Ik zit dit stukje in bed te typen. Normaal lig ik alleen ’s nachts in bed, of als ik ziek ben, maar vandaag blijf ik de hele dag in bed, omdat het de warmste plek in huis is, nu de CV het niet doet en we ook geen warm water hebben.

Naast mij staat een grote pot thee, en de hond heeft het ook koud, want die ligt aan het voeteneind te snurken. In de huiskamer beneden is het net zo koud als buiten (15 graden), alleen regent het er niet.

Gistermiddag zaten er bij ons twee loodgieters onder de vloer en toen ze weer bovengronds waren, zeiden ze dat het euvel verholpen was. We hadden namelijk een euvel in de leiding in de keuken, waardoor twee aanrechtkastjes vol water liepen zodra we de vaatwasser gebruikten. Volgens Henk zat er een behoorlijke vetklont in de leiding en ja, dat spuit een rioolreinigingsbedrijf er niet zomaar uit, daar moet een echt een zaag aan te pas komen en een nieuw stuk leiding. Enfin, het liep nu volgens Henk weer allemaal als een zonnetje. Om ons te overtuigen zette hij de kraan nog even wijd open, zodat wij met eigen ogen konden zien dat al dat kostbare water lekker soepel wegstroomde. Hij was behoorlijk opgetogen.

De andere loodgieter, die toevallig ook Henk heette, zeg maar Henk 2, wilde ons laten zien hoe de leidingen van de vloerverwarming eruit zagen. ‘Daar wordt u niet blij van.’ Hij had foto’s gemaakt met zijn smartphone. ‘Helemaal verroest,’ zei hij dreigend, dat zagen we zeker zelf ook wel. ‘Ja,’ zei Henk 1, ‘en omdat er misschien ook al kleine lekjes zijn, moeten jullie waarschijnlijk regelmatig de CV ketel bijvullen, toch?’ ‘Nou, laatst toevallig een keer,’ zei mijn man ontspannen. ‘Ik zou maar niet te lang wachten met de vervanging van die leidingen. Zal ik alvast de CV ketel afsluiten, dan weet u zeker dat u de komende dagen in ieder geval warm water hebt.’ Kijk, en toen had ik natuurlijk al argwaan moeten krijgen. In plaats daarvan maakte ik heel onnozel een afspraak voor de reparatie op 6 mei.

Toen ik ’s avonds laat thuiskwam, zat mijn man al uren in de kou, de CV ketel was uitgevallen en bijvullen hielp niet. ‘Vast een lek onder de grond,’ zei mijn man berustend. ‘Vast weer een gevalletje van kapot repareren,’ zei ik opstandig, ‘morgenvroeg meteen de Henken bellen.’

Vanmorgen hebben we ons heel campingachtig met een teiltje in de keukengootsteenbak gewassen. Even later belden we Henk 1. Dat de CV ketel uitgevallen was – mijn man voegde er nog een paar technische details aan toe om er zeker van te zijn dat de ernst van de situatie volledig tot Henk doordrong.

‘Joahh,’ zei Henk 1, ‘dat doch ik al, ik zei nog tegen me maat, zel mij niks verboazen als we met al dat gewrik niet toevallig een stukkie leiding hebben opengestoten. En dan gaat het lekken, hè. Ja, dan motten we nu effe langskomme om de CV af te doppen, kijk dan heb u wel warm water. Kennen we meteen effe kijken, of we eerder kenne komme dan 6 mei.’

Henk 1 dopte de CV ketel af, en vroeg toen ‘of ie morgen misschien effe een paar elektrische kacheltjes moest langsbrengen, want eerder dan 6 mei ging het ech niet worden. Dat pas ech nie in onze agenda’s, helemaal niet omdat die Koning er ook nog tussendoor zit.’

Ik vond het lief van die kacheltjes. Maar ik vond het helemaal niet lief dat Henk een enorme puinhoop had achtergelaten in de ketelkast.