

Ik zie een stukje Lek. Veel bomen en in de verte een brug. Al twintig jaar zie ik dit. Zie daar het resultaat van al mijn willen.

Maar mijn kamer is ingepakt.

Ik kan ieder moment weg.

Ik kan overal naar toe.

Maar ik weet waar ik heen ga.

En het is nog niet Zimbabwe.