Namaak

De Dag van de Arbeid is weer geruisloos voorbij gegaan. Opgeslokt in wat tegenwoordig de Meivakantie heet en zoals altijd ingeklemd tussen Koninginnedag en de vieringen rondom de bevrijding. Ik heb er persoonlijk weinig van gemerkt omdat ik even geniet van een weekje vakantie. In Nieuwegein is er niet echt een lintjesregen geweest, maar misschien is dat maar goed ook. Het is beter om een paar mensen, die dat echt verdienen, voor te dragen. Dat legt de lat hoger, maar houdt de waarde van de onderscheiding in stand. Mijn felicitaties voor mevrouw van Eijk, de heer Elberse en de heer van Leeuwen.Natuurlijk heb ik vrijmarkten in Nieuwegein bezocht, zoals altijd op zoek naar mooie creatieve en kunstzinnige zaken. De illusie dat ik ooit een Rembrandt zal tegenkomen, heb ik al tijden geleden opgegeven. Gek genoeg ben ik ook erg naïef in dat soort zaken. Niet zo lang geleden was ik overtuigd van de echtheid van een litho die ik in mijn bezit heb. Toen ik uiteindelijk een echte expert de litho liet onderzoeken, bleek het te gaan om niet eens een echt goede kopie. Een kunstenaar die echt niet van namaak kan onderscheiden. Het bevestigt maar weer eens dat kunst heel veel te maken heeft met gevoel en emotie. Als iets je echt aanspreekt, dan zie je veel andere zaken over het hoofd.Het lijkt wel alsof ik hierboven de contouren beschrijf van een relatie. Verliefd zijn maakt blind en dat gaat vrijwel altijd op. Het gevoel en de emotie overheersen en maken je bijna kritiekloos. Pas als de bezinning indaalt, kom je weer tot je zinnen en begin je te ontdekken dat iedereen wel zo zijn of haar eigenaardigheden heeft. Daar is ook niks verkeerd aan, want een echte relatie moet ook tegen een stootje kunnen. Het geldt eigenlijk voor elke vorm van relatie en interactie tussen mensen. In het begin zet je zomaar wat vage lijnen neer en pas later ga je de details invullen.Dan blijkt soms ook dat je je behoorlijk vergist hebt met je aanvankelijke enthousiasme. De voormalige prins op het witte paard blijkt niet zelden toch een kat in de zak te zijn. Maar goed, mijn overgrootmoeder zei altijd al dat je beter halfweg kunt terugkomen omdat je anders verdwaalt. Niet alles is dus wat het lijkt. Dat geldt voor kunstwerken en voor mensen. Het heeft ook allemaal te maken met de afspraken en grenzen die je onderling bepaalt.Van een leraar mag je verwachten dat hij voldoet aan bijzonder strenge eisen. Hij is medeverantwoordelijk voor de opvoeding van onze kinderen en heeft per dag meer tijd tot zijn beschikking om daar daadwerkelijk aan te werken, dan je als moderne ouders tegenwoordig nog hebt. Het vreemde is wel dat die eisen algemeen aanvaard streng zijn, maar zelden of nooit expliciet geformuleerd. Dat maakt het voor mensen in het onderwijs extra moeilijk om te functioneren. De veronderstelde verantwoordelijkheden en eisen zijn meestal verborgen in een pakket dat gezond verstand heet.De invulling van gezond verstand is geen Sudoku, maar een nogal persoonlijke invulling. Wat de een als vreemd, raar en grensoverschrijdend ziet, is voor een ander normale dagelijkse kost. In die wirwar van het gezond verstand ben en blijf ik voorzichtig. Iedereen is en blijft onschuldig totdat de schuld bewezen is.Afrodite